Δεξίωση με την ευκαιρία της 43ης επετείου αποκατάστασης της Δημοκρατίας παραθέτει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος σήμερα στο Προεδρικό Μέγαρο.
Η διάκριση της Δικαστικής Εξουσίας από τη Νομοθετική και την Εκτελεστική δεν αποτελεί προνόμιο των δικαστών αλλά θεσμική εγγύηση για να ασκούν απερίσπαστοι και αμερόληπτοι το δικαιοδοτικό τους έργο, τόνισε, μεταξύ άλλων, ο Προκόπης Παυλόπουλος στο μήνυμά του.
Υπογραμμίζοντας πως «μόνον υπό καθεστώς Δημοκρατίας και της, σύμφυτης με αυτήν, διάκρισης των εξουσιών μπορεί ο Άνθρωπος να ζήσει και να δημιουργήσει ελεύθερος» ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας σημείωσε ότι η Διάκρισης των εξουσιών σημαίνει, μεταξύ άλλων:
- Για τη Νομοθετική Εξουσία, την θέσπιση των νόμων με σεβασμό του Συντάγματος.
- Για την Εκτελεστική Εξουσία, την διακυβέρνηση υπέρ του δημοσίου συμφέροντος με σεβασμό του Κράτους Δικαίου.
- Και για την Δικαστική Εξουσία, την απονομή της Δικαιοσύνης με σεβασμό, εκ μέρους των δύο άλλων εξουσιών, των εγγυήσεων προσωπικής και λειτουργικής ανεξαρτησίας των Δικαστών, οι οποίες κατοχυρώνονται υπέρ αυτών από το Σύνταγμα όχι ως προνόμιο, αλλά ως θεσμική εγγύηση για ν΄ασκούν απερίσπαστοι και αμερόληπτοι το δικαιοδοτικό τους έργο.
Ο κ. Παυλόπουλος τόνισε ότι 43 χρόνια μετά την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας, και ιδίως τώρα που η χώρα μας ακολουθεί πια, οριστικά και αμετάκλητα, την, υπαρξιακή για το μέλλον μας, ομαλή ευρωπαϊκή της πορεία, οφείλουμε να μην ξεχνάμε ότι το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου1967 προκάλεσε μια διπλή, τουλάχιστον, τραγωδία, ενώ υπογράμμισε τους αγώνες και την θυσία των Αντιστασιακών εκείνης της εποχής.
Πριν απ’ όλα την τραγωδία της κατάλυσης της Δημοκρατίας και της στυγνής παραβίασης της Ελευθερίας, γενικότερα δε των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου και δεύτερον την τραγωδία που αφορά το πλήγμα στον εθνικό μας κορμό, στην μαρτυρική Κύπρο, η οποία ακόμη βιώνει επώδυνα το όνειδος του τουρκικού στρατού εισβολής και κατοχής. Όνειδος, που δεν είναι επιτρεπτό ν΄ ανέχονται η διεθνής κοινότητα, ιδίως δε η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Ειδικότερα, στο μήνυμά του ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ανέφερε:
«Η εφετεινή επέτειος Αποκατάστασης της Δημοκρατίας, την 24η Ιουλίου 1974, την οποία τιμούμε με όλες τις δημοκρατικές πολιτικές δυνάμεις της χώρας ενωμένες, συμπίπτει με την συμπλήρωση 50 χρόνων από το ολέθριο, εθνικώς και πολιτειακώς, πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967. Όσοι ζήσαμε το πραξικόπημα και τις ολέθριες επιπτώσεις του έχουμε ιερό χρέος να μην υποκύψουμε, κατ΄ ουδένα τρόπο, στο βάρος της λήθης. Έχουμε όμως εξίσου ιερό χρέος να κληροδοτήσουμε αυτή τη μνήμη στις επερχόμενες γενιές, για να μην ζήσει, ποτέ στο μέλλον, ο λαός μας και το εθνος μας ανάλογη τραγωδία.
Την τραγωδία αυτή είχε διαισθανθεί προφητικά ο Γιώργος Σεφέρης, όταν επισήμανε, στην συγκλονιστική δήλωσή του της 28ης Μαρτίου 1969 στο BBC: «Στις δικτατορικές καταστάσεις η αρχή μπορεί να μοιάζει εύκολη, όμως η τραγωδία περιμένει αναπότρεπτη στο τέλος». 43 χρόνια μετά την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας, και ιδίως τώρα που η χώρα μας ακολουθεί πια, οριστικά και αμετάκλητα, την, υπαρξιακή για το μέλλον μας, ομαλή ευρωπαϊκή της πορεία, οφείλουμε να μην ξεχνάμε ότι το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 προκάλεσε μια διπλή, τουλάχιστον, τραγωδία.
Πριν απ΄όλα την τραγωδία της κατάλυσης της Δημοκρατίας και της στυγνής παραβίασης της Ελευθερίας, γενικότερα δε των θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου. Οφείλουμε λοιπόν να θυμόμαστε ότι μόνον ο Ελεύθερος Άνθρωπος μπορεί να υπερασπισθεί αποτελεσματικά την αξία του και ν’ αναπτύξει ελεύθερα την προσωπικότητα του. Συνακόλουθα δε οφείλουμε να θυμόμαστε ότι μόνον υπό καθεστώς Δημοκρατίας και της, σύμφυτης με αυτήν, διάκρισης των εξουσιών μπορεί ο Άνθρωπος να ζήσει και να δημιουργήσει ελεύθερος. Διάκρισης των εξουσιών η οποία σημαίνει, μεταξύ άλλων:
- Για τη Νομοθετική Εξουσία, την θέσπιση των νόμων με σεβασμό του Συντάγματος.
- Για την Εκτελεστική Εξουσία, την διακυβέρνηση υπέρ του δημοσίου συμφέροντος με σεβασμό του Κράτους Δικαίου.
- Και για την Δικαστική Εξουσία, την απονομή της Δικαιοσύνης με σεβασμό, εκ μέρους των δύο άλλων εξουσιών, των εγγυήσεων προσωπικής και λειτουργικής ανεξαρτησίας των Δικαστών, οι οποίες κατοχυρώνονται υπέρ αυτών από το Σύνταγμα όχι ως προνόμιο, αλλά ως θεσμική εγγύηση για ν΄ασκούν απερίσπαστοι και αμερόληπτοι το δικαιοδοτικό τους έργο.
Δεύτερον, την τραγωδία που αφορά το πλήγμα στον εθνικό μας κορμό, στην μαρτυρική Κύπρο, η οποία ακόμη βιώνει επώδυνα το όνειδος του τουρκικού στρατού εισβολής και κατοχής. Όνειδος, που δεν είναι επιτρεπτό ν΄ ανέχονται η Διεθνής Κοινότητα, ιδίως δε η Ευρωπαϊκή Ένωση. Το Κυπριακό πρέπει να λυθεί το ταχύτερο δυνατό, δίνοντας στην Κυπριακή Δημοκρατία την δυνατότητα να πορευθεί ως πλήρως κυρίαρχο κράτος- μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του σκληρού πυρήνα της, της ευρωζώνης, δίχως στρατό κατοχής και δίχως -αδιανόητες άλλωστε για την ευρωπαϊκή έννομη τάξη- εγγυήσεις τρίτων.
Τέλος, έχοντας μαζί μας τους Αντιστασιακούς της εποχής εκείνης και τιμώντας έτσι και τους δικούς τους αγώνες, οφείλουμε να θυμόμαστε πάντα, αποτίοντας τον οφειλόμενο φόρο τιμής, το εξής: Το δέντρο της Δημοκρατίας μας ποτίσθηκε από το ιερό αίμα των Θυμάτων της εφτάχρονης στυγνής δικτατορίας. Αιωνία η Μνήμη τους και το απαράμιλλο παράδειγμά τους ας είναι δείκτης πορείας του Εθνικού μας προσανατολισμού».
