«Ήμουν έξι ετών όταν είδα τον Πιέτρο Μανέα να κερδίζει στα 200 μέτρα στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας το 1980. Έγινε ο θρύλος μου και η έμπνευσή μου. Χάρη σε εκείνον αγάπησα τον στίβο», δηλώνει στην Gazzetta dell Sport η Βαλεντίνα Πετρίλο, η πρώτη τρανς αθλήτρια που θα λάβει μέρος στους Παραολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι.
Η Πετρίλο θα αγωνιστεί στην κατηγορία γυναικών Τ12, για αθλήτριες με προβλήματα όρασης. Ήταν στη εφηβία όταν διαγνώστηκε με το σύνδρομο Stargardt, το οποίο περιλαμβάνει προοδευτική μείωση της όρασης. «Σαν να βλέπεις το εξωτερικό ενός ντόνατ, αλλά όχι την τρύπα», θα δηλώσει η ίδια σχετικά με την πάθησή της.
«Από τεσσάρων ετών φορούσα βερνίκι νυχιών»
Η Πετρίλο μιλώντας για την ταυτότητά της αποκάλυψε πως: «ζούσα στον δικό μου κόσμο. Από τεσσάρων ετών φορούσα βερνίκι νυχιών. Εξωτερικά όμως δεν έδειξα ποτέ σημάδια θηλυκότητας. Είχα αποφασίσει να πάρω αυτό το μυστικό στον τάφο μου, δεν ήθελα να απογοητεύσω τους γονείς μου», εξομολογείται η τρανς αθλήτρια.
«Αθλητισμός μου έσωσε τη ζωή»
Οι γειτονιές της Νάπολης ήταν δύσκολες και για την Πετρίλο ο αθλητισμός ήταν η σανίδα σωτηρίας της. «Ο αθλητισμός με έσωσε από το ποιος θα μπορούσα να γίνω ζώντας σε μια δύσκολη γειτονιά της Νάπολης. Πάντα μου άρεσε να τρέχω».
Εγκαταστάθηκε πάντως στη Μπολόνια στα 20 της για να παρακολουθήσει σχολείο για άτομα με προβλήματα όρασης.
Το 2006 γνώρισε την Έλενα, με την οποία δέκα χρόνια αργότερα παντρεύτηκαν και απέκτησαν έναν γιο, τον Λορέντζο για τον οποίο λέει ότι «κανείς και τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό στον κόσμο από αυτόν».
Ο εκφοβισμός που βίωσε
Στράφηκε περισσότερο στον αθλητισμό έπειτα από ένα δύσκολο coming out το 2018. «Δεν μπορούσα πλέον να ξεφύγω από τον εαυτό μου», λέει. Η οικογένεια υποστήριξε την επιλογή της, ακόμη και αν ορισμένες ισορροπίες είχαν καταστραφεί από τότε. «Σε αυτό το ταξίδι έχασα κάποιους ανθρώπους, αλλά γνώρισα άλλους υπέροχους», εξηγεί.
Το πρώτο άτομο στο οποίο μίλησε ήταν ο πρόεδρος της Fispes, της ιταλικής ομοσπονδίας για αθλητές με αναπηρίες. «Ήταν πολύ ευαίσθητος, εξηγώντας μου ότι θα έκανε ό,τι μπορούσε για να μου επιτρέψει να αγωνιστώ», λέει σήμερα για τον Σαντρίνο Πόρου.
Τα πράγματα δεν ήταν αυτονόητα εύκολα. Δεν έλειψε ο εκφοβισμός «ειδικά από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης», από τα οποία ξεχύθηκε «πραγματικό μίσος», καθοριστική ήταν η υποστήριξη του παραολυμπιακού κόσμου.
Αποκαλύπτει ακόμη ότι «λόγω των απειλών παραιτήθηκα από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Masters στην Πολωνία. Ήμουν στα πρόθυρα να εγκαταλείψω το άθλημα».
Όπως εξηγεί, για όλα αυτά θα γράψει σε ένα βιβλίο που θα εκδοθεί μετά τους Αγώνες.
