Για την συνεργασία της με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη στο Maestro μίλησε η Χάρις Αλεξίου στο «Πάμε Δανάη!». «Η συνεργασία με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη στο Maestro του MEGA είναι ένας έρωτας σε εισαγωγικά. Ο Χριστόφορος είναι ένα πλάσμα του Θεού που σε κάνει να τον αγαπήσεις αμέσως» είπε.
Και πρόσθεσε: «Έχει κάνει μία εξαιρετική δουλειά και δεν είναι τυχαίο που την ετοιμάζει τόσο καιρό», και πρόσθεσε χαρακτηριστικά πως, μου έχει πει ο Χριστόφορος “σε άλλους ηθοποιούς παίρνεις τη στιγμή τους από την 4η , την 5η λήψη, εσένα την παίρνω από την αρχή”».
«Αφού Θέλει ο Χριστόφορος να είμαι και στον δεύτερο κύκλο ναι θα είμαι», κατέληξε η δημοφιλής τραγουδίστρια.
Η Χάρις Αλέξιου μίλησε στο «Πάμε Δανάη» για τις μνήμες από την Μικρασιάτισσα γιαγιά της και τις νοσταλγικές μυρωδιές από τα παιδικά χρόνια.
«Με αγαπούν οι Τούρκοι και σκέφτομαι συνεχεία αυτά που γίνονται μεταξύ των δυο χωρών. Ένας δήμος στη Σμύρνη έδωσε το όνομα μου σε μία λεωφόρο Χάρις Αλέξιου ειρήνης και φίλιας. Θυμάμαι να τραγουδάω το “φωσφόρο” και το κοινό να λέει το ρεφρέν στα τουρκικά», πρόσθεσε.
«Το Αϊβαλί, η πατρίδα μου» λέγεται η παράσταση στην οποία θα παίζει με την Όλια Λαζαρίδου από τις 9 έως τις 24 Σεπτεμβρίου στο δημοτικό θέατρο Πειραιά.
«Πολλές φορές, ενώ διηγούμαι τα λόγια που έχει γράψει ένας άλλος άνθρωπος, μου έρχεται ένας κόμπος στο λαιμό. Οι πρόγονοί μου είχαν καταγωγή από τις περιοχές της Σμύρνης, μεγάλωσα με τους Μικρασιάτες. Το κάλο είναι πως πήρα στοιχεία από τη μουσική και την κουλτούρα και από τους Θηβαίους άλλα και από τους Μικρασιάτες. Θυμάμαι τόσο ωραία πράγματα από τη μητέρα μου: τα φοινίκια της, τα γλυκά του κουταλιού και τις φράσεις της “γιαβρί μου, τζιέρι μου”. Η γιαγιά μου, η Κατίνα, ήταν μία μερακλού γυναίκα που τραγουδούσε υπέροχα τα μικρασιάτικα. Με έλεγε η γιαγιά μου: “τραγουδούσαμε και μας έφερναν στο τραπέζι τις μπύρες για κέρασμα και ήρθες εσύ και μας πήρες τη δουλειά”», είπε αρχικά η Χάρις Αλεξίου.
«Έζησα στη Θήβα μέχρι 8 χρονών. Πέθανε ο μπαμπάς μου και ήρθαμε στην Αθήνα. Η μαμά μου είχε ένα μπακάλικο και πίσω από αυτό ένα το δωμάτιο που κοιμόμασταν. Έφευγε η μάνα με άφηνε στο μπακάλικο, και εγώ ζύγιζα τα πράγματα» είπε.
«Από την ώρα που μου ανατίθεται μία δουλειά, δεν παίζω με τίποτα άλλο. Βασανίζω τον εαυτό μου, αλλά παράλληλα παίζω και παιχνιδάκια στο κινητό. Όταν έχασα την μητέρα μου τραγούδαγα την “Δημητρούλα”, και ενώ ήταν όλοι όπα, όπα, εγώ έκλαιγα με ένα χαμόγελο για να μην με καταλάβουν», υπογράμμισε.
«Τρολάρω από την ώρα που ξυπνάω μέχρι την ώρα που θα κοιμηθώ. Κυρίως τον εαυτό μου. Μεγαλώνω, ωριμάζω άλλα ξαναζώ μία νιότη μέσα από το θέατρο. Έχοντας μεγάλους δάσκαλους στο τραγούδι από ένα σημείο και μετά οδηγούσα εγώ το όχημα. Τώρα πρέπει πάλι κάποιος να με καθοδηγήσει. Έχω του σκηνοθέτες. Δεν τέλειωσα τη σχολή του Πέλου Κατσέλη. Η σχολή ήταν απογευματινή και το βράδυ τραγουδούσα» δήλωσε.
