Λίγοι πρωθυπουργοί είχαν πιο καταστροφικό πρώτο πεντάμηνο από τον Αλέξη Τσίπρα, γράφει ο Simon Nixon στη Wall Street Journal, περιγράφοντας την κατάσταση στην Ελλάδα: ήταν, γράφει, η δεύτερη ταχύτερα αναπτυσσόμενη οικονομία στην ευρωζώνη στο τρίτο τέταρτο του περασμένου έτους, η ανεργία μειωνόταν και οι επενδυτές έδειχναν και πάλι ενδιαφέρον για ομόλογα και τραπεζικές μετοχές.
Σήμερα η χώρα έχει επιστρέψει στην ύφεση, οι τράπεζες είναι κλειστές, τα δημόσια οικονομικά έχουν χειροτερέψει και τα χρέη μεγαλώνουν.
Ο κ. Τσίπρας έχει χρόνο έως την Κυριακή να πείσει τους ηγέτες της ευρωζώνης να δώσουν ένα νέο πρόγραμμα διάσωσης αλλιώς η Ελλάδα θα αναγκαστεί πιθανώς να εγκαταλείψει το ευρώ. Οι όροι είναι τώρα σίγουρο πως θα είναι πιο σκληροί από αυτούς που κάλεσε τους πολίτες να απορρίψουν στο δημοψήφισμα.
Κανείς δεν έχει αυταπάτες για το τι θα σημάνει αυτό για την Ελλάδα: η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με οικονομικό και κοινωνικό χάος.
Ανώτεροι Έλληνες και Ευρωπαίοι αξιωματούχοι ανησυχούν για το ενδεχόμενο κοινωνικής αναταραχής και ανθρωπιστικής κρίσης. Ακόμα κι αν αποφευχθεί η άμεση οικονομική «μόλυνση» από ένα «Grexit», υπάρχει ο κίνδυνος μακροπρόθεσμης ζημιάς στην εμπιστοσύνη προς το νόμισμα.
Ωστόσο η πλειονότητα των κρατών μελών είναι έτοιμη να πάρει αυτό το ρίσκο. Πολλά διακυβεύονται για τις χώρες αυτές για να αποδεχθούν τα ελληνικά αιτήματα για άνευ όρων χρηματοδότηση.
Ο κ. Τσίπρας, γράφει ο Nixon, δεν μπορεί να μιλά για νίκη. Το να σκίσει κανείς το βιβλίο κανόνων της ευρωζώνης θα οδηγούσε σε οικονομικό χάος.
Εντωμεταξύ ο κ. Τσίπρας και πολλοί στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν τους δικούς τους ιδεολογικούς λόγους για να υψώσουν το ανάστημά τους.
Αντίθετα με την εντύπωση που δίνεται από κάποιους από τους διεθνείς υποστηρικτές τους, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα συμβατικό κόμμα που δίνει τον Κεϋνσιανό καλό αγώνα για πιο χαλαρή δημοσιονομική πολιτική, ούτε ένα κόμμα ευρωσκεπτικιστών μαχητών της ελευθερίας.
Είναι ένας χαλαρός συνασπισμός αριστερών ομάδων, ορισμένες με μαρξιστικές ρίζες, πολλές από τις οποίες έχουν ένα σκοπό: να χτίσουν ένα σοσιαλιστικό κράτος βασισμένο στην εξάπλωση της κρατικής εξουσίας και της ριζικά αναδιανεμητικής φορολογίας.
Οι ομάδες αυτές χωρίζονταν σε εκείνους που πάντα πίστευαν πως ο σοσιαλισμός είναι πιθανός μόνο έξω από την ευρωζώνη και εκείνους που πίστευαν πως το Grexit ενέχει πολλούς κινδύνους και πως ο δρόμος για το σοσιαλισμό στην Ελλάδα περνά από την ευρωπαϊκή αντικαπιταλιστική επανάσταση.
Τώρα είναι σαφές πως τέτοια επανάσταση δεν πρόκειται να γίνει, τουλάχιστον όχι πριν την Κυριακή. Οι προλετάριοι της Ευρώπης δεν εξεγέρθηκαν για να απαιτήσουν οι κυβερνήσεις τους να αυξήσουν τους φόρους για να χρηματοδοτήσουν έναν δυσλειτουργικό δημόσιο τομέα στην Ελλάδα κι ένα μη βιώσιμο συνταξιοδοτικό σύστημα.
Αντίθετα είναι οι κυβερνήσεις των φτωχότερων κρατών της ευρωζώνης που τήρησαν την πιο σκληρή γραμμή κατά των πολιτικών που έφεραν μόνο μιζέρια όπου κι αν δοκιμάστηκαν, ειδικά εκείνες στα πρώην κομμουνιστικά κράτη της Ευρώπης.
Αυτό άφησε τον κ. Τσίπρα με μια επιλογή: Αν επιμείνει στους όρους του, το μέλλον της Ελλάδας βρίσκεται έξω από την ευρωζώνη- και πιθανώς και την ΕΕ. Αλλά αν θέλει να μείνει η Ελλάδα στο ευρώ, θα πρέπει να δεσμευτεί για τη στροφή της χώρας προς μια δυναμική, ανοιχτή, ευέλικτη δημοκρατία της ελεύθερης αγοράς.
Ορισμένοι αξιωματούχοι της ευρωζώνης- ειδικά στη Γαλλία και την Ιταλία- πιστεύουν πως ο κ. Τσίπρας είναι τώρα έτοιμος να χαμηλώσει τους τόνους, τρομαγμένος από την απρόσμενη προθυμία των άλλων χωρών να σκεφτούν το ενδεχόμενο Grexit. Αυτοί οι αξιωματούχοι ανακουφίστηκαν από την αντικατάσταση Βαρουφάκη, ακόμα κι αν ο διάδοχός του είναι πιο «σκληρός» αριστερός.
Ο κ. Τσίπρας διασφάλισε και διακομματική στήριξη στο αίτημά του να αρχίσουν συνομιλίες για τρίτο πακέτο στήριξης, λέγοντας πως είναι έτοιμος να υιοθετήσει μεταρρυθμίσεις και κάνει πίσω στο αίτημά του για άμεση ελάφρυνση χρέους.
Ωστόσο ορισμένοι πολιτικοί αντίπαλοί του στην Ελλάδα και πολλοί υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης είναι σκεπτικοί καθώς τα έχουν ξανακούσει όλα αυτά. Υποπτεύονται πως ο κ. Τσίπρας θέλει Grexit και ψάχνει τρόπους να διαχύσει την ευθύνη.
Αλλά ακόμα κι αν ο κ. Τσίπρας είναι ειλικρινής σχετικά με την επιθυμία παραμονής στο ευρώ, η πρόκληση είναι τώρα να πείσει την υπόλοιπη ευρωζώνη να τον εμπιστευτεί.
Η γερμανική βουλή, για παράδειγμα, θα χρειαστεί να δώσει την έγκρισή της ακόμα και για να αρχίσουν συνομιλίες για ένα νέο πακέτο διάσωσης. Ο λογαριασμός για τη διάσωση της Ελλάδας είναι τώρα τεράστιος και τα μέτρα ακόμα πιο απαιτητικά.
Είναι ο κ. Τσίπρας πρόθυμος να χωρίσει το κόμμα του, αψηφώντας συναδέλφους του που πάντα πίστευαν πως ο δρόμος στον σοσιαλισμό απαιτούσε ένα Grexit; Ή είναι πρόθυμος να αναβάλει την επανάσταση και να εργαστεί με τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα για να κάνει την Ελλάδα ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος;
Οι Έλληνες έχουν ήδη πληρώσει πολύ υψηλό τίμημα περιμένοντας τον κ. Τσίπρα να πάρει μια απόφαση, καταλήγει ο αρθρογράφος.
