Το νομοσχέδιο για τα εργασιακά αποτελεί το νέο πεδίο άσκησης στείρου αντιπολιτευτικού λόγου και εσκεμμένης διαστρέβλωσης και παραπλάνησης, εκ μέρους της αντιπολίτευσης. Μοναδικός σκοπός, ένα νέο αφήγημα καταστροφής, αφού κατέρρευσε το προηγούμενο για την πανδημία.

Γράφει η Άννα-Μισέλ Ασημακοπούλου*

Μιλούν για «εργασιακό μεσαίωνα», για «Αρμαγεδώνα», για «συνθήκες γαλέρας» για «λαίλαπα» και «λαιμητόμο», επιδιδόμενοι σε ασκήσεις επαναστατικής γυμναστικής. Δυστυχώς, όμως, για τους εμπνευστές της, θα αποδειχθεί άνθρακες ο θησαυρός, για μια ακόμη φορά. Ποια είναι, όμως, τα επιχειρήματα ή μάλλον τα συνθήματα που συνοδεύουν τη «μητέρα των μαχών», όπως την αποκαλούν;

Ισχυρίζονται πως «καταργείται το 8ωρο». Η αλήθεια είναι ότι τόσο το 8ωρο όσο και οι 40 ώρες εργασίας την εβδομάδα, παραμένουν ως έχουν και επαναβεβαιώνονται, μάλιστα, στο άρθρο 55 του νομοσχεδίου.
Λένε πως «απελευθερώνονται οι απολύσεις».

Η αλήθεια είναι πως η λίστα προστασίας των εργαζομένων από την απόλυση έχει διευρυνθεί, σε σχέση με το ήδη ισχύον θεσμικό πλαίσιο, όπως για παράδειγμα η προστασία ενός πατέρα για έξι μήνες, από τη γέννηση του παιδιού του.

Μιλούν για «Αρμαγεδώνα», όταν στο νομοσχέδιο περιλαμβάνονται μέτρα όπως η διεύρυνση της γονικής άδειας και για τους δύο γονείς, η οποία μάλιστα είναι και επιδοτούμενη, η ρύθμιση για την τηλεργασία – με την εφαρμογή του δικαιώματος της αποσύνδεσης – και τα μέτρα που υιοθετούνται για τη βία και τη σεξουαλική παρενόχληση στην εργασία.

Είναι, άραγε, «συνθήκες γαλέρας» τα μέτρα για την υγεία, την ασφάλεια και τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας των εργαζομένων σε delivery και κούριερ;

Είναι «εργασιακός μεσαίωνας» η εξίσωση προς τα πάνω της αποζημίωσης των εργατοτεχνιτών, σε σχέση με τους υπόλοιπους εργαζομένους ή μήπως είναι η αναβάθμιση της Επιθεώρησης Εργασίας σε ανεξάρτητη αρχή, που διασφαλίζει πολλαπλά τους εργαζομένους;

Ένα άλλο επιχείρημά τους είναι ότι «οι υπερωρίες θα πληρώνονται με ρεπό». Απλά θέλουν να δημιουργήσουν σύγχυση, συσχετίζοντας τις υπερωρίες με τη διευθέτηση. Οι επιπλέον ώρες σε μια διευθέτηση δεν συνιστούν υπερωριακή απασχόληση και ο εργαζόμενος τις πληρώνεται κανονικά, ενώ δεν δουλεύει. Από την άλλη πλευρά, οι υπερωρίες παραμένουν υπερωρίες και πληρώνονται κανονικά και εννοείται, με χρήματα.

Άραγε είναι «λαιμητόμος» η διευθέτηση; Μα αυτή ισχύει εδώ και 30 χρόνια στην Ελλάδα και την εφαρμόζουν πολλές επιχειρήσεις. Και εάν πραγματικά είναι λαιμητόμος, γιατί δεν την κατάργησε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ; Επίσης, πώς είναι δυνατόν, το 2019, να δέχεται το καθεστώς διευθέτησης, με την ενσωμάτωση της Κοινοτικής Οδηγίας 1158/19, και σήμερα να το απορρίπτει; Η μόνη αλήθεια είναι ότι τη διευθέτηση τη ζητά αποκλειστικά ο εργαζόμενος – εάν τον εξυπηρετεί – και δεν την προτείνει, πολύ περισσότερο δεν την επιβάλλει, ο εργοδότης.

Μήπως η «λαίλαπα για τους εργαζόμενους» είναι η ψηφιακή κάρτα εργασίας, που εξασφαλίζει διαφάνεια, έλεγχο και προστασία, ενώ αποτελούσε και αίτημα της ΓΣΕΕ;

Φυσικά, υπάρχει και το σύνθημα της «κατάργησης της απεργίας», ενώ στην πραγματικότητα δεν καταργείται, αλλά τίθενται κανόνες, με σκοπό την προστασία εργαζομένων και πολιτών, από τον κακώς εννοούμενο συνδικαλισμό των μειοψηφιών και της αδιαφάνειας, σε βάρος της πλειοψηφίας.

Όλα τα παραπάνω, αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος του συγκεκριμένου νομοσχεδίου και εφαρμόζονται, εδώ και χρόνια, στα περισσότερα κράτη της Ευρώπης. Γιατί, λοιπόν, η αντιπολίτευση προτίθεται να δώσει τη «μητέρα των μαχών», απέναντι σε αυτό το νομοσχέδιο;

Μήπως δεν το διάβασαν προσεκτικά; Μήπως διαφωνούν με αυτές, τις προφανώς θετικές και φιλεργατικές, ρυθμίσεις; Όχι. Την αλήθεια τη γνωρίζουν, αλλά επιλέγουν τη διαστρέβλωση και για μια ακόμη φορά, ως πολιτικό επιχείρημα, επιλέγουν και το ψέμα.

Φαίνεται πως δεν διδάχθηκαν τίποτε από την αντιπολιτευτική τους τακτική για την πανδημία, όπου επένδυσαν στην καταστροφή και τον μηδενισμό των πάντων, θεωρώντας μάλιστα την πανδημία και ως «ευκαιρία για την αριστερά». Ευκαιρία για ποιο πράγμα άραγε;

Το αφήγημα που προσπάθησαν να υποστηρίξουν για την πανδημία κατέρρευσε από την πραγματικότητα, γιατί η τυφλή αντιπολίτευση, πάντα, καταλήγει στην αποτυχία. Ακριβώς την ίδια τύχη θα έχει και το νέο αφήγημα καταστροφής που διατυπώνουν, για τα εργασιακά. Η πραγματικότητα θα τους αφήσει, για μια ακόμη φορά, εκτεθειμένους.

*Η Άννα-Μισέλ Ασημακοπούλου είναι οικονομολόγος, νομικός, Ελληνίδα βουλευτής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου με το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα. Είναι αντιπρόεδρος της Επιτροπής Διεθνούς Εμπορίου (INTA), μέλος της ειδικής Επιτροπής Τεχνητής Νοημοσύνης στην Ψηφιακή Εποχή (AIDA), μέλος της Επιτροπής Εσωτερικής Αγοράς και Προστασίας των Καταναλωτών (IMCO), μέλος της Επιτροπής Ανάπτυξης (DEVE) και συμμετέχει στην Επιτροπή́ για το Μέλλον της Επιστήμης και της Τεχνολογίας (STOA).