«Κατάπτυστο και γεμάτο με χοντρά ψεύδη» χαρακτηρίζει η Χρυσή Αυγή το ρεπορτάζ των New York Times. Αναφέρει μάλιστα, σε κείμενο που δημοσιεύεται στην επίσημη ιστοσελίδα τους, ότι παραπληροφορούν τους αναγνώστες τους για το φαινόμενο «Χρυσή Αυγή» στην Ελλάδα. Χαρακτηρίζουν «δήθεν» το ρεπορτάζ και λένε ότι πηγές του δημοσιογράφου είναι οι λαθρομετανάστες κ.ά.

Μ’ ένα κατάπτυστο και γεμάτο χοντρά ψεύδη, δήθεν ρεπορτάζ τους με τίτλο «Οι νέοι φασίστες της Ευρώπης», οι New York Times (το δημοσιογραφικό όργανο του αμερικανοσιωνιστικού κατεστημένου), παραπληροφορούν αγρίως τους αναγνώστες τους για το φαινόμενο “Χρυσή Αυγή” στην Ελλάδα.

Το «ρεπορτάζ» του κιτρινογράφου Γουίλιαμ Γουίλερ, έχει ως «πηγές» του τους προστατευόμενους των (αμερικανοκίνητων) ΜΚΟ λαθρομετανάστες και τη μαρξιστική προπαγανδιστική χαβούζα του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ και των αριστεριστών (ένα ακόμα δείγμα του πραγματικού νεοταξίτικου ρόλου της εν Ελλάδι αριστεράς και… προόδου). Αφού, λοιπόν, αρχίζει με τρόπο… τρομακτικό, αναφερόμενο σε κάποιον ξυλοδαρμό ενός 27χρονου Αφγανού («πολιτικού μετανάστη» τον χαρακτηρίζει, δηλαδή φυγά εξαιτίας της βάρβαρης και τυχοδιωκτικής εισβολής των αμερικανοσιωνιστών στην πατρίδα του), ονόματι Αλί Ραχίμι (άντε βρες τον αν υπάρχει τέτοιος…) από 12 (τους μέτρησε;) άνδρες στο κέντρο της Αθήνας, συνεχίζει ως εξής:

«Ένα εκατομμύριο μετανάστες υπάρχουν στην Ελλάδα, ως πρώτη χώρα εισόδου για την Ευρώπη, για Ασιάτες και Αφρικανούς μετανάστες. Αυτό οφείλεται στην αποτυχία των ελληνικών κυβερνήσεων να δημιουργήσουν μια μεταναστευτική πολιτική και μια πολιτική ασύλου, που να λειτουργεί και στη νομοθεσία της Ευρώπης, που επιστρέφει τους μετανάστες στη χώρα εισόδου, η οποία συχνά είναι η Ελλάδα.

Κάποιες γειτονιές της Αθήνας είναι πεδία μάχης. Ένα από τα άτομα που κατηγορούνται για την επίθεση στον Ραχίμι, είναι η Θέμιδα Σκορδέλη, υποψήφια βουλευτής της Χρυσής Αυγής, ενός φασιστικού γκρουπ, που είναι πια το τρίτο πιο δημοφιλές κόμμα στην Ελλάδα.

Το κόμμα ιδρύθηκε το 1985 με διαταγή του φυλακισμένου επικεφαλής της χούντας (σ.σ. εννοεί προφανώς του Γ. Παπαδόπουλου) και έγινε αντιληπτό διεθνώς μετά την υποτιθέμενη συμμετοχή κάποιων μελών του στη σφαγή Βόσνιων Μουσουλμάνων το 1995 στη Σρεμπρένιτσα.

Στις εκδόσεις του κόμματος, εξυμνείται το Γ’ Ράιχ και βλέπουμε φωτογραφίες του Χίτλερ και άλλων ναζί. Ακροδεξιά, υπερεθνικιστικά κόμματα και ομάδες εκμεταλλεύονται παλιές ανασφάλειες και νέους φόβους και παρ’ όλο που δεν είμαστε στην Ευρώπη του 1930, οι κυνικοί πια πολίτες χωρών, όπως η Ελλάδα ή η Ουγγαρία, ζητούν απλές απαντήσεις και εκλέγουν κόμματα που κατηγορούν μειονότητες όπως οι Εβραίοι, οι Ρομά, οι γκέι και εν γένει οι ξένοι, για όλα τα δεινά της χώρας.

Εδώ διακυβεύεται η ευρωπαϊκή δημοκρατία, οι αξίες και τα ήθη πάνω στα οποία χτίστηκε. Η κρίση του ευρώ έκανε τους ηγέτες των χωρών να ξεχαστούν και να μην κάνουν τίποτα γι’ αυτά τα ακραία φαινόμενα.

Οι Ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει να απομονώσουν αυτές τις ομάδες και να τις καταδικάσουν, ξεκαθαρίζοντας ποια είναι τα ιδανικά της Ευρώπης για τέτοια θέματα. Θα πρέπει να δημιουργηθεί ένα πανευρωπαϊκό πλαίσιο, για να καταγράφονται τα εγκλήματα μίσους και ρατσισμού, όπου θα διερευνώνται όλα τα ρατσιστικά κόμματα. Η ΕΕ πρέπει να διασφαλίσει ότι όλες οι χώρες ασπάζονται τους κανόνες που διασφαλίζουν τη δημοκρατία, την ευνομία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, το σεβασμό και την προστασία μειονοτήτων…».

Είναι φανερό πλέον και στους πιο αδαείς, ποια συγκεκριμένη ελληνική πολιτική δύναμη φοβούνται οι διεθνείς εξουσιαστές-τοκογλύφοι και ποιες είναι οι «δικές» τους. Δεν κάνουν άλλωστε καμία προσπάθεια να το κρύψουν. Και δίνουν «συμβουλές» (ή διαταγές;) αντιμετώπισης της Χρυσής Αυγής στους υποτακτικούς τους, σε Ελλάδα και Ευρώπη. Ωστόσο, δεν μας πτοούν οι κραυγές και τα παραληρήματά τους! Έχουμε πάρει το δύσκολο μονοπάτι και θα το ακολουθήσουμε μέχρι τέλους. Μέχρι την τελική νίκη».