Προχωρά αποφασιστικά στο διάδρομο της Βουλής. Πλησιάζει στο καφενείο. Ψάχνει με το βλέμμα της, κι αφού δεν συναντά άμεσα ανταπόκριση, φωνάζει: «Ποιος θα μου δώσει μια κουρού; Μια κουρού. Κι ένα ποτήρι κρασί. Στο εντευκτήριο».

Και αποχωρεί με την άνεση και την ανωτερότητα που της προσδίδει το αξίωμά της.

Και η αναγνωρισιμότητά της λόγω πρότερου εργασιακού βίου, γιατί είναι «φρέσκια» στο βουλευτικό αξίωμα.

Και πάνω απ’ όλα, το ψαγμένο γούστο της στα σνακ. Γιατί, σας ρωτώ, με τι άλλο θα μπορούσε να συνοδεύσει την τυρόπιτά της, αν όχι με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί;