Η Νένα Χρονοπούλου μέσω άρθρου που έγραψε στο 4amea.gr αναφέρθηκε στην υπόθεση των τριών νεκρών παιδιών στη Πάτρα και έβαλε στο «στόχαστρο» την Ρούλα Πισπιρίγκου, κατηγορούμενη για την δολοφονία της κόρης της.
Σύμφωνα με όσα έγραψε, αναφέρει μεταξύ άλλων πως «τις τελευταίες ημέρες η υπόθεση του θανάτου των τριών αγγελουδιών από την Πάτρα μας έχει σοκάρει όλους, προσπαθούμε να δώσουμε μία λογική εξήγηση και κανένας μας δε μπορεί, παρακολουθώντας όμως δηλώσεις και συμπεριφορές δυστυχώς όλοι έχουμε καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα: δεν υπάρχει ίχνος συναισθήματος στη φερόμενη ως κατηγορούμενη αλλά και σε όλους τους υπολοίπους του κοντινού συγγενικού της περιβάλλοντος».
Επίσης, μεταξύ άλλων τονίζει ότι «κάποτε ακούγαμε Ρούλα και όλοι σκεφτόμασταν την Εθνική μας παρουσιάστρια τη λαμπερή Ρούλα Κορομηλά… Τώρα ακούγοντας το όνομα Ρούλα όλοι σκεφτόμαστε την Εθνική μας μέγαιρα. Μπράβο Ρούλα θα μείνεις στην ιστορία, τα κατάφερες».
Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο που έγραψε η Νένα Χρονοπούλου:
«Υπάρχει μία μαθηματική μέθοδος που λέγεται “αφαιρετική”…
Γιατί φίλοι μου ότι και να λέμε όλη μας η ζωή είναι μαθηματικές πράξεις, προσθέσεις, αφαιρέσεις, πολλαπλασιασμοί και διαιρέσεις. Τα μαθηματικά δυστυχώς για κάποιους ποτέ δεν πέφτουν έξω, γιατί ένα και ένα πάντα κάνουν δύο, ποτέ δεν κάνουν ούτε τρία, ούτε έντεκα.
Επίσης υπάρχει και η παγκοσμίως γνωστή και εξαιρετικά σημαντική μαθηματική μέθοδος που λέγεται “εις άτοπον απαγωγή”, που εκτός από τα μαθηματικά τη χρησιμοποιούμε και στην καθομιλουμένη ως συλλογιστική μέθοδο η οποία μας οδηγεί στη λύση ενός προβλήματος και αποδεικνύεται η αλήθεια βάση των πραγματικών γεγονότων.
Αυτή ακριβώς τη μέθοδο αγνόησε η Ρούλα…
Το ψέμα που λέγεται δημόσια αβίαστα ακόμα και όταν περίτρανα μπορεί να αποδειχθεί το αντίθετο
Τις τελευταίες ημέρες η υπόθεση του θανάτου των τριών αγγελουδιών από την Πάτρα μας έχει σοκάρει όλους, προσπαθούμε να δώσουμε μία λογική εξήγηση και κανένας μας δε μπορεί, παρακολουθώντας όμως δηλώσεις και συμπεριφορές δυστυχώς όλοι έχουμε καταλήξει στο ίδιο συμπέρασμα: δεν υπάρχει ίχνος συναισθήματος στη φερόμενη ως κατηγορούμενη αλλά και σε όλους τους υπολοίπους του κοντινού συγγενικού της περιβάλλοντος.
Οι συνεντεύξεις πάνε και έρχονται ακόμα και μέσα από το κρατητήριο, και το κορίτσι μίλησε και τι είπε;
-“Με ξυλοκόπησαν άγρια οι αστυνομικοί στη ΓΑΔΑ”…
Και κάπου εδώ αρχίζει για ακόμα μία φορά η μέθοδος της “εις ατόπου απαγωγής”…
Όχι πως η Αστυνομία δε χρησιμοποιεί διάφορες μεθόδους επιτρεπτές ή μη για να αποσπάσει από τον κατηγορούμενο ομολογία, και όλοι γνωρίζουμε πως φορές όπως αυτή όλοι μας ευχόμαστε για εγκληματίες και ιδιαίτερα οι παιδεραστές, βιαστές και παιδοκτόνους να τιμωρηθούν παραδειγματικά για τα αποτρόπαια εγκλήματα που έχουν κάνει μόλις βρεθούν στα χέρια της Ασφάλειας.
Εδώ όμως δια της ατόπου απαγωγής, δεν υπάρχει περίπτωση να έπεφταν σε τέτοιο ατόπημα, οι Έλληνες αστυνομικοί που τόσους μήνες συσπειρωμένοι πανελλαδικά ερευνούσαν έτσι ώστε να “δεθεί” η πολύκροτη υπόθεση και η Ρούλα μαζί,.
Δεν είναι δυνατό όλη η ασφάλεια να δώσει στη Ρούλα το πάτημα που τόσο πολύ χρειαζόταν για να “θυματοποιηθεί” μπροστά στις κάμερες.
Έχουν στη διάθεσή τους όλο το ψυχολογικό της προφίλ το οποίο και το ερευνούν για μεγάλο χρονικό διάστημα και δυστυχώς γι’ αυτή και τον περίγυρό της τη γνωρίζουν καλύτερα απ’ ότι πιστεύει η κατά τα άλλα “φερόμενη” ως δολοφόνος- παιδοκτόνος…
Παρ’ όλα αυτά, εκείνη το τόλμησε, έκανε παράπονα στη μητέρα και στην αδελφή της για βίαιο και άγριο ξυλοδαρμό από τους αστυνομικούς, κάτι που όλη η Ελλάδα ευχόταν να είναι αλήθεια, γιατί ο οργή και η αγανάκτηση όλου του κόσμου έχει ξεχειλίσει.
Η Ρούλα γνώριζε πως θα εξεταστεί από ιατροδικαστή, κι όμως δε δίστασε να πει ψέματα…
Δε δίστασε να φανεί θύμα για ακόμα μία φορά και να ρίξει στους υπολοίπους το φταίξιμο, και σε ποιους;
Στην Ασφάλεια Αθηνών… Που για να ασχοληθούν μαζί σου θα πρέπει να έχουν τρανταχτά στοιχεία στη διάθεσή τους… Όχι εικασίες αλλά αποδείξεις…
Κι όμως η Ρούλα ενώ γνώριζε πως το συγκεκριμένο ψέμα της έχει κοντά πόδια και ήταν θέμα ωρών να αποδειχθεί το αντίθετο τόλμησε και το ξεστόμισε… Το ίδιο ασφαλώς έπραξαν και οι συγγένισσές της.
Με μεγάλη ευκολία και ανησυχία για τη Ρούλα…
Κρίμα που δεν είδαμε καμία ανησυχία από μέρους τους για τα μωρά που χάθηκαν.
Και εδώ γεννάται ένα εύλογο ερώτημα, αν λέω αν λέει ψέματα μέσα στη ΓΑΔΑ και μάλιστα φορώντας χειροπέδες και έχοντας δεκάδες μάρτυρες, όταν δεν υπάρχουν μάρτυρες και είναι κατ’ επανάληψη μόνη της με ένα ανήμπορο μωρό πόσα ψέματα μπορεί να ισχυριστεί;
Η καλοχτενισμένη και λαμπερή “γιαγιά”…
Η μητέρα της, καλοχτενισμένη και παραδόξως και αυτή ψύχραιμη φορώντας γρι αρζάν μεταξωτό υποκάμισο και καθήμενη σε καναπέ με τέτοιο τρόπο που τα μισά της πόδια ήταν ακάλυπτα σε κατά τα άλλα σεμνή στάση, όλα αυτά μετά το θάνατο τριών μωρών, των εγγονιών της, έκανε δηλώσεις στην κάμερα υποστηρίζοντας την κόρη της.
Δίχως να τρέξει ούτε ένα δάκρυ για τα αγγελούδια που έσβησαν άδικα και τόσο νωρίς.
Τεράστια εντύπωση έχει προκαλέσει σε όλους μας πως έχει τη διάθεση να παρουσιάζεται καλοχτενισμένη όταν ο όχλος έξω από το σπίτι της καθημερινά θέλει να λιντσάρει την οικογένειά της και να κατακρεουργήσει τη θυγατέρα της…
Δηλαδή τι ακριβώς γίνεται; Έξω από το σπίτι της ο κόσμος κατά δεκάδες να ουρλιάζουν, οι κάμερες να έχουν πάρει φωτιά, οι δημοσιογράφοι να έχουν στήσει αντίσκηνο και η “γιαγιά” της Μαλένας, της Ίριδας και της Τζωρτζίνας, βρίσκει το κουράγιο να χτενίσει την κόμη της γιατί έχει και να βγει στα κανάλια, ως σημαίνον πρόσωπο, ως πρόσωπο της επικαιρότητας που οφείλει να είναι περιποιημένο;
Δηλαδή έξω ο κόσμος καίγεται και η γιαγιά χτενίζεται; Τι αναισθησία Θεέ μου; Δεν το χωράει ανθρώπινος νους.
Προφανώς είναι μπερδεμένη η “μητέρα” της Ρούλας, δεν είναι ούτε παρουσιάστρια, ούτε δημοσιογράφος, ούτε σταρ του κινηματογράφου, είναι μια γιαγιά που έχει χάσει τρία βλαστάρια, τρία μωρά, τρία αγγελούδια και δεν την έχουμε δει να θρηνεί ούτε δευτερόλεπτο για κανένα από αυτά…
Προφανώς τα ίδια δίδαξε και στις κόρες της… Για να λύνονται και οι απορίες μας σιγά – σιγά, γιατί μία εικόνα χίλιες λέξεις.
Η Τζωρτζίνα είχε ζήσει πολλά και έπρεπε να βγει από τη μέση.
Επιστρέφουμε λοιπόν στα αγαπημένα μου μαθηματικά και σε απορίες που όλοι έχουμε και μοιραζόμαστε συγκλονισμένοι σε κάθε τηλεφώνημα με φίλους και γνωστούς.
Αστυνομικίνα δεν είμαι όμως είχα είκοσι στα μαθηματικά στον έλεγχο και η “εις άτοπον απαγωγή” ήταν η αγαπημένη μου μέθοδος.
Είπαμε συλλογή πραγματικών στοιχείων και αξιολόγηση και εκλογίκευση των γεγονότων.
Η Μαλένα έφυγε για το μεγάλο ταξίδι στο νοσοκομείο, η Τζωρτζινούλαα ήταν απούσα, η Ίριδα όμως έφυγε ενώ κοιμόταν, και ίσως δίπλα της στο μικρό παιδικό τους δωμάτιο προφανώς κοιμόταν και η Τζωρτζίνα, η οποία ίσως να μην ξύπνησε, ίσως όμως και να ξύπνησε…
Και αν είδε; Που να το πει; Ποιος θα την πιστέψει; Πότε να ξεστρατίσει από τη μητέρα της και πως ένα μικρό παιδί γεμάτο φόβο να εμπιστευτεί κάποιον άγνωστο;
Ίσως να είχε τολμήσει και το είχε πει στους κοντινούς συγγενείς της… Στο μπαμπά, στη γιαγιά, στον παππού και στη θεία… Ίσως.
Οι οποίοι ασφαλώς και δε γνωρίζουν τίποτα αλλά ο φόβος του παιδιού που όλοι έχουμε αντιληφθεί πως υπήρχε σε κανέναν δεν προξένησε καμία απορία;
Και μία ημέρα συμπωματικά Σάββατο, εντελώς ξαφνικά πηγαίνει στο νοσοκομείο γιατί δε μπορούσε να αναπνεύσει, ένα υγιέστατο παιδί.
Ένα έξυπνο φοβισμένο παιδί που σε περίπτωση κάποια στιγμή που ξεπερνούσε τους φόβους του και μιλούσε θα υπήρχε πολύ μεγάλο πρόβλημα.
Και κάπως έτσι άρχισε ο δρόμος δίχως επιστροφή για τη Τζωρτζινούλα, την επόμενη κι όλας ημέρα, εκείνη τη μοιραία Κυριακή η υποξαιμία πολλών λεπτών, οδήγησε το αβοήθητο κοριτσάκι στο αναπηρικό αμαξίδιο.
Και αυτή η φορά δεν ήταν η μόνο, μέχρι το παιδί να “φύγει” οι απόπειρες ήταν συνολικά εννέα !
Δε μπορούμε να γνωρίζουμε αν το παιδί μπορούσε να μιλήσει, το σίγουρο όμως είναι πως δε μπορούσε καν να αντιδράσει. Ποδαράκια και χεράκια ανίκανα να αντισταθούν… Η σπαστικότητα είχε κατοικοεδρεύσει για τα καλά στο μικρό σωματάκι του παιδιού.
Και όλοι οι γιατροί και η δημοσιότητα επάνω στην άτυχη μικρούλα γιατί τα ιατρικά ευρήματα δεν ήταν όπως σε άλλες περιπτώσεις και προσπαθούσαν να βρουν άκρη, κι αν στην προσπάθεια τους να γίνει καλά το παιδί οι επιστήμονες τα κατάφερναν;
Αν η Τζωρτζίνα κατάφερνε να δώσει μηνύματα που δεν έπρεπε;
Αν… Αν… Αν… Αν η αναπηρία συνείδησης δεν ήταν προνόμιο της συγκεκριμένης οικογένειας, τότε δε θα μιλάγαμε για θανατηφόρα ουσία στο κορμάκι της μικρούλας.
Δε θα μιλούσαμε για μαρτύρια, για βασανιστήρια, για δολοφονία, για δολοφονίες.
Εάν έριχνες ένα αληθινό δάκρυ και εσύ, και ο άλλος που τα έσπειρε και όλο σου το σόι, δε θα απορούσαμε όλοι πως γίνεται να μη νιώθετε.
Αν είχαμε διακρίνει πόνο και ανθρωπιά σε όλους σας και όχι τη διάθεση για ποτάρες και ναρκισσισμό που ξεπερνάει κάθε αρρωστημένη φαντασία ίσως να σε συμπαθούσαμε, ίσως να συμπάσχαμε μαζί σου.
Ειδικά εμείς οι μητέρες παιδιών με αναπηρία, και όλες οι άλλες που είναι μητέρες δίχως παιδί στην αγκαλιά και παλεύουν κάθε μήνα με εξωσωματικές για να αποχτήσουν, και εκείνες που θα μπορούσαν να μεγαλώσουν με αγάπη και περισσή φροντίδα τα μωρά σου που χάθηκαν τόσο άδικα αν τους τα έδινες για υιοθεσία.
Και πόσες άλλες που έχουν θάψει παιδιά και έχουν σταματήσει να χαμογελάνε, να μιλάνε, να ζουν…
Σε είπαν Μήδεια, τέρας, υποκρίτρια, εμμονική, μάγισσα και ένα σωρό άλλα…
Είπαν πως όλα τα έκανες για να κρατήσεις τον πατέρα των παιδιών σου δίπλα σου.
Άλλοι είπαν πως είσαι ψυχιατρικό περιστατικό, άλλοι πάλι λένε όχι…
Τι σημασία έχει πια; Τα παιδιά που έφερες στον κόσμο δε θα σε αποκαλέσουν πάλι “μαμά” γιατί απλά δεν το άξιζες.
Ίσως και να είναι αλλιώς για σένα τα πράγματα, και όλη η Ελλάδα και οι ειδικότερα οι αρχές που όλοι παρακολουθούμε με κομμένη ανάσα, να σε αδικούν…
Η γυναίκα του Καίσαρα όμως δεν πρέπει μόνο να είναι τίμια, πρέπει και να φαίνεται, ενημερωτικά, και εσύ ούτε γυναίκα του Καίσαρα είσαι, ούτε τίμια φαίνεσαι.
Είπαν πως ξεφτίλισες τη λέξη “μάνα”, μη χαίρεσαι γιατί ούτε τη λέξη, ούτε και τη σημασία της δεν μπορεί να την ξεφτιλίσει κανείς ανά τον πλανήτη, πόσο μάλλον εσύ.
Εσύ το μόνο που μπορείς να ξεφυλλίσεις είναι το όνομα Ρούλα, γιατί κάποτε ακούγαμε Ρούλα και όλοι σκεφτόμασταν την Εθνική μας παρουσιάστρια τη λαμπερή Ρούλα Κορομηλά…
Τώρα ακούγοντας το όνομα Ρούλα όλοι σκεφτόμαστε την Εθνική μας μέγαιρα.
Μπράβο Ρούλα θα μείνεις στην ιστορία, τα κατάφερες !!!
Νένα Χρονοπούλου – Μητροπούλου
Περήφανη μητέρα παιδιού ΑμεΑ».
