Τα 26 χρονια του Αλεξ Φέργκιουσον στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ άλλαξαν την ιστορία, όμως είχαν και τρομερές «ακυκλοφόρητες» ιστορίες. Φέργκι: Ο Σωτήρας της Αρσεναλ Τσάρλι Νίκολας, φίλος Θυμάμαι τη στιγμή που Αλεξ μου είπε ότι του πρότειναν τη δουλειά στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Εμεινα ξερός, νόμιζα ότι θα προπονήσει εμένα στην Αρσεναλ. Είχα ήδη μαζί του εξαιρετική σχέση όταν ανέλαβε την Σκωτία [το 1985]. Μια φορά μου είπε όταν ήμασταν μαζί στην Σκωτία ότι του είχε γίνει πρόταση να αναλάβει την Αρσεναλ. Είχα ορκιστεί να μην πω τίποτα όμως η καρδιά μου χτυπούσε αφού τα πήγαινα καλά μαζί του και τα πράγματα πήγαιναν επίσης καλά για μένα μέχρι εκείνο το σημείο. Οταν μετά είπε «έχω πρόταση από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και πάω εκεί» είπα «όχι ρε γ***το». Παρουσιάζοντας το πιστολάκι Κρις Τέρνερ, τερματοφύλακας της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, 1985-88 Την πρώτη φορά που ο Φέργκιουσον έβγαλε το περίφημο πιστολάκι του η Γιουνάιτεντ είχε χάσει 1-0 από την Γουίμπλεντον [στις 29 Νοεμβρίου του 1986, τρεις εβδομάδες από τη μέρα που είχε αναλάβει το κλαμπ]. Ο Φέργκι πραγματικά μας… έσκισε. Ενιωσε ότι έπρεπε να βγούμε από αυτό που συνέβαινε και να γίνουμε μια πιο αδίστακτη ομάδα. Κατάλαβα ότι ήμασταν soft και ότι δεν μπαίναμε δυνατά στις φάσεις, ενώ η Γουίμπλεντον σε εκείνο το ματς έκανε αυτό ακριβώς το πράγμα. Ο παίκτης που την πλήρωσε εκείνη την ημέρα ήταν ο Τζον Σίβεμπεκ, το δεξί μπακ μας πιθανότατα επειδή καθόταν στη λάθος θέση εκείνη τη στιγμή. Ο Αλεξ βρέθηκε ακριβώς μπροστά στο πρόσωπό του και φώναζε. Ο Τζον ήταν ένας από τους πιο ήσυχους τύπους και τα πιο καλά παιδιά που μπορούσες να γνωρίσεις  και ένιωθα άσχημα για εκείνον. Ομως ο Αλεξ ένιωθε ότι χρειάζεται μια αντίδραση από την ομάδα του, ότι πρέπει να ξυπνήσει τους παίκτες του κόντρα στον εφησυχασμό. Και αυτή η προσέγγιση ήταν ένα κομμάτι των όσων τον έκαναν τον μεγάλο προπονητή που έγινε. Αλεξ Φέργκιουσον vs Πολ ΜακΓκράθ Βιβ Αντερσον, αμυντικός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, 1987-91 Δεν μου πήρε πολύ καιρό να καταλάβω ότι ο Αλεξ ήταν ένα πολύ σκληρό αφεντικό. Κατά τη διάρκεια της πρώτης μου προετοιμασίας με την Γιουνάιτεντ, παίζαμε στην Χάρτπουλ τον Αύγουστο και χάναμε 5-0 στο ημίχρονο. Οποιος ήταν εκεί είδε κάτι εκρηκτικό. Σάκοι βρίσκονταν στον αέρα, οτιδήποτε δεν ήταν καρφωμένο έφευγε και ερχόταν στο πρόσωπό σου. «Νομίζεις ότι είσαι παίκτης της Γιουνάιτεντ; Είσαι ντροπή!». Ο Φέργκιουσον πήγε στον Πολ ΜακΓκραθ  ούρλιαζε μπροστά στο πρόσωπό του. Ο Πολ, με την χαλαρή , Ιρλανδική προφορά του, του είπε ευγενικά «δεν χρειάζεται να φωνάζεις, βρίσκομαι ακριβώς μπροστά σου». Ολοι σκεφτήκαμε «Οοοχι! Απλά κάτσε εκεί και δέξου το Πολ». Φυσικά ο Αλεξ συνέχισε ακόμα πιο δυνατά. Τελικά χάσαμε 6-0. Ισως χωρίς να ήταν σύμπτωση, ο Πολ πουλήθηκε το επόμενο καλοκαίρι. Κάνοντας γρήγορα τη δουλειά Λι Σαρπ, εξτρέμ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, 1988-96 Επαιζα στην Τορκί στα 16 μου. Ενας scout ήρθε να δει ένα από τα παιχνίδια μας και στη συνέχεια πήρε τηλέφωνο τον Αλεξ Φέργκιουσον και του είπε. «Υπάρχει εδώ ένα μικρό παιδί που πρέπει να δεις». Ο Φέργι ήρθε με τον assistant manager, Αρτσι Νοξ, και παρακολούθησαν την Παρασκευή το παιχνίδι μας. Το πρωί του Σαββάτου συμφώνησαν να με πάρουν στο Μάντσεστερ. Ολα έγιναν πολύ γρήγορα. Δεν ήξερα καν ότι παρακολουθεί το παιχνίδι μέχρι που ο προπονητής και ο γενικός γραμματέας της ομάδας μου είπαν ότι η Γιουνάιτεντ ήθελε να με αποκτήσει. Εγινα παίκτης της λίγο μετά τα 17 μου και άρχισα να παίζω άμεσα στην πρώτη ομάδα. Μην αμφισβητείς τον απόλυτο έλεγχό του Πάτρικ Μπάρκλεϊ, δημοσιογράφος Ημουν στον επαναληπτικό ημιτελικό του FA Cup του 1990 ανάμεσα στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και την Ολνταμ στο Maine Road και στο ημίχρονο υπήρξε ένταση ανάμεσα σε δημοσιογράφους, διοικούντες και άλλους παράγοντες. Ο Αλεξ πέρασε και δεν σταμάτησε για να πει κάτι. Ομως είδε εμένα. Είχαμε πάντα εξαιρετική σχέση, όμως εκείνη τη στιγμή γούρλωσε τα μάτια και είπε «είσαι μ**νί». «Ορίστε;» απάντησα. «Γ***μενο μ**νί». Και ύστερα από αυτό έφυγε.  Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Μερικές εβδομάδες μετά, τον είδα στο φουαγιέ του Elland Road. Αποφάσισα να πάω σε εκείνον και να τον ρωτήσω πως τόλμησε να μου μιλήσει έτσι. Μετά, οδηγώντας προς το σπίτι μου, σκέφτηκα «τι έκανα;» όμως θεωρούσα ότι είχα κάνει το σωστό. Την επόμενη σεζόν πήγαν στην Ουγγαρία να δω την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ να παίζει στο Κύπελλο Κυπελλούχων. Ολοι οι δημοσιογράφοι έμεναν στο ίδιο ξενοδοχείο με την ομάδα. Ημουν στο μπαρ και έπινα ένα ποτό με κάποιους συναδέλφους, όταν ήρθε ο Φέργκιουσον. «Εδώ είμαστε» σκέφτηκα όμως εκείνος ήταν όλο χαμόγελο και κέρασε ποτά σε όλους, όπως και σε μένα. Αργότερα ανακάλυψα ότι είχε διαβάσει ένα άρθρο που είχα γράψει πριν τον αγώνα με την Ολνταμ στο οποίο αναρωτιόμουν αν είχε χάσει τον έλεγχο στο Old Trafford. Το θέμα είναι ότι όταν κάποιος λέει κάποιον «μ**νί» και μετά κάνει ότι δεν τρέχει τίποτα ενώ υποτίθεται ότι είναι control freak, κάτι δεν πάει καλά… Επιτυχημένο scouting Πολ ΜακΓκίνες, διευθυντής ακαδημιών, 1992-2016 Η κύρια αλλαγή που έκανε με το που πήγε στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήταν η τοποθέτηση του Μπράιν Κιντ ως επικεφαλής του τμήματος scouting στην περιοχή. Το κλαμπ προσέλαβε κι άλλους scouts και έγινε πολύ ενεργό σε αυτό το τμήμα. Ο Αλεξ σε άφηνε να δουλέψεις και μετά του έλεγες «πρέπει να ρίξεις μια ματιά σε αυτόν τον παίκτη» και μπορούσε να τον βάλει να προπονηθεί με την πρώτη ομάδα. Το focus στους νεαρούς παίκτες και εκείνοι που βγήκαν από τις ακαδημίες, έκαναν μεγάλη την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Η εμφάνιση της κλάσης του ’92 Πολ Πάρκερ, αμυντικός της Γιουνάιτεντ, 1991-96 Ο Φέργκι δεν μιλούσε πολύ σε εμάς τους νέους παίκτες. Συνέχιζε να έρχεται σε εμένα, τον Πολ Ινς και τον Ντένις Εργουιν και μας έλεγε ότι αυτοί οι νέοι παίκτες, οι Νίκι Μπατ, Πολ Σκόουλς, Γκάρι Νέβιλ και Ντέβιντ Μπέκαμ θα πάρουν τις θέσεις μας πολύ σύντομα. Ηταν κάτι το οποίο επαναλάμβανε. Πίστευε ότι αυτό θα συμβεί και είχε δίκιο. House of cards Γκάρι Πάλιστερ, αμυντικός της Γιουνάιτεντ, 1989-99 Ο Φέργκιουσον λάτρευσε τα χαρτιά. Στήναμε παιχνίδι στις πίσω θέσεις στο λεωφορείο στα εκτός έδρας παιχνίδια, εγώ οι Στιβ Μπρους, Μπράιαν Ρόμπσον, Ντένις Εργουιν και Μπράιαν ΜακΚλερ. Δεν ήξερε να χάνει. Συχνά σκεφτόμουν ότι μισούσε περισσότερο το χάνει απ’ ότι αγαπούσε να κερδίζει. Οταν παίζαμε Hearts, προσπαθούσα να του δώσω τα άσχημα φύλλα μου και μου στόλιζε με όποια λέξη μπορούσε να φανταστεί κανείς. Κάθε φορά που έχανε το τραπέζι γύριζε και τα φύλλα πετούσαν παντού μέσα στο λεωφορείο. Οι παίκτες στα καθίσματα… λούζονταν με τα φύλλα και έλεγαν «έχασε πάλι ε;». Φέργκι, ο… νοσοκόμος Ντιόν Ντάμπλιν, στράικερ της Γιουνάιτεντ, 1992-94 Οταν έσπασα το πόδι του το 1992, μου είπε. «Αν εξακολουθείς να θέλεις να έρχεσαι στα ευρωπαϊκά ταξίδια μας, θα κλείσω δύο θέσεις στο αεροπλάνο για σένα, δεν υπάρχει πρόβλημα». Είχα πάθει ζημιά και ήμουν απολύτως ακινητοποιημένος Οδήγησε από το σπίτι του στο δικό μου, μπήκε στο σαλόνι μου και μου έδωσε ένα δώρο για τα Χριστούγεννα, κάτι το οποίο ήταν μια πολύ όμορφη κίνηση. Αφού ρωτάτε, το δώρο ήταν πετσέτες. Πέφτοντας μεγαλοπρεπώς Πίτερ Ριντ, αντίπαλος προπονητής Επαιρνε τόσες πολλές δύσκολες αποφάσεις σαν προπονητής. Κάποιες φορές σκεφτόμουν «τι κάνει;». Αλλά δικαιωνόταν. Είχαμε αρκετά παιχνίδια σαν αντίπαλοι και το πρώτο ήταν όταν εγώ ήμουν προπονητής στην Σίτι το 1990 και θέλαμε και οι δύο απεγνωσμένα τη νίκη. Ανταλλάζαμε κάποιες βαριές κουβέντες στους αγώνες όμως πίναμε ένα ποτήρι κρασί μετά τα παιχνίδια όποιος και αν είχε χάσει, αν και συνήθως αυτός ήμουν εγώ. Αρχικά δεν ήταν και στην καλύτερη διάθεση όμως δεν είναι τόσο bad loser όσο βγαίνει προς τα έξω. Ημουν προπονητής στην Σάντερλαντ και μαχόμασταν για την παραμονή όταν τους νικήσαμε 2-1 στο Roker Park [τονΜάρτιο του 1997]. Το πρώτο πράγμα που μου είπε ήταν «αυτό θα σας σώσει». Ομως πέσαμε. Τελικά δεν είχε πάντα δίκιο… Θυμήσου το όνομα Ντέιβιντ  Μέι, αμυντικός της Γιουνάιτεντ, 1994-2003 Ενα πράγμα το οποίο πάντα πηγαίνει μαζί με τον Φέργκιουσον είναι ότι ήξερε πραγματικά τους πάντες, από την κυρία με το τσάι, τα κορίτσια στα πλυντήρια, τις γυναίκες των παικτών, ήξερε τα ονόματα όλων. Τον συνάντησα στην Μάλτα 10 χρόνια αφού είχα σταματήσει το ποδόσφαιρο και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι θυμόταν ακόμα το όνομα της γυναίκας μου. Ρωτούσε για κάθε παιδί μου λέγοντας το όνομά του. Εχει εκπληκτική μνήμη για τους ανθρώπους και τα ονόματά τους. Ολα τα παιδιά είναι καλά Λουκ Τσάντγουικ, εξτρέμ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, 1999-2004 Ο Φέργκιουσον σε έκανε να αισθάνεσαι σημαντικός. Οταν ήμουν 14 ετών έπαιξα σε ένα trial για την Γιουνάιτεντ κόντρα στην Νότιγχαμ Φόρεστ. Πήγα στο σπίτι με το τρένο και πριν γυρίσω είχε πάρει ήδη τη μητέρα μου και της είχε πει ότι θέλει να με πάρει στην Γιουνάιτεντ. Οταν επιστρέφεις στο σπίτι και ακούς αυτό το πράγμα, σε κάνει να νιώθεις εκπληκτικά. Ακόμα και στα Under-9 και Under-10 ήξερε το όνομά σου και ρωτούσε για την οικογένειά σου. Σε έκανε να νιώθεις φανταστικά και σου έδινε τεράστια αυτοπεποίθηση για να είσαι πιο ελεύθερος. Στα σεντόνια με τον Αλεξ Φέργκιουσον Νικ Λίτλεϊς, σύμβουλος ύπνου, 1998- Ο Αλεξ επισκέφτηκε το εργοστάσιο Slumberland στο Ολνταμ στο τέλος της σεζόν 1998-99. Η Γιουνάιτεντ ήταν κοντά στο να κατακτήσει το τρεμπλ και η αίσθηση ότι θα τα καταφέρει ήταν έντονη. Ακόμα και όταν μας ζήτησαν να βγάλουμε μαζί του κάποιες φωτογραφίες που να ήμασταν στο κρεβάτι, ήταν ανοικτός σε αυτό. Σου έδινε την εντύπωση ότι δεν θα ζητούσε ποτέ κάτι το οποίο δεν θα ήταν διατεθειμένος να κάνει ο ίδιος. Το τρεμπλ έγινε πέρυσι Μπιλ Μπέσγουικ, αθλητικός ψυχολόγος, 1999-01 Θυμάμαι την πρώτη μέρα στην προετοιμασία το καλοκαίρι του 1999, μερικές εβδομάδες αφού η ομάδα κατέκτησε το τρεμπλ. Ενας από τους παίκτες εμφανίστηκε με έναν σάκο γεμάτο με μπαστούνια του baseball που πάνω έγραφαν ‘Treble Winners’ και άρχισε να τα μοιράζει στους υπόλοιπους. Ο Αλεξ ήρθε γρήγορα, άρχισε να τα μαζεύει και να τα βάζει στον σάκο και τα έριξε όλα στον σκουπιδοτενεκέ «Αυτό έγινε πέρυσι παιδιά» είπε στους παίκτες. «Ολα έχουν τελειώσει. Αυτή είναι νέα σεζόν». Πάντα έκανε τα πάντα για να μην αφήσει τους παίκτες χωρίς κίνητρο. Κανείς δεν είναι ασφαλής Πολ Σκόουλς, μέσος της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, 1992-2013 Μια φορά ήμουν αλλαγή σε εκτός έδρας αγώνα στην Νιούκλαστλ. Χάναμε 3-1 όταν με έβαλε στο 60’ και το κάναμε γρήγορα 3-3. Κάναμε και κάποιες ευκαιρίες και νομίζω μία την έχασα εγώ. Μετά πούλησα μία μπάλα και μας έκαναν αντεπίθεση και νίκησαν 4-3. Μετά το ματς το μόνο που θυμόταν ήταν αυτό. Εκείνη η μπάλα που είχα πουλήσει. Με ‘έφαγε’ γι’ αυτό το λάθος. Ο Φέργκι θα μπορούσε να πει αστείο Τσάρλι Νίκολας, φίλος Μερικές μέρες πριν την έναρξη του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1986 το τιμ της Σκωτίας, οι Φέργκι, Αρτσι Νοξ και Βάλτερ Σμιθ, βγήκαν το βράδυ. Εγώ και ο Στίβι Νίκολ αποφασίσαμε να γεμίσουμε το δωμάτιό του έτσι ώστε να μην μπορεί να περάσει από την πόρτα. Επίσης βάλαμε σελοφάν στην λεκάνη της τουαλέτας, κάναμε χάλια το κρεβάτι του, όλες τις κλασικές βλακείες. Περιμέναμε να υπάρξει… έρευνα την επόμενη μέρα, όμως δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Υποπτευόμουν ότι ήξερε ότι είμαστε εμείς, όμως δεν είπε τίποτα μέχρι που πολλά χρόνια αργότερα πήγαμε στο Old Trafford για να δούμε ένα ματς της Γιουνάιτεντ. Μετά, πήγαμε στο γραφείο του για ένα ποτό. Γύρισε και μου είπε ξαφνικά «το ξέρω ότι ήσουν εσύ». Εγώ είπα «τι ήμουν εγώ;» και μου απάντησε «τα σελοφάν, όλα αυτά, μην νομίζεις ότι δεν ήξερα». Πάντα έτσι τον ήξερα, ήταν ένας ζεστός, αστείος άνθρωπος. Τις περισσότερες φορές δεν έβλεπα θυμό από εκείνον. Μόνο ζεστασιά και αγάπη για τη ζωή… Η γέννηση ενός ποδοσφαιρικού τέρατος Τόνι Πούλις, αντίπαλος προπονητής Μόλις είχα ανεβάσει την Στόουκ και ήθελα να πάρω τηλέφωνο μερικούς προπονητές από την Premier League για να μου πουν τι να περιμένω. Θυμάμαι που είχα μιλήσει με τον Σερ Αλεξ. Μου είχε πει. «Πρέπει να βρεις έναν τρόπο να παίρνεις τα παιχνίδια στην έδρα σου. Χρησιμοποίησε τα ατού σου. Ξέχνα ό,τι λένε οι άλλοι. Μην τους αφήνεις να επηρεάζουν τον τρόπο που θα παίξεις». Αυτό μου έμενε πραγματικά και έκανα όλα όσα έπρεπε για να είμαι σίγουρος ότι θα είμαστε δυνατοί και να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να κάνουμε δύσκολη τη ζωή των αντιπάλων μας στο Britannia. Είχαμε συνηθίσει να έχουμε τον Βενγκέρ να παραπονιέται για το μέγεθος του γηπέδου, άλλοι τεχνικοί διαμαρτύρονταν για το ύψος που είχε το χορτάρι, για τον τρόπο που παίζαμε, για τα μακρινά πλάγια άουτ του Ρόρι Ντέλαπ, όμως ο Αλεξ ποτέ δεν παραπονέθηκε για τίποτα από αυτά, οπότε μάλλον καταλάβαινε ότι έχω ακούσει τη συμβουλή του. Βέβαια δεν καταφέραμε ποτέ να τους νικήσουμε αλλά θα ήταν ενδιαφέρον το τι θα έλεγε αν τα είχαμε καταφέρει. Σας ρίχνουμε κατηγορία (συγγνώμη) Ντάνι Χιγκιμπόθαμ, αμυντικός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, 1997-2000 Το 2005, ήμουν στην Σαουθάμπτον, παίζαμε με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ την τελευταία αγωνιστική και θέλαμε νίκη για να σωθούμε. Η Γιουνάιτεντ έπαιζε στον τελικό του Κυπέλλου με την Αρσεναλ μια εβδομάδα μετά, οπότε υπήρχε πολλή κουβέντα για το ότι μπορεί να κατεβάσουν μια πιο αδύναμη ομάδα κόντρα σε εμάς. Δεν το έκαναν. Κάθε φορά που έπαιζα κόντρα σε αυτούς, ο Αλεξ ερχόταν και είχαμε μια μικρή συζήτηση. Σε αυτό το παιχνίδι, χάσαμε 2-1. Υποβιβαστήκαμε. Ημουν συντετριμένος και ο τελευταίος που μπήκα στη φυσούνα. Οταν έφτασα εκεί, ο Αλεξ με περίμενε. Εβαλε το χέρι του στον ώμο μου και μου είπε. «Σόρι Ντάνι, ήμασταν υπό μεγάλη πίεση και δεν μπορούσα να παρατάξω ομάδα με αλλαγές». Ζήτησε συγγνώμη επειδή κατέβασε δυνατή ομάδα και νίκησε. Δεν ήταν υποχρεωμένος να το κάνει, όμως έδειξε τον σεβασμό που είχε προς τους πρώην παίκτες του. Οταν έκανε τον Λι Σαρπ να χωρίσει και να πουλήσει σπίτι και σκύλο Λι Σαρπ, εξτρέμ της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, 1988-96 Το χειρότερο… πιστολάκι που μου είχε συμβεί ήταν στο ημίχρονο ενός αγώνα με την Λίβερπουλ. Μου έλεγε ότι με διώχνει από το σπίτι μου και ότι έπρεπε να πάω να μείνω με άλλους. Η κοπέλα μου είχε μετακομίσει από το Μπέρμιγχαμ και έπρεπε να επιστρέψει στο σπίτι της. Χωρίσαμε. Επρεπε επίσης να πουλήσω το σπίτι μου και τον σκύλο μου. Πάντα καλό να γνωρίζεις έναν οπαδό Αντι Μίτεν, fanzine editor Εγραψα στον Σερ Αλεξ όταν ήμουν 16 χρονών το καλοκαίρι του 1991 λέγοντάς του ότι είχα υπό την επιμέλειά μου ένα fanzine με όνομα United We Stand και ότι θα ήθελα να του πάρω συνέντευξη. Απάντησε ότι θα ήταν χαρά του να βοηθήσει. Πήγα στο ξενοδοχείο της ομάδας με το μαγνητόφωνό μου και πάτησα rec. Αρχισε να γελάει. Είχε συνηθίσει να είναι σκληρός με τους δημοσιογράφους, όμως εγώ ήμουν απλά ένα νεαρός οπαδός. Επαιρνε παίκτες και τους έλεγε «έλα εδώ και δες πως είναι έτσι». Μου μίλησε για μία ώρα και στο τέλος ρώτησε αν χρειάζομαι κάτι άλλο. Είπα ότι «πρέπει να φύγω τώρα». Είχα την προσοχή του για τόση ώρα και όσες φορές γυρίζω τον χρόνο πίσω σκέφτομαι τι ηλίθιος που ήμουν… Πηγή: gazzetta.gr