Η ώρα του μεγάλου «clasico» έφτασε!

Θεωρείται το κορυφαίο, το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό παιχνίδι σε συλλογικό επίπεδο, μετά τον τελικό του Champions League. Είναι κάτι παραπάνω από ένα παιχνίδι, μια «μονομαχία» δύο συλλόγων όχι μόνο με αθλητικές, αλλά και πολιτικές προεκτάσεις. Δύο ομάδες, δύο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι… Το Σάββατο, στον αγωνιστικό χώρο του «Καμπ Νου» θα τεθούν αντιμέτωπες -οι κατά πολλούς- δύο κορυφαίες, οι δύο πλουσιότερες, οι δύο πιο αναγνωρίσιμες ομάδες στον κόσμο. Οι συστάσεις για το ποιόν, το ταλέντο και τους παικταράδες που διαθέτουν οι δύο ομάδες περιττεύουν και κρίθηκαν μη αναγκαίες. Έτσι το sport-fm.gr ξετυλίγει το κουβάρι της κοινής ιστορίας των δύο συλλόγων: Ο δικτάτορας Φράνκο, η δολοφονία του Σουνιόλ, το ιστορικό 11-1 του 1943, ο Αλφρέδο ντι Στέφανο, ο «τελικός των μπουκαλιών», η μεταγραφή του Λούις Φίγκο, τα standing ovation προς αντιπάλους, τα «Pasillo», η πολεμική ατμόσφαιρα επί εποχής Ζοσέ Μουρίνιο και τα στοιχεία των «clasico» του παρελθόντος. Ο δικτάτορας Φράνκο και η δολοφονία Σουνιόλ Από πολύ νωρίς, η «αντιπαλότητα» των δύο συλλόγων είχε ξεπεράσει τις αθλητικές διαστάσεις, με προέδρους και των δύο σωματείων να είναι έντονα πολιτικοποιημένοι. Τον Ιούλιο του 1936, ο Φρανθίσκο Φράνκο, Ισπανός δικτάτορας που κυβέρνησε τη χώρα για 36 χρόνια (1939-1975), ξεκίνησε το στρατιωτικό πραξικόπημά του ενάντια στη Δεύτερη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Στο πλαίσιο των ευρύτερων ενεργειών, στις 6 Αυγούστου του ίδιου έτους, συνελήφθη στην περιοχή Σιέρα ντε Γκουανταράμα από στρατεύματα του Φράνκο ο πρόεδρος της Μπαρτσελόνα, Ζοσέπ Σουνιόλ, με την κατηγορία ότι στο πλαίσιο των πολιτικών δραστηριοτήτων του επισκέφθηκε Ρεπουμπλικανικά στρατεύματα στη Μαδρίτη. Ο Σουνιόλ, ήταν πολιτικός και δημοσιογράφος, μέλος της Δημοκρατικής Αριστεράς της Καταλονίας και ιδρυτής της εφημερίδας «La Rambla», η οποία αντιτάχθηκε στο καθεστώς του Πρίμο ντε Ριβέρα, πρώην αρχηγού του φασιστικού κόμματος «Φάλαγγα». Δολοφονήθηκε από τους στρατιώτες του Φράνκο χωρίς να περάσει από δική και όπως αποκαλύφθηκε αργότερα, η Μπαρτσελόνα ήταν στην κορυφή των οργανισμών που ο δικτάτορας ήθελε να αφανίσει από προσώπου Γης, μετά τους κομμουνιστές, τους αναρχικούς και τους αυτονομιστές. Κατά τη διάρκεια του δικτατορικού καθεστώτος, όλες οι γλώσσες πλην της Ισπανικής και οι ταυτότητες των περιφερειών της χώρας τελούσαν υπό εξαφάνιση. Στην περίοδο αυτή, λόγω των αντιστασιακών δράσεών και των προοδευτικών της πεποιθήσεών της, «κέρδισε» το μότο που «Mes que un club» (Κάτι παραπάνω από ένας σύλλογος), που την ακολουθεί μέχρι και σήμερα. Οι δεσμοί των ανώτερων εκπροσώπων της Ρεάλ Μαδρίτης και του καθεστώτος του Φράνκο ήταν αδιαμφισβήτητοι. Αξίζει να σημειωθεί, πάντως, πως κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου, στα «χέρια» των φαλαγγιτών του δικτάτορα υπέφερε και ο Ραφαέλ Σάντσεθ Γκέρα, τότε πρόεδρος των Μαδριλένων και εξέχων Ρεπουμπλικάνος. Το παρασκήνιο πίσω από το ιστορικό 11-1 Στις 13 Ιουνίου του 1943 η Ρεάλ Μαδρίτης φιλοξένησε στο «Τσαμαρτίν» (πρώην ονομασία του «Σαντιάγκο Μπερναμπέου») την Μπαρτσελόνα, στον επαναληπτικό του 3-0 του «Λες Κορτς» (πρώην γήπεδο των Καταλανών) για την ημιτελική φάση του Κύπελλο. Η Ρεάλ, πέτυχε εκείνη τη μέρα τη μεγαλύτερη νίκη στην ιστορία των «clasico», επικρατώντας της Μπαρτσελόνα με 11-1. Στον πρώτο αγώνα, οι ποδοσφαιριστές της Ρεάλ είχαν παραπονεθεί στον διαιτητή Φομπόνα Φερνάντεθ και για τα τρία γκολ που είχαν δεχθεί, με τους οπαδούς της Μπαρτσελόνα να τους αποδοκιμάζουν, θεωρώντας πως έψαχναν συνεχώς αφορμή για να διαμαρτυρίες. Μετά το ματς στο «Λες Κορτς», ο Τύπος της Μαδρίτης ξεκίνησε μια εκστρατεία για να φανατίσει τους οπαδούς της Ρεάλ. Ακόμα και ο τερματοφύλακας της ομάδας, Εντουάρντο Τέους, με κείμενο του σε τοπική εφημερίδα προσπάθησε να δυναμιτίσει το κλίμα. Στον επαναληπτικό, απαγορεύτηκε στους υποστηρικτές της Μπαρτσελόνα να ταξιδέψουν στην Μαδρίτη και τη μέρα του αγώνα, κατά την αναχώρηση της αποστολής από το ξενοδοχείο, το λεωφορείο των Καταλανών δέχθηκε «βροχή» από πέτρες. Στο γήπεδο, η ατμόσφαιρα ήταν εξίσου εχθρική. Ρίψη νομισμάτων και πετρών στον τερματοφύλακα Λουίς Μιρό και ένα γυάλινο μπουκάλι να περνά ξυστά από το κεφάλι του Χάουμε Σοσπέντρα ήταν ορισμένα από τα σκηνικά που συνέθεσαν την εικόνα πριν την έναρξη του ματς. Όμως, δεν ήταν μόνο αυτά. «Όταν έκατσα στον πάγκο, ήρθε ένας αστυνομικός και μου είπε πως σήμερα πρέπει να χάσουμε. Σε όλη τη διάρκεια του ματς, ήταν δίπλα μου ένας ένοπλος υπολοχαγός και με αποκαλούσε καταλανικό σκυλί και κόκκινο αυτονομιστή. Όταν σηκώθηκα γιατί ένας παίκτης μας είχε τραυματιστεί, με άρπαξε και μου είπε να καθίσω κάτω. Εκεί παρενέβη ο πρόεδρος Πινέιρο, τον οποίο απείλησε ο αστυνομικός ότι αν δε σταματήσει, θα συλληφθεί. Αργότερα, δέχθηκε επίθεση από τους οπαδούς της Ρεάλ», έχει δηλώσει σε συνέντευξή του ο Άνχελ Μουρ, τότε φυσιοθεραπευτής της Μπαρτσελόνα. Η Ρεάλ προηγείτο 8-0 στο ημίχρονο (Προύντεν 5’, 32’, 35’, Μπαρινάγα 30’, 42’, 44’, Αλόνσο 37’, Κούρτα 39’) εν μέσω πολεμικού κλίματος και οι ποδοσφαιριστές της Μπαρτσελόνα αποφάσισαν να μη βγουν στο δεύτερο. Στην αυτοβιογραφία του, ο Κάλβετ είχε αποκαλύψει πως «ήρθε στα αποδυτήρια ο συνταγματάρχης και μας είπε πως ή θα βγούμε στο γήπεδο για να τελειώσει το ματς, ή θα πάμε όλοι φυλακή. Τον ρώτησα γιατί δεν υπήρχαν έξω περισσότεροι αστυνομικοί για να κάνουν το καθήκον του και η απάντησή του ήταν ‘’σκάσε, υπάκουσε, πήγαινε έξω, παίξε και χάσε’’». Εν μέσω απειλών, ο αγώνας συνεχίστηκε κανονικά και το τελικό 11-1 διαμορφώθηκε με γκολ των Αλόνσο (74’), Ντομίνγκο (85’), Μπαρινάγα (87’) και Μαρτίν (89’, έκανε το 11-1), ακόμα και ο πρώην ισπανός υπουργός αθλητισμού, όμως, Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ, είχε παραδεχθεί τότε πως «η Μπαρτσελόνα δε μπορούσε να παίξει ποδόσφαιρο σε τέτοια ατμόσφαιρα, ο διαιτητής ήθελε να αποφύγει τυχόν επιπλοκές και το σκορ θα μπορούσε να φθάσει σε αστρονομικά επίπεδα». Οι δύο σύλλογοι (!) τιμωρήθηκαν με πρόστιμο ύψους 2.500 πεσέτες από την ομοσπονδία, η Μπαρτσελόνα άσκησε έφεση, δεν έγινε δεκτή και αυτό είχε ως αποτέλεσμα ο Πινέιρο να παραιτηθεί ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την εκστρατεία του ισπανικού Τύπου κατά της Μπαρτσελόνα, η οποία κορυφώθηκε την εβδομάδα του αγώνα. Αυτό, ήταν το πρώτο παιχνίδι που αποτέλεσε έμπρακτη απόδειξη ότι η Ρεάλ ήταν η φίλα προσκείμενη προς το δικτάτορα Φράνκο και η Μπαρτσελόνα το θύμα του και η απαρχή της αντιπαλότητας. Όπως παραδέχθηκε ο Φερνάντο Αργίλα, αναπληρωματικός τερματοφύλακας των Καταλανών σε εκείνο το παιχνίδι, «μέχρι εκείνο το παιχνίδι, δεν υπήρχε καμία αντιπαλότητα», παρά το γεγονός ότι η δολοφονία του Σουνιόλ είχε προηγηθεί χρονικά. Η υπόθεση Αλφρέδο ντι Στέφανο Η αντιπαλότητα εντάθηκε κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950, όταν οι δύο σύλλογοι διεκδίκησαν τον Αλφρέδο ντι Στέφανο, ο οποίος είχε εντυπωσιάσει τις δύο ομάδες με τη φανέλα των Μιγιονάριος. Αμφότερες προσπάθησαν να τον αποκτήσουν, αμφότερες ανακοίνωσαν τη μεταγραφή του και η λύση δόθηκε με την παρέμβαση του εκπροσώπου της FIFA, Μουνιόθ Καλέρο, ο οποίος αποφάσισε ότι οι δύο σύλλογοι θα έπρεπε να «μοιραστούν» τον Αργεντινό, ανά σεζόν. Ο Ντι Στέφανο συμμετείχε σε ένα φιλικό με τη «μπλαουγκράνα» φανέλα, ο πρόεδρος της Μπαρτσελόνα, όμως, Ένρικ Μάρτι Καρέτο, ένιωσε θιγμένος από την εξέλιξη αυτή, ακύρωσε το συμβόλαιο με τον Αργεντινό και παραιτήθηκε από τη θέση του, κατηγορώντας δημόσια την παγκόσμια ομοσπονδία πως η παρέμβαση του Μουνιόθ έγινε με παρακίνηση του δικτάτορα Φράνκο. Αυτό, ήταν κάτι που αμφισβήτησε ο σύλλογος της Μαδρίτης. Η υπόθεση έκλεισε με τον Αργεντινό να μετακομίζει στη Ρεάλ το 1953 και τα επόμενα 11 χρόνια να «σημαδεύει» την ιστορία του συλλόγου, οδηγώντας τον στην κατάκτηση πέντε σερί Ευρωπαϊκών Κυπέλλων, οκτώ πρωταθλημάτων και ενός κυπέλλου. Ο «τελικός των μπουκαλιών» και το χρυσό ρολόι Την Παρασκευή 5 Ιουλίου του 1968, έλαβε χώρα στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» ο τελικός του Κυπέλλου μεταξύ της Μπαρτσελόνα και της Ρεάλ Μαδρίτης, μπροστά σε 100.000 οπαδούς των δύο ομάδων. Ο τελικός αυτός, έχει μείνει στην ιστορία, ως «ο τελικός των μπουκαλιών». Οι Καταλανοί επικράτησαν με 1-0 χάρη σε αυτογκόλ του Θουνθουνέκι στο 6ο λεπτό, με τους ποδοσφαιριστές της Ρεάλ να είναι θυμωμένοι με τις αποφάσεις του διαιτητή και να τον κατηγορούν για ευνοϊκή μεταχείριση προς την Μπαρτσελόνα. Προς το τέλος, οι υποστηρικτές της «μερένγχες», άρχισαν να πετούν γυάλινα μπουκάλια προς τον άρχων του αγώνα και τους παίκτες της «Μπάρτσα». «Μετά τον τελικό, έγινα περισσότερο antimadridista παρά οπαδός της Μπαρτσελόνα. Αυτοί δε μου έδωσαν τίποτα, σε αντίθεση με τη Ρεάλ. Ο Αντόνιο Καλδερόν, που νομίζω ότι ήταν μέλος του τεχνικού επιτελείου, ήρθε στο δωμάτιο μου στα αποδυτήρια και προσπάθησε να με δωροδοκήσει. Μου είπε ότι θέλει να μου δώσει ένα καλό δώρο. Ήταν έθιμο της Ρεάλ τότε, να δίνει στον διαιτητή ένα χρυσό ρολόι, αν έμεναν ικανοποιημένοι από την απόδοσή του. Υποθέτω ότι ήταν ρυθμισμένο για τη νίκη της ομάδας του, γιατί ακόμα περιμένω αυτό το δώρο. Δεν είδα κανένα πέναλτι στον Αμάνθι και τον Σερένα, ο δεύτερος ειδικά έπεσε με το που μπήκε στη μεγάλη περιοχή», δήλωσε χρόνια αργότερα ο διαιτητής της αναμέτρησης, Αντόνιο Ρίγκο. Ο στρατηγός Φράνκο, παρέδωσε το κύπελλο στον αρχηγό της Μπαρτσελόνα, τον Βιθέντε Μιέρα, σε έναν αγωνιστικό χώρο γεμάτο με γυάλινα μπουκάλι. Για αυτό το λόγο, ο εν λόγω τελικός έμεινε στην ιστορία με το όνομα «ο τελικός των μπουκαλιών». Η μεταγραφή του Φίγκο, αναθέρμανε την κόντρα Η αντιπαλότητα αναθερμάνθηκε 32 χρόνια αργότερα. Πρωταγωνιστής της υπόθεσης, ο Λούις Φίγκο, στην πιο αμφιλεγόμενη, την πιο πολυσυζητημένη μεταγραφή όχι μονάχα ανάμεσα στις δύο ομάδες, αλλά γενικότερα στην ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Ήταν αρχές του πρώτου καλοκαιριού του 21ου αιώνα. Στην Ρεάλ Μαδρίτης, είχαν προεδρικές εκλογές. Ο υποψήφιος Φλορεντίνο Πέρεθ, προσέφερε 2 εκατ. ευρώ στον υπαρχηγό της Μπαρτσελόνα, Λούις Φίγκο, προκειμένου να υπογράψει μαζί του προσύμφωνο συνεργασίας, το οποίο θα ενεργοποιείτο αν ο πρώτος κέρδιζε τις εκλογές. Όπερ και εγένετο. Όταν ο εκπρόσωπός του επιβεβαίωσε το deal, ο Φίγκο αρνήθηκε τα πάντα, επιμένοντας πως «θα μείνω στην Μπαρτσελόνα είτε κερδίσει ο Πέρεθ τις εκλογές, είτε όχι». Παράλληλα, ζήτησε από τους Λουίς Ενρίκε και Πεπ Γκουαρδιόλα να μεταφέρουν το μήνυμα αυτό στους υπόλοιπους παίκτες της ομάδας. Στις 9 Ιουλίου, παραχώρησε συνέντευξη στην καταλανική εφημερίδα «Sport», αναφέροντας χαρακτηριστικά. «Θέλω να στείλω μήνυμα… ηρεμίας στους οπαδούς της Μπαρτσελόνα, προς τους οποίους έτρεφα και θα τρέφω για πάντα μεγάλη αγάπη. Θέλω να τους διαβεβαιώσω ότι ο Λούις Φίγκο θα συνεχίσει στο ‘’Καμπ Νου’’ και στις 24 του μήνα θα βρίσκεται εδώ για την προετοιμασία του καλοκαιριού. Δεν έχω υπογράψει προσύμφωνο με κανέναν υποψήφιο πρόεδρο της Ρεάλ Μαδρίτης, δεν είμαι τόσο τρελός για να κάνω κάτι τέτοιο».   Η συγκεκριμένη ημερομηνία, έμελλε να είναι αυτή που η Ρεάλ Μαδρίτης ανακοίνωσε και παρουσίασε τον Πορτογάλο μεσοεπιθετικό. Η Μπαρτσελόνα αρνήθηκε φυσικά να «μπλοκάρει» τη μεταγραφή πληρώνοντας τη ρήτρα ύψους 25 εκ. ευρώ που είχε προβλεφθεί ως αποζημίωση σε περίπτωση που ο Φίγκο ήθελε να «σπάσει» το προσύμφωνο του με την Ρεάλ (θα ήταν το 5ο μεγαλύτερο ποσό που θα έδινε για έναν παίκτη!) και ο παίκτης κατέληξε στη μισητή αντίπαλο. «Σήμερα, ο Φίγκο μου έδωσε την εντύπωση ότι ήθελε δύο πράγματα: Να γίνει πλουσιότερος και να μείνει στην Μπαρτσελόνα. Μονάχα ένα από τα δύο μπορούσε να γίνει», είχε δηλώσει την προηγούμενη μέρα ο πρόεδρος των Καταλανών, Ζοάν Γκασπάρ, ο οποίος μήνες αργότερα παραδέχθηκε πως η «η μεταγραφή του Φίγκο, μας κατέστρεψε αγωνιστικά». Στην επιστροφή του στη Βαρκελώνη (21/10/2000) ως παίκτης της Ρεάλ Μαδρίτης, ο Φίγκο αντιμετωπίστηκε εχθρικά. Το «Καμπ Νου» ήταν γεμάτο με πανό όπως «Ιούδα», «Απόβρασμα», «Μισθοφόρε». Χιλιάδες δεκαχίλιαρα πεσέτες με το πρόσωπό του, πετάχτηκαν κατά την είσοδό του στο γήπεδο, ενώ κατά τη διάρκεια, οι οπαδοί της «Μπάρτσα» εκτόξευσαν προς το μέρος του πορτοκάλια, μπουκάλια, αναπτήρες, μέχρι και κινητά τηλέφωνα! Στην τρίτη του επίσκεψη στο «Καμπ Νου» (23/11/2002) με τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης, η αντιμετώπισή του ήταν ακόμα πιο εχθρική. Ή, μάλλον, πιο ακραία εκδηλωμένη. Οι οπαδοί γιούχαραν τον Φίγκο από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, του πέταξαν κέρματα, ένα μαχαίρι, ένα μπουκάλι ουίσκι, ενώ όταν πήγε να εκτελέσει ένα κόρνερ κάτω από το πέταλο των οργανωμένων «Boixos Nois», εκτοξεύτηκε προς το μέρος του ένα κομμένο κεφάλι γουρουνιού! Δεν το λες και «επίθεση»… αγάπης. Η αποθέωση του αντίπαλου Το «clasico» θεωρείται δικαίως ένα από τα μεγαλύτερα ντέρμπι στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Παρά την κόντρα, έχουν υπάρξει σπάνιες στιγμές, όπου οι οπαδοί έχουν «παραδεχθεί» κάποιον ποδοσφαιριστή της αντίπαλης ομάδας. Η αρχή έγινε το 1980 στο «Καμπ Νου», όταν ο Λάουρι Κάνιγχαμ έγινε αλλαγή και καταχειροκροτήθηκε από το κοινό της Μπαρτσελόνα, που αναγνώρισε έτσι την εξαιρετική του εμφάνιση και τη συμβολή του στη νίκη 2-0 των Μαδριλένων. Στις 26 Ιουνίου του 1983, στον επαναληπτικό τελικό του Copa de la Liga στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου», ο Μαραντόνα πέρασε τον τερματοφύλακα, απέφυγε το τάκλιν του επερχόμενου αμυντικού και σκόραρε, με τους οπαδούς της Ρεάλ να τον χειροκροτούν. Στις 19 Νοεμβρίου 2005, ο Ροναλντίνιο προσφέρει ένα μοναδικό show στη Μαδρίτη, σκοράρει δις στη νίκη 3-0 της Μπαρτσελόνα και το κοινό του «Μπερναμπέου» του κάνει ένα μαγικό standing ovation, αναγνωρίζονταν το μεγαλείο του Βραζιλιάνου. Τελευταίος που δέχθηκε χειροκρότημα από τους αντίπαλους οπαδούς ήταν ο Αντρές Ινιέστα, κατά την αντικατάστασή του στο 77ο λεπτό του πρόσφατου αγώνα (21/11/2015) στην έδρα της Ρεάλ Μαδρίτης και την ευρεία νίκη των «μπλαουγκράνα» (4-0). Για τον «Αντρεσίτο», βεβαίως, αυτό δεν ήταν κάτι πρωτόγνωρο, μιας και χειροκροτείται σε ΟΛΑ τα γήπεδα της Ισπανίας (ναι, ακόμα και της Εσπανιόλ). Ο λόγος; Η αφιέρωση που έκανε στον Ντάνιελ Χάρκε (ο αρχηγός της Εσπανιόλ που «έφυγε» από τη ζωή τον Αύγουστο του 2009 μετά από καρδιακή προσβολή) μετά το γκολ που σημείωσε στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2010, με αντίπαλο την Ολλανδία. Το… ταπεινωτικό «Pasillo» Τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, τρία «clasico» έχουν αποτυπωθεί στη μνήμη για την τήρηση μιας σύγχρονης ισπανικής παράδοσης, το «Pasillo». Πρόκειται για μια αψίδα θριάμβου που σχηματίζουν οι ποδοσφαιριστές μιας ομάδας και κατά τη διάρκεια του τελετουργικού χειροκροτούν τους αντιπάλους κατά την είσοδό τους στο γήπεδο. Αυτό, γίνεται όταν ο αντίπαλος έχει κατακτήσει μαθηματικά το πρωτάθλημα, πριν την έναρξη της αναμέτρησης και συμβαίνει με όλες τις ομάδες της Primera Division. Για πρώτη φορά έγινε στις 30 Απριλίου του 1988 στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» με τους παίκτες της Μπαρτσελόνα να υποδέχονται με χειροκρότημα αυτούς της Ρεάλ (είχαν κατακτήσει το πρωτάθλημα την προηγούμενη αγωνιστική), ενώ τρία χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα στις 8 Ιουνίου του 1991 ήταν η σειρά της Μπαρτσελόνα στο «Καμπ Νου» (είχε αναδειχθεί πρωταθλήτρια δύο αγωνιστικές πριν το ματς με την Ρεάλ). Το τελευταίο και πιο πρόσφατο «Pasillo» έλαβε χώρα στις 7 Μαΐου του 2008 στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου», με την Ρεάλ να έχει αναδειχθεί πρωταθλήτρια, τους παίκτες της να χειροκροτούνται από αυτούς της Μπαρτσελόνα και τους «μερένγχες» να επικρατούν 4-1. Η πολεμική ατμόσφαιρα με τον Μουρίνιο Επί εποχής Ζοσέ Μουρίνιο (2010-2013), το κλίμα στα «clasico» δυναμιτίστηκε, με το -σε ακραία σημαία- δυναμικό παιχνίδι των Μαδριλένων να φέρνει κάρτες, ένταση και ξύλο. Τον πρώτη του σεζόν, οι δύο ομάδες ήρθαν αντιμέτωπες πέντε φορές, σε διάστημα 18 ημερών (για πρωτάθλημα, κύπελλο και ημιτελικά Champions League). Απολογισμός για την Ρεάλ; 21 κίτρινες και 4 κόκκινες κάρτες! Την επόμενη διετία, στα 12 ντέρμπι με την Μπαρτσελόνα υπό τις οδηγίες του Πορτογάλου, οι ποδοσφαιριστές της Ρεάλ Μαδρίτης αντίκρισαν 47 κίτρινες και 2 κόκκινες κάρτες. Μετά τα συνεχόμενα παιχνίδια του 2011, μάλιστα, ο ομοσπονδιακός προπονητής της Ισπανίας, Βιθέντε ντελ Μπόσκε, προειδοποίησε πως λόγω της συνεχώς αυξανόμενης έντασης μεταξύ των παικτών των δύο συλλόγων, υπάρχει κίνδυνος να δημιουργηθεί τριβή στην εθνική. Αυτό, όντως συνέβη. Τα τελευταία χρόνια, η αντιπαλότητα έχει περιοριστεί σε καθαρά αγωνιστικό επίπεδο, μεταξύ των MSN (Μέσι, Σουάρες, Νεϊμάρ) – BBC (Μπέιλ, Μπενζεμά, Κριστιάνο) και ειδικότερα των Λιονέλ Μέσι και Κριστιάνο Ρονάλντο. Πηγή: sport-fm.gr