Ενα παλιό γκαρσόνι. Ενας φούρναρης. Ενας περιπτεράς. Ενας ντετέκτιβ. Που έγινε ξεχωριστός ηθοποιός. Και βουλευτής με τους Ανεξάρτητους Ελληνες. Ο Παύλος Χαϊκάλης. Ο οποίος διεκδικεί και στις νέες εκλογές μία θέση στη Βουλή για να αγωνισθεί υπέρ αδυνάτων: «Γι’ αυτούς που οι τσέπες τους είναι άδειες».

Η συνέντευξη του Παύλου Χαϊκάλη στην Espresso της Κυριακής:

– Από μικρός είχατε κατά νου να μπείτε στη Βουλή;
Αν αναλογιστούμε ότι το θέατρο και η πολιτική είναι αλληλένδετα, η αναγωγή του θεάτρου στην πολιτική ήταν μια είσοδος στη ζωή μου η οποία ήταν επιβαλλόμενη πια.

– Πού γεννηθήκατε;
Στο Κατάκολο της Ηλείας και μεγάλωσα στην Πάτρα.

– Γιατί… γεννηθήκατε;
Ήταν μια συγκυρία πλανητών. Η μητέρα μου σε ηλικία σαράντα ετών, ύστερα από δύο αποβολές και ενώ δεν υπήρχε καμιά βούληση, ο Θεός και οι πλανήτες λειτούργησαν ώστε να επιτευχθεί αυτή η γέννηση.

– Τι δουλειά έκαναν ο πατέρας και η μητέρα σας;
Ο πατέρας μου ήταν πράκτορας σε ναυτιλιακά και τουριστικά γραφεία. Η μητέρα μου ήταν νοικοκυρά, διάολος. Αν την άκουγες, ενώ έχει τελειώσει το δημοτικό, νόμιζες ότι ήταν του πανεπιστημίου. Ηταν πολύ δυνατή προσωπικότητα.

– Εσείς ήσασταν διαολάκι ως μαθητής;
Ενας διάολος ήμουν, που όμως τον αγάπαγαν μαθητές και καθηγητές, γιατί οι πλάκες που έκανα και ο τρόπος που τις έκανα είχαν μια ποιότητα. Ηταν η πρώτη κουβέντα που άκουσα από καθηγητή.

– Το αγαπημένο μάθημα;
Δεν υπήρχε κανένα αγαπημένο μάθημα με τον τρόπο που γίνονταν τα μαθήματα. Θα ήθελα να αλλάξω τον τρόπο εκμάθησης, γιατί έτσι όπως διδάσκονται τα μαθήματα δεν γίνονται αγαπητά από τα παιδιά.

– Σπουδές;
Μετά το θέατρο δεν έκανα. Δεν μπορούσα λόγω βιοποριστικών προβλημάτων.

– Κάνατε πολλές δουλειές μέχρι να γίνετε «όνομα»;
Πάρα πολλές. Γκαρσόνι, σε φούρνο, σε περίπτερο. Μάλιστα, όταν είχα το περίπτερο ήμουν μαθητής στη δραματική σχολή, φρόντιζα την παράλυτη μητέρα μου και κοιμόμουν τρεις ώρες το εικοσιτετράωρο. Κοιμόμουν από την κούραση στο μάθημα. Ο καθηγητής μου, ο Ανδρέας Φιλιππίδης, με άφηνε να κοιμάμαι γιατί καταλάβαινε. Εχω κάνει μέχρι και τη δουλειά του ντετέκτιβ. Παρακολουθούσα μια κυρία που απατούσε τον άντρα της. Η δουλειά για μένα δεν ήταν ντροπή, έπρεπε να κάνω κάτι για να επιβιώσω. Ακόμη και όταν βγήκα στο θέατρο στην αρχή, μάτωσα.

– Στρατιωτική θητεία;
Κανονικότατα και με τον νόμο. Ημουν Τεθωρακισμένα στο Πολύκαστρο, 33 ΕΜΑ, και είχα περάσει από τις Διαβιβάσεις γιατί ήμουν πυροβολητής-ασυρματιστής. Εχω περάσει και από το Χαϊδάρι.

– Ποια θεωρείτε τη μεγαλύτερη επιτυχία σας ως ηθοποιός;
Μια φοβερή θεατρική στιγμή είναι με τον φίλο μου Γιάννη Βούρο στο «Εγκλημα και τιμωρία» του Ντοστογέφσκι, όπου έκανα τον ανακριτή. Ενα θέατρο διφορούμενο. Ηταν έξω από τα εκφραστικά μέσα τα οποία ήξερε ο κόσμος. Ηταν επιτυχία προσωπική και όχι εμπορική. Από κει και πέρα, πιστεύω ότι σε κάθε παράσταση που κάνεις πρέπει να δίνεις την ψυχή σου. Υπάρχουν πολύ καλές στιγμές στο θέατρο και πολλές πίκρες. Η τηλεόραση είναι διαφορετική. Στην τηλεόραση έχω κάνει πολλά πράγματα, από τη γιαγιά στους «Δέκα μικρούς Μήτσους» με τον Λάκη Λαζόπουλο, το «Τι ψυχή θα παραδώσεις», το «Κάτω από την Ακρόπολη», τη «Βέρα στο δεξί», την «Πολυκατοικία» και το «50-50», που ήταν μια κορυφαία στιγμή για την ελληνική τηλεόραση.

– Τι σας «μάγεψε» στον Πάνο Καμμένο;
Ο αυθορμητισμός, η ειλικρίνειά του και βέβαια οι πολιτικές θέσεις του. Την υποψηφιότητά μου για βουλευτική θέση την έθεσε ο κόσμος μέσα από το Twitter. Βρέθηκα στα εγκαίνια των γραφείων των Ανεξάρτητων Ελλήνων και εκεί με αγκάλιασε ο κόσμος. Ηταν σαν όλοι αυτοί να μου επέβαλαν την υποψηφιότητα. Συζήτησα με τον Πάνο Καμμένο και είδα ότι πάει να δημιουργηθεί κάτι πάρα πολύ όμορφο και ελπίζω να τα καταφέρουμε.

– Διαβάζετε ιδεολογικά κείμενα;
Οσο μπορώ. Διάβαζα περισσότερο φιλοσοφία, αρχαία ελληνική γραμματεία, μεταφυσική γιατί είναι το αγαπημένο μου. Στην πολιτική, εκείνο που με συντάραξε ήταν όταν διάβασα το «Δόγμα του Σοκ». Είναι η λογική των βασανιστηρίων απέναντι σε έναν λαό. Η μέθοδος ξεκίνησε από τη CIA και έφτασε αναγωγικά να την περάσουν σε λαούς που έχουν περάσει δικτατορίες, φυσικές καταστροφές είτε εξαθλιωμένους προϋπολογισμούς, όπως είναι οι δικοί μας.

– Ήσασταν και στην Πολιτική Άνοιξη;
Ναι, εμένα οι θέσεις μου ήταν πάντοτε σταθερές. Δεν ήμουν ποτέ κομματικοποιημένος, αλλά πάντα πολιτικοποιημένος. Στην Πολιτική Ανοιξη μπήκα τότε όχι υπέρ της Ν.Δ. αλλά ως ένας άνθρωπος που πίστευε ότι το πολιτικό θέμα τότε ήταν τα Σκόπια. Εκανε έναν αγώνα ο Αντώνης Σαμαράς, τον οποίο πίστευα και πιστεύω ακόμη. Δυστυχώς πολεμήθηκε και το θέμα πουλήθηκε.

– Η πολιτική, και ειδικά το βουλευτιλίκι, έχει φθορά;
Όχι, δεν έχει φθορά, όταν βρίσκεσαι στον δρόμο της αλήθειας, της σωστής εκτίμησης των πραγμάτων και της κατάθεσης ψυχής. Τη φθορά την κουβαλάς μέσα σου. Οταν έχεις γνώμονα το συμφέρον των άλλων, δεν θα οδηγηθείς ποτέ σε εγωιστικές πράξεις. Γι’ αυτό είπα ότι το θέατρο και η πολιτική είναι το ίδιο πράγμα.

– Εάν πάρει μια θέση ο αρχηγός σας, εσείς είστε έτοιμος να του κάνετε κριτική;
Ναι, γιατί μας έχει δώσει ο ίδιος το δικαίωμα. Οταν λέει ότι εμείς θα ψηφίσουμε κατά συνείδηση και όχι ό,τι λέει ο εκείνος. Με χαροποίησε όταν εμείς επιλέξαμε τα πρόσωπα στην αντιπροεδρία κατά συνείδηση.

– Ποιο είναι το αρνητικό του αρχηγού σας;
Ο αυθορμητισμός, που μπορεί να μας οδηγήσει σε λάθος αποφάσεις και πρέπει να τον ελέγξουμε. Το έχω κι εγώ αυτό. Ο Πάνος λίγο περισσότερο.

– Υπάρχει η διαπλοκή των μέσων; Πάνω στο θέμα φιλολογούν πολλοί. Εγώ βλέπω ότι τα μέσα σάς «παίζουν», ενώ είστε εχθρός του συστήματος.
Κατ’ αρχάς, δεν μπορείς να μην «παίξεις» ένα κόμμα της τάξεως του 10%. Η κοινωνία είναι αυτή που οδηγεί τα αποτελέσματα και την πορεία των κομμάτων και όχι τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.

– Τι σχέση έχει η μεταφυσική με την πολιτική;
Η μεταφυσική είναι μια σχέση με το σύμπαν και υπηρετεί τους νόμους του σύμπαντος, τον μακρόκοσμο σε σχέση με τον μικρόκοσμο. Η πολιτική και η κοινωνία διέπονται από αυτούς τους νόμους του σύμπαντος. Από εκεί και πέρα, είναι τι συχνότητες ενεργοποιείς. Μπορεί να βρεις το σύμπαν σύμμαχό σου ή αντιμέτωπό σου.

– Αγαπάτε πολύ τον εαυτό σας;
Στο μέρος που αναλογεί ότι πρέπει να εμπιστεύομαι τον εαυτό μου και να τον αγαπώ ως ατομικότητα. Αλλά η αγάπη για το σύνολο είναι πολύ πιο σημαντική.

– Έχετε δώσει πολλές συνεντεύξεις στην πορεία σας. Ποιο ερώτημα δεν σας έχουν κάνει;
Το αν παραμείνω άνθρωπος. Οταν μπήκα για την ορκωμοσία στη Βουλή, το δέος μου ήταν μικρότερο από όταν μπήκα στην Επίδαυρο. Ομως κατά την ορκωμοσία ανατρίχιασα και αναρωτήθηκα: «Θα μπορέσεις να σταθείς άξιος σε αυτά τα οποία ορκίστηκες ή θα πέσεις σε μια παγίδα του συστήματος;». Εδώ πρέπει να παλεύεις με τον εαυτό σου. Και δεν θα ξεχάσω μια φράση κυρίας που μου είπε: «Χαϊκάλη, μην ξεχάσεις τον κόσμο με τις άδειες τσέπες». Αυτό οφείλω να το κουβαλάω μια ολόκληρη ζωή.