Την έχουν αποκαλέσει «την πλέον περίφημη ηθοποιό που γνώρισε ποτέ ο κόσμος» και πιθανότατα όχι άδικα. Γιατί η γαλλίδα ηθοποιός Σάρα Μπερνάρ θα έμενε στα στόματα του κοινού, του αδιαφιλονίκητου και οικουμενικότερου κριτή, ως «θεϊκή Σάρα»! Οι παραστάσεις της καθήλωναν το παγκόσμιο κοινό, με την ίδια να περιοδεύει στις τέσσερις γωνιές του κόσμου και να μαγεύει θεατές και κριτικούς. Κι όταν το νέο μέσο του κινηματογράφου έκανε την εμφάνισή του στο προσκήνιο, η Μπερνάρ θα ήταν από τις πρώτες που θα το αγκάλιαζε ολόψυχα, με την πρώτη της κινηματογραφική ερμηνεία να λαμβάνει χώρα τόσο νωρίς όσο το 1899! Κι όταν πέθανε το 1923, θα έτρεχαν στην Αμερική να την τιμήσουν μετά θάνατον με το δικό της αστέρι στο περίφημο Walk of Fame του Χόλιγουντ… Πρώτα χρόνια Γεννημένη ως Henriette-Rosine Bernard στις 22 Οκτωβρίου 1844 στο Παρίσι, η περίφημη Sarah Bernhardt ήταν το νόθο παιδί μιας ολλανδής εταίρας. Εξαιτίας του επαγγέλματος της μητέρας, η ταυτότητα του πατέρα δεν έγινε ποτέ γνωστή, με το μωρό να αποτελεί βάρος για τη ζωή της ιερόδουλης, γι’ αυτό και εγκαταλείπεται τελικά σε μοναστήρι. Το μικρό κορίτσι μεγαλώνει λοιπόν στη μονή και σχεδιάζει να γίνει καλόγρια, με τον δούκα του Morny ωστόσο, έναν από τους σταθερούς πελάτες της μητέρας της, να έχει άλλα στο μυαλό του για την τύχη της Σάρα: θεωρεί ότι πρέπει να ακολουθήσει καριέρα ηθοποιού και κανονίζει την εγγραφή της στο Ωδείο του Παρισιού, με τη Σάρα σε ηλικία 16 ετών. Φοιτώντας στο ωδείο, η Μπερνάρ δεν αποδεικνύεται ακριβώς ταλέντο, γι’ αυτό και εγκαταλείπει τις σπουδές της το 1862. Με τη βοήθεια και πάλι του δούκα, γίνεται δεκτή στην περίφημη Κομεντί Φρανσέζ (την εθνική θεατρική σκηνή της Γαλλίας), με τις ερμηνείες της ωστόσο να περνούν απαρατήρητες. Το συμβόλαιο της Μπερνάρ με την Comédie Française παίρνει τέλος άρον-άρον το 1863, όταν η εκρηκτική Σάρα χαστουκίζει συνάδελφο ηθοποιό, με την ίδια να προσχωρεί κατόπιν στον θίασο του Théâtre du Gymnase-Dramatique. Την ίδια εποχή συνδέεται ερωτικά με τον πρίγκιπα του Ligne και αποκτά το μοναχοπαίδι της, Maurice. Υποκριτική καριέρα Το 1866, η Μπερνάρ συνεργάζεται με το περίφημο Θέατρο Οντεόν και μέσα στα επόμενα 6 χρόνια η φήμη της εδραιώνεται: φέρνει σε πέρας μια σειρά δύσκολων ρόλων του κλασικού ρεπερτορίου και δικαιώνεται. Το 1870, καταμεσής του Γαλλο-Γερμανικού Πολέμου, η ίδια οργανώνει στρατιωτικό νοσοκομείο μέσα στις εγκαταστάσεις του Θεάτρου Οντεόν, περιθάλποντας όσους είχαν ανάγκη και βοηθώντας και η ίδια ως νοσοκόμα. Μέχρι τα τέλη του 1870, με τον πόλεμο να αποτελεί πια παρελθόν, είχε φτάσει πλέον στον κολοφώνα της δόξας της, με την υποκριτική της καριέρα να εκτοξεύεται και χάρη στην αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά της εντός και εκτός σκηνής! Το 1880, τεράστιο όνομα πλέον στη Γαλλία, η Μπερνάρ συγκροτεί τον δικό της θίασο και αρχίζει μια παγκόσμια περιοδεία στα πέρατα του κόσμου: οργώνει την Ευρώπη, περιοδεύει σε Αυστραλία και Καναδά και περιηγείται σε κάθε γωνιά των ΗΠΑ. Ήταν πλέον αστέρι πρώτου μεγέθους, με διεθνή αναγνώριση και περγαμηνές. Η ζωή της πλέον θα είναι σε μια συνεχή κίνηση: θριαμβεύει σε Αγγλία και Δανία και κάνει 6 μεγαλειώδεις περιοδείες στην Αμερική, κι από κει σε όλον κυριολεκτικά τον κόσμο… Εμφάνιση στον κινηματογράφο Εκεί, στη στροφή του 20ού αιώνα, ένα νέο μέσο έκανε την εμφάνισή του: ο κινηματογράφος! Η Σάρα Μπερνάρ, περιοδεύοντας στην Αμερική, δεν θα μπορούσε να μη συμμετέχει στη νέα αυτή περιπέτεια. Αρχίζει λοιπόν να εμφανίζεται στα πρωτόλεια αυτά κινηματογραφικά έργα, όπως στον «Άμλετ» του 1899-1900!

Σειρά έχει κατόπιν η «Τόσκα» (1908), η «Βασίλισσα Ελισάβετ» (1912) και πολυάριθμα ακόμα φιλμ…

Τελευταία χρόνια Το 1905, περιοδεύοντας στο Ρίο ντε Τζανέιρο, η Μπερνάρ τραυματίζεται κατά τη διάρκεια παράστασης στο δεξιό γόνατο. Το τραύμα ποτέ δεν επουλώθηκε δεόντως και 10 χρόνια αργότερα η γάγγραινα θα κάνει την εμφάνισή της: το πόδι της έπρεπε να ακρωτηριαστεί (από το 1911 βέβαια δεν μπορούσε να βαδίσει χωρίς υποστήριξη). Παρά τη φυσική τροχοπέδη, η Σάρα επιμένει να επισκεφθεί τους στρατιώτες στο μέτωπο κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όντας καθηλωμένη σε αναπηρικό καρότσι. Γυρίζοντας από το μέτωπο, επιστρέφει στα υποκριτικά της καθήκοντα παίζοντας πλέον ρόλους που ταιριάζουν στην κατάστασή της. Αργότερα βέβαια, με τη βοήθεια προσθετικού μέλους, αναλαμβάνει και πάλι ρόλους του κλασικού ρεπερτορίου. Έχοντας ήδη γράψει τα απομνημονεύματά της («My Double Life») το 1907, η Μπερνάρ θα βρει χρόνο να αφιερωθεί στο δοκίμιό της για τη θεατρική τέχνη («The Art of the Theater»), το οποίο κυκλοφορεί αργότερα, το 1923. Το 1920 εκδίδει και ένα μυθιστόρημα, το «Petite Idole», το οποίο γνωρίζει επιτυχία. Έχοντας πλέον επιστρέψει στη Γαλλία, η Μπερνάρ πεθαίνει στις 26 Μαρτίου 1923, την ώρα που η ταινία «Ο Μάντης» («La Voyante») γυριζόταν στο σπίτι της στο Παρίσι… Κληρονομιά Η Μπερνάρ μνημονεύεται από τη θεατρική ιστορία ως μια από τις μεγαλύτερες ηθοποιούς που έχουν περάσει ποτέ από το σανίδι. Πέρα από τις αναμφίβολες υποκριτικές της δυνατότητες, που θα έφερναν όλο τον κόσμο στα πόδια της, υπήρξε και μια σπουδαία προσωπικότητα, που μαγνήτιζε τους ανθρώπους γύρω της. Θα έμενε επίσης στην Ιστορία και για τη «χρυσή φωνή» της (voix d’or), η οποία έδινε στις ερμηνείες της μια απαράμιλλη συγκινησιακή φόρτιση. Το 1914 θα βραβευόταν με το μετάλλιο του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής… Δείτε όλα τα πρόσωπα που φιλοξενούνται στη στήλη «Πορτραίτα» του newsbeast.gr