Δυο φωτογραφίες ταυτότητας, που απεικονίζουν δυο παιδιά με καθαρό βλέμμα, δυο παιδιά που κοιτούν το μέλλον με την αθωότητα του «εδώ είμαι», «είμαι έτοιμος κοινωνία», «είμαι έτοιμος πατρίδα», δυο φωτογραφίες δυο παιδιών που πρόσφατα τελείωσαν το σχολείο, που βλέπεις στα βλέμματά τους ακόμα τις ασκήσεις τριγωνομετρίας και τις τυρόπιτες στο διάλειμμα, δυο παιδιά που βλέπεις στο βλέμμα τους τις εκδρομές, τις παρέες τα κυνηγητά, δυο φωτογραφίες ταυτότητας που δείχνουν το βλέμμα της αγνότητας και της προσδοκίας, δυο φωτογραφίες που λες, τις έβγαλαν για το νεανικό τους πάσο στα ταξίδια που τους περιμένουν στην Ευρώπη.
Δυο φωτογραφίες δυο νέων παιδιών που διάλεξαν από πολύ νωρίς να προσφέρουν στην κοινωνία, να δώσουν, να χαρίσουν τα νιάτα και τη δημιουργικότητά τους με την απλότητα μιας καλημέρα, με το αυτονόητο όλων εκείνων των ανθρώπων που προσφέρουν χωρίς να περιμένουν ανταμοιβή γιατί καθημερινά διακινδυνεύουν τη ζωή τους, δυο φωτογραφίες που η καθεμιά συμπληρώνει την άλλη, στη μια ένα κομμάτι από στρογγυλή σφραγίδα με τη λέξη ΕΛΛΗΝΙΚΗ.
Γιώργο και Γιάννη, δεν σας γνώρισα μα νιώθω σαν να είστε δικά μου παιδιά, νιώθω το πόνο των γονιών σας οπού στερήθηκαν την χαρά της παρουσίας σας, και είναι και δικός μου πόνος, πόνος όλων των Ελλήνων, ας είναι αυτά τα δυο κομμάτια απ’ τις σφραγίδες στην ταυτότητά σας, τα στεφάνια τιμής εκεί που πάτε, σας στεφανώνει η Ελλάδα.
Του Στέλιου Μάινα από την aixmi.gr
