Η Φανή Δρακοπούλου εμφανίζεται φέτος στο πλευρό του Νότη Σφακιανάκη, και σε πρόσφατη συνέντευξη μίλησε για τη συνεργασία της με τον τραγουδιστή αλλά και για τον χαμό του πατέρα της από την επάρατη νόσο.

«Η πρώτη συναυλία που είδα στη ζωή μου, το 1993, ήταν του Νότη Σφακιανάκη, στο γήπεδο του Παναιτωλικού, στο Αγρίνιο. Θυμάμαι ήταν ντυμένος με λευκά ρούχα και κατευθύνθηκε προς το στάδιο, ανεβασμένος σε μία μηχανή Harley. Λίγο πριν από τη συναυλία τυχαία σταματήσαμε με το αυτοκίνητό μας και εκείνος, ανεβασμένος στη μηχανή του, ήταν στο ίδιο φανάρι, και ο πατέρας μου μού είπε: “Αυτός ο τραγουδιστής μ’ αρέσει πολύ. Αν ποτέ γίνεις τραγουδίστρια, θέλω να συνεργαστείς μαζί του”. Λίγο καιρό αφότου έχασα τον μπαμπά μου, ήρθε η πρόταση του Νότη να βρεθούμε μαζί επί σκηνής. Ήταν σαν να με έστειλε η μοίρα εκεί… » εξομολογείται η τραγουδίστρια στο «ΕΓΩWeekly!»

Η ίδια θεωρεί ότι η συνεργασία ήταν σαν ένα δώρο από τον πατέρα της.

«Ορισμένα πράγματα στη ζωή δεν γίνονται τυχαία. Όλοι έχουμε καταγεγραμμένες μνήμες με τους γονείς μας από την παιδική και την εφηβική ηλικία. Στις μνήμες ανήκει και αυτή η συναυλία. Έτσι κι αλλιώς, πιστεύω πως, όταν οι γονείς μας φεύγουν από τη ζωή, μας βοηθούν πολύ. Έχω λάβει σημάδια από τον μπαμπά μου…. Έχω δει πάρα πολύ ωραία όνειρα με εκείνον. Υπήρξαν στιγμές που προσευχήθηκα βαθιά και είπα: “Δώσ’ μου ένα σημάδι ότι είσαι κοντά μου, ότι με βλέπεις, με ακούς”. Το ίδιο βράδυ έτυχε να τον δω στον ύπνο μου. Είχε έρθει σπίτι μου και τραγουδούσε στο σαλόνι. Εκείνη τη στιγμή χτύπησε το κουδούνι της πόρτας. Ένας άγνωστος έλεγε: “Συγγνώμη! Πρέπει να τον πάρουμε να φύγει”. Ξύπνησα πολύ συγκινημένη. Αισθάνθηκα ότι μου έδειξε πως, όταν τον έχω ανάγκη, θα είναι εδώ».

Πόσο όμως τη σημάδεψε η απώλεια του πατέρα της;

«Με πόνεσε πολύ. Ήμασταν τρομερά δεμένοι. Ήταν η αιτία που μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ σοβαρά να τραγουδήσω. Με πίστευε πολύ και είναι ιδιαίτερα σημαντικό να σου δείχνουν εμπιστοσύνη οι γονείς σου. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πως στην εφηβεία μου, όποτε τύχαινε να περάσω από τον χώρο που έπινε καφέ με τους φίλους του, με φώναζε και μπροστά τους και έλεγε: “Πες μας, σε παρακαλώ, ένα τραγούδι! Ακούστε τι ωραία τραγουδάει η κόρη μου”».

Και συνέχισε: «Δεν μπορείς να δεχθείς ότι ένας τόσο αγαπημένος σου άνθρωπος ενδέχεται να φύγει από τη ζωή.(…) Σιγά-σιγά ξεπερνιέται η απώλεια, αλλά νομίζω ποτέ ολοκληρωτικά. Με τον χρόνο και με πίστη στον Θεό μπορείς να προχωρήσεις. Μόνο αυτό μπορεί να σε βοηθήσει».