Εννέα χώρες ανατολικά, η νέα εξόρμηση του Κώστα Μητσάκη

Πιστός στο ραντεβού με την αναζήτηση νέων εμπειριών σε τόπους μακρινούς, ο Κώστας Μητσάκης ξεκίνησε το νέο του ταξίδι, αυτή τη φορά με προορισμό τη Τζακάρτα της Ινδονησίας. Εξοπλισμένος με την τεράστια εμπειρία του σε ανάλογα ταξίδια και μια Africa Twin 1000, μεταφέρει στο newsbeast.gr, το κλίμα του οδοιπορικού και τα βιώματά του, με το γνωστή του απλή, άμεση και γλαφυρή γραφή. Όλο τον χειμώνα, κοιτάζοντας τον τεράστιο χάρτη της Ασίας, βίωνα νοερά το επόμενο διηπειρωτικό ταξίδι που είχα ονειρευτεί και τ’ οποίο είχα πλέον ξεκινήσει να οργανώνω. Από την Ελλάδα στην Ινδονησία, μια διαδρομή 15.600 χλμ. είχα βάλει ως στόχο μου να καλύψω, οδοιπορώντας στους πολύβουους δρόμους της κίτρινης ηπείρου. Διασχίζοντας συνολικά 9 χώρες (Τουρκία, Ιράν, Πακιστάν, Ινδία, Μπαγκλαντές, Μιανμάρ, Ταϊλάνδη, Μαλαισία, Ινδονησία), θα ταξίδευα με μια λευκή HONDA CRF1000L Africa Twin πάνω στον περίφημο δρόμο του μεταξιού και των μπαχαρικών, την πανάρχαια εμπορική οδό που ακολουθούσαν κάποτε τα καραβάνια, όταν από την μυθική Ανατολή έφερναν το πολύτιμο μετάξι και τα εξωτικά μπαχαρικά στις αγορές της Δύσης. Πολλά χειμωνιάτικα βράδια έμεινα ξάγρυπνος καθώς αναρωτιόμουν πόσο εύκολη ή δύσκολη θα ήταν η πραγματοποίηση ενός δίτροχου ταξιδιού από την Αθήνα στην Τζακάρτα. Τι κινδύνους και αντιξοότητες θα αντιμετώπιζα μέσα σ’ αυτά τα 15.600 χλμ. της διαδρομής; Ποια μνημεία και ποιοι πολιτισμοί θα μου αποκάλυπταν ενδεχομένως τα μυστικά τους; Τι θα συναντούσα καθοδόν –εγώ, ο περιηγητής του σήμερα– ταξιδεύοντας σε χώρες με λαμπρό ιστορικό παρελθόν και άδηλο μέλλον; Την τολμηρή πρόκληση «TRANS  ASIAN 2017» είχα αποφασίσει να ζήσω… Μέσα Ιουνίου. Κι ενώ όλη η Ελλάδα άρχιζε να μετακομίζει στις παραλίες, εγώ αποχαιρετούσα το γαλάζιο Αιγαίο και ξεκινούσα μια πορεία με προορισμό τα βάθη της Ανατολής. Για πολλοστή φορά η Τουρκία μού δάνεισε τους δρόμους της για να φιλοξενηθεί η ρότα της λευκής μοτοσυκλέτας. Στα πρώτα 1.900 χλμ. του ταξιδιού (Τσεσμέ-Άγκυρα-Ερζερούμ-Ντογκουμπαγιαζίτ), κινήθηκα μέσα σ’ ένα γνώριμο περιβάλλον, καθώς την τελευταία φορά που είχα διατρέξει την συγκεκριμένη διαδρομή ήταν πριν από περίπου ένα χρόνο, όταν οδηγούσα καθοδόν για το Ντουμπάι. Με πολύ καλές καιρικές συνθήκες και χωρίς κανένα απρόοπτο από τους αστυνομικούς και τους πάνοπλους στρατιώτες που υπήρχαν στα οδικά μπλόκα της Ανατολικής Τουρκίας, μετά από 3 μέρες σβέλτης οδήγησης έφτασα στους πρόποδες του βιβλικού Αραράτ, μπροστά στην συνοριακή πόρτα του Ιράν. Κάπου εδώ, στην ανατολική εσχατιά της Τουρκίας, ολοκληρώθηκε το πρώτο σκέλος του «TRANS  ASIAN 2017»… Όμως, τα προβλήματα άρχισαν μόλις κυριολεκτικά έβαλα ρόδα στο Ιράν – από τα τελωνεία ήδη. Μια παρατυπία στο πολύπτυχο (Carnet Ata) της μοτοσυκλέτας, ήταν αρκετή για να μην μου επιτραπεί η είσοδος στο Ιράν. Μην μπορώντας να πιστέψω τι μου είχε συμβεί (κινδύνευε να ματαιωθεί όλο το ταξίδι εξαιτίας αυτής της παρατυπίας), επέστρεψα στην Τουρκία και ξεκίνησα από την συνοριακή πόλη Ντογκουμπαγιαζίτ έναν μαραθώνιο επικοινωνιών και διαβουλεύσεων με την ΕΛΠΑ στην Ελλάδα, προκειμένου να βρεθεί λύση στο πρόβλημα που είχε προκύψει. Τελικά, μετά από 5 μέρες τρελής αγωνίας και προσμονής, το ζήτημα τακτοποιήθηκε και έτσι μπόρεσα να συνεχίσω το ταξίδι μου στο Ιράν. Μπορεί η περιπέτεια στα ιρανικά σύνορα να είχε αίσιο τέλος, όμως, οι πέντε μέρες που έχασα επιστρέφοντας στην Τουρκία, μου περιόρισαν αρκετά τον υπολειπόμενο χρόνο παραμονής στο Ιράν – η βίζα θα έληγε σε 5 μέρες και δεν υπήρχε περίπτωση παράτασης. Τέρμα λοιπόν τα γκάζια… Έπρεπε να κινηθώ τάχιστα, αφού στην χώρα του Δαρείου και του Σααντί, η λευκή HONDA είχε να φέρει σε πέρας μια οδική αποστολή 2.450 χλμ. Με αφετηρία την συνοριακή πόλη Μακού, κι αφού θα διέσχιζα τις πόλεις Ταυρίδα, Εσφαχάν, Κερμάν και Ζαχεντάν, θα κατέληγα στα πακιστανικά σύνορα, μέσα στην καυτή αγκαλιά της ερήμου Βελουχιστάν. Αν έχετε μια μόνο μέρα στο Ιράν, τότε θα πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφθείτε το Εσφαχάν – αυτό έκανα κι εγώ! Πρόκειται για την απόλυτη πόλη-μνημείο της χώρας, που καθηλώνει και τον πιο κοσμογυρισμένο ταξιδευτή με τα αξεπέραστα αριστουργήματα της ιρανο-ισλαμικής αρχιτεκτονικής που την κοσμούν. Όμως, δεν ήταν μόνο τα θρησκευτικά κομψοτεχνήματα και οι λαμπρές ιστορικές μνήμες, τα μοναδικά στοιχεία που με άγγιξαν στο Ιράν. Οι  άνθρωποι αυτού του μυθικού τόπου της Εγγύς Ανατολής στάθηκαν απέναντί μου αυθόρμητα ειλικρινείς, φιλόξενοι, ευγενικοί και καλοσυνάτοι… Παράλληλα, οι στάσεις μου για ανεφοδιασμό καυσίμων αποτέλεσαν τις πιο ευχάριστες στιγμές της ιρανικής διαδρομής. Η τιμή στην μάνικα των 0,35 ευρώ/λίτρο μπορεί να είναι ανέκδοτο στην Ελλάδα, αλλά ήταν μια πραγματικότητα στο Ιράν – πιο ακριβό ήταν το εμφιαλωμένο νερό! Αν και η ποιότητα των καυσίμων δεν ήταν η καλύτερη, η λευκή Africa Twin δεν παρουσίασε κανένα απολύτως πρόβλημα στην λειτουργία της – ούτε κι όταν διέσχιζα την έρημο Βελουχιστάν κάτω από υψηλές θερμοκρασίες. Ήταν πραγματικά μια άκρως εφιαλτική εμπειρία η διάσχιση της συγκεκριμένης ερήμου. Είναι η ίδια έρημος που προσπάθησε να θάψει στα αμμώδη σωθικά της την στρατιά του Μεγάλου Αλεξάνδρου όταν επέστρεφε από τις Ινδίες – η Γεδρωσία της αρχαιότητας. Αυτή, που σε παλαιότερες εποχές αποτελούσε το φόβο και το τρόμο των εμπορικών υποζυγίων του μεταξένιου δρόμου. Τα δεινά των στρατιωτών του Μακεδόνα στρατηλάτη βίωσα κι εγώ στην πράξη, οδηγώντας μέσα στο καταμεσήμερο πάνω στην διαδρομή Βαμ-Ζαχεντάν (320 χλμ.). Για περισσότερες από 4 ώρες, ένοιωθα σαν κοτόπουλο με πατάτες στον φούρνο…! Υπήρξαν στιγμές που νόμιζα ότι θα λιποθυμούσα από την αφόρητη ζέστη. Καυτές οι συντεταγμένες του χώρου, τους 55C άγγιζε ο υδράργυρος. Το νερό πολυτιμότερο από τη βενζίνη και η σκιά ακριβότερη από χρυσάφι. Αν φοβήθηκα την έρημο; Όχι, γιατί απλά έχω μάθει να την σέβομαι! Φτάνοντας «ξεροψημένος» στην συνοριακή πόλη Ζαχεντάν (90 χλμ. από το Πακιστάν), είχα βγει τελικά νικητής από την αναμέτρησή μου με την αδυσώπητη Γεδρωσία. Μια μέρα ξεκούραση κρίθηκε απαραίτητη και μετά η κόκκινη γραμμή του χάρτη θα με οδηγούσε στο γειτονικό Πακιστάν… Θανάσης Χούντρας