Στη «Μήδεια» του Παζολίνι περιγράφεται με λεπτομέρεια μια πανάρχαια συνήθεια η οποία συμπυκνώνει σοφία αιώνων στην άσκηση εξουσίας.
Οι υποτελείς του βασιλιά που συμμετέχουν στην ανοιξιάτικη γιορτή της γονιμότητας περνούν μπροστά από τη βασική οικογένεια και τη φτύνουν με κατάρες και βρισιές.
Στην Ελλάδα του 2010 όπου, ως γνωστών, δεν έχει απομείνει ούτε ίχνος σοφίας, οι πολίτες «εκπαιδεύονται» στη μέθοδο της συλλογικής εκτόνωσης διά της μεθόδου του δημόσιου κραξίματος.
Ενίοτε και δια του δημοσίου «πτύειν»…
Το καλοκαίρι, όπου τα ανακλαστικά χαλαρώνουν και η αυτολογοκρισία πάει περίπατο, τα φαινόμενα εκτόνωσης με χαρακτήρα συλλογικής κάθαρσης αυξάνονται, προκαλώντας το γέλωτα των παροικούντων, αλλά και τον τρόμο στους «αναξιοπαθούντες» πολιτικούς.
Εν αρχή ην ο λεκτικός προπηλακισμός του Κώστα Καραμανλή εντός του δημοφιλούς κέντρου συγκέντρωσης θαμώνων του Κολωνακίου, του γνωστού «17», από κυρία σεβάσμια και καλοβαλμένη, πλην όμως προφανώς αδικημένη ή εκνευρισμένη.
Η συνέχεια δόθηκε στην πλατεία Κολωνακίου, όπου οι «προλετάριοι της αστικής τάξης» του down town άρχισαν εν είδει μόδας να προπηλακίζουν, πάντα φραστικώς, τους πολίτικους, ιδιαίτερα εκείνους της Νέας Δημοκρατίας.
Ο Γιώργος Βουλγαράκης υπήρξε δέκτης τέτοιων συλλογικών μορφών διαμαρτυρίας. Το ίδιο λέγεται και για τον έτερο Καππαδόκη, τον Θόδωρο Ρουσόπουλο.
Δέκτης δημόσιων αποδοκιμασιών έγινε και ο Θεόδωρος Πάγκαλος.
Ο Δημήτρης Σιούφας εξαφανίστηκε στα ενδότερα της ταβέρνας στην Πάρο όταν μια παρέα παραθεριστών τον εντόπισε, πλησίασε και τον περιέλουσε. Πρόκειται για τον προπηλακισμό διά του πτύειν.
Κοινωνική κριτική δια του κραξίματος εισέπραξε και ο Λευτέρης Ζαγορίτης.
Πηγή: Veto
