H νέα απόρριψη έναρξης του διαλόγου της Γερμανίας με την Ελλάδα για τις πολεμικές αποζημιώσεις εκ μέρους της πρώτης, με την επίκληση της Συνθήκης 2+4 του 1990 για την επανένωση των Γερμανιών, επικρίνεται σφοδρά από τον καθηγητή της Νομικής Σχολής του πανεπιστημίου της Βρέμης Αντρέας Φίσερ-Λεσκάνο (Andreas Fischer-Lescano).
«Το να επικαλείται κάποιος τη Συνθήκη 2+4 είναι ένα πολύ κακό επιχείρημα για να αμυνθεί κατά των πολεμικών αποζημιώσεων. Κάτι τέτοιο δεν θα το θεωρούσα ούτε καν νομικό επιχείρημα, διότι πρόκειται για κουβέντες καφενείου. Στη Συμφωνία 2+4 η Ελλάδα δεν έλαβε μέρος. Εάν υποτεθεί ότι ίσχυε το γερμανικό επιχείρημα, τότε θα επρόκειτο για τη λεγόμενη “σύμβαση εις βάρος τρίτου”. Μία τέτοια σύμβαση όμως είναι εξίσου απαράδεκτη στο διεθνές όπως και στο ιδιωτικό δίκαιο» τονίζει, σε συνέντευξή του, η οποία δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα του Βερολίνου «Neues Deutschland», σύμφωνα με το ΑΜΠΕ.
Ο διαπρεπής Γερμανός νομικός, ο οποίος έχει διδάξει σε πλείστα πανεπιστήμια και του εξωτερικού, αναφέρει επίσης ότι «είναι ντροπή το γεγονός ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση προσπαθεί με μία τόσο ασθενή επιχειρηματολογία να εμποδίσει τον διάλογο σχετικά με τις νομικές και πολιτικές συνέπειες της ιστορικής αδικίας» και υπογραμμίζει ότι «είναι ήδη δόλιο αρχικά να ζητάει η Γερμανία την αναβολή του διακανονισμού πληρωμών και κατόπιν να κηρύσσει μονομερώς το θέμα ως διευθετηθέν νομικά και πολιτικά». Παραπέμπει, δε, στη Συμφωνία του Λονδίνου του 1953 για τα διαγραφέντα χρέη της Γερμανίας, υπογραμμίζοντας ότι «ως οφειλέτης δεν είναι κάποιος σε θέση να βάζει τελεία και παύλα, ούτε πολιτικά, ούτε νομικά πολύ περισσότερο ηθικά».
