Στα 92 της χρόνια, τα ξημερώματα της Κυριακής του Πάσχα, 5 Μαΐου, «έφυγε» από τη ζωή η γιαγιά της Ελεονώρας Μελέτη.
Η παρουσιάστρια και υποψήφια ευρωβουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία την αποχαιρέτισε με ένα συγκινητικό μήνυμα στο προφίλ της στο Instagram.
Η Ελεονώρα Μελέτη δημοσίευσε φωτογραφίες της γιαγιάς της και αποκάλυψε ότι παρόλο που εκείνη πέθανε στον ύπνο της τα ξημερώματα της Κυριακής του Πάσχα, η ίδια το έμαθε δύο ημέρες μετά γιατί η μητέρα της, δεν ήθελε να της χαλάσει τις διακοπές της.
Συμπλήρωσε μάλιστα πως λόγω της άνοιας, η Ελεονώρα Μελέτη πενθούσε τη γιαγιά της εδώ και μήνες, ενώ οι επισκέψεις που της έκανε είχαν αραιωθεί για ψυχολογικούς λόγους.
Το μήνυμα της Ελεονώρας Μελέτη για τη γιαγιά της
«Τη θυμάστε?
Πολλές φορές σας είχα μιλήσει για εκείνη.
Για την ομορφιά της.
Το χιούμορ της.
Τα κόκκινα νύχια.
Τη κοκεταρία της.
Την αξιοπρέπεια της.
Το γέλιο της.
Τα τηγανητά αυγά της.
Τα καλλιτεχνικά ταλέντα της.
Το πάθος της για το ασταμάτητο κάπνισμα. Karelia lights κάπνισε. Πακέτα την ημέρα.
Η γιαγιούλα μου, αυτή η μικρή θέα που όταν έβγαζε ωραίες φωτογραφίες ήθελε να της ανεβάζω στο instagram, «έφυγε» τα ξημερώματα της Κυριακής του Πάσχα.
Δεν το ήξερα. Το έμαθα σήμερα, γιατί η μητέρα μου, κ κόρη της, δεν ήθελε να μου χαλάσει τις οικογενειακές ολιγοήμερες διακοπές.
Η γιαγιά μου η Ελένη , «έφυγε» στον ύπνο της, παθολογικά υγιής, με τέλειες εξετάσεις. 92 χρόνια δεν είχε αρρωστήσει ποτέ! ΠΟΤΕ! Κ παρά την ηλικία της , τον τελευταίο χρόνο άντεξε δυο ορθοπεδικά χειρουργεία κ μια νοσηλεία Covid!
Τα τελευταία χρόνια όμως είχε άνοια. Αυτό το ανεξήγητο φαινόμενο που μαγαρίζει την ύπαρξη πατώντας σιγά σιγά delete σε όλα όσα την όριζαν σε βάθος χρόνου.
Μας αναγνώριζε, αλλά είχε κενά. Ήμουν πάντα η εγγονή της, είτε με έβλεπε είτε με άκουγε. Απλά μέχρι το τέλος, ανησυχούσε για το αν θα βρω επιτέλους ένα καλό παιδί να παντρευτώ. Βέβαια όταν έκανε face time με τον Θοδωρή, όλο «αγόρι μου κ αγόρι μου» ήταν, ρωτούσε όμως μετά αν θα κάνουμε κ κανένα παιδάκι! Την Αλεξάνδρα ωστόσο τη λάτρευε κ συχνά ρωτούσε για εκείνη. Όταν θυμόταν την ύπαρξη της.
Την έχω πενθήσει τη γιαγιά μου, εδώ κ μήνες. Όταν έκλαιγα μετά τις όλο κ πιο Αραιές επισκέψεις που της έκανα μη μπορώντας να διαχειριστώ τη Δύση της, ή όταν μιλούσαμε στο τηλ κ πλέον ο κόπος που έκανε να βγάλει φωνή ακούγοντας επιβαρυντικός.
Πριν δυο μήνες έχασε το παιδί της. Τον γιο της. Δεν το έμαθε ποτέ.
Λιγοστός ο χρόνος μας στη γη. Ελάχιστοι εκείνοι που θα πονέσουν στη φυγή μας. Ακόμα πιο λίγοι αυτοί που θα μας θυμούνται μέχρι να φύγουν κ εκείνοι , για να περάσουμε όλοι στο αδιάφορο μιας ιστορίας της οποίας αποτελούμε μια ελάχιστη κουκκίδα.
Να γιατί δεν σκάω.
Να γιατί δεν βλέπω μπροστά μου τίποτα κ κανέναν που αναλώνεται σε οποιαδήποτε ενέργεια δεν εκτιμά το φως. Γιατί είτε αυτό λάμπει εκτυφλωτικά κατά τη διάρκεια της απόλυτης ζωής, είτε αυτό σβήσει μετά το τέλος, θα τους καθιστά αόρατους».
