Ο Γιάννης Αγγελάκας μέσω δύο αναρτήσεων στα social media τοποθετήθηκε για τον πνιγμό του 36χρονου Αντώνη στο λιμάνι του Πειραιά και εξέφρασε τόσο τον αποτροπιασμό, όσο και την οργή του.
Αρχικά, η πρώτη ανάρτηση έγινε από το προφίλ που διατηρεί μαζί με τον Παύλο Παυλίδη και έγραψε τα εξής:
«Ο Αντώνης Καρυώτης που έπνιξε το πλήρωμα του Blue Horizon, είχε νοητική αναπηρία. Ήταν από Κρήτη από πολύ φτωχή οικογένεια.
Ανεβοκατέβαινε συχνά. Έμπαινε πάντα τελευταία στιγμή στο πλοίο και τον γνώριζε το πλήρωμα. Μου λένε πως μάλλον δεν τον ήθελαν, και για αυτό τον έσπρωξαν στη θάλασσα… έχω αρρωστήσει…
Αφού τον δολοφόνησαν, το πλοίο επιχείρησε να συνεχίσει κανονικά το ταξίδι του. Τον ξεφορτώθηκαν, και επιχείρησαν να επιστρέψουν στην «κανονικότητα». Ήταν οι επιβάτες που κάλεσαν το λιμενικό.
Ο Αντώνης δεν ήταν ούτε πλούσιος ούτε διάσημος για να τον περιμένει το πλοίο… Ήταν ένας φτωχός άνθρωπος με νοητική στέρηση.
Με τους Αντώνηδες αυτού του κόσμου… που για κάποιους η ζωή τους δεν έχει αξία… Ως πότε θα κοιμόμαστε και θα ανεχόμαστε τη βαρβαρότητα πάνω στους συνανθρώπους μας;».
Ύστερα, έκανε μια δεύτερη ανάρτηση από τον προσωπικό του λογαριασμό και σημείωσε τα εξής:
«Άλλη μια μέρα γεμάτος ντροπή γι’ αυτό το παρανοημένο μόρφωμα που μας προέκυψε ως πατρίδα.
Σας παραθέτω αυτούσιο το κείμενο του αγαπημένου μου συγγραφέα-ποιητή και υπέροχου άνθρωπου Γεράσιμου Λυκιαρδόπουλου, από το βιβλίο του: Της στιγμής (εκδόσεις Πανοπτικόν, σελ. 46-47, α΄έκδοση 1991)
ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ
Κάποτε ἡ κραυγή «ἄνθρωπος στή θάλασσα!» ὑποχρέωνε τήν κοινότητα ἐνός καραβιοῦ νά ἐπιστρατεύσει ὅλες τίς ὑλικές καί ἠθικές δυνάμεις της γιά νά σώσει αὐτόν πού βρισκόταν σέ κίνδυνο. Ἡ ἐπιστράτευση τῆς κοινότητας ἦταν ὁλοκληρωτική, ἐσωτερική, ἐνστικτώδης, δηλαδή ἀνάλογη σέ δύναμη καί ὁμόλογη σέ ποιότητα πρός τά φυσικά στοιχεῖα πού ἀπειλοῦσαν τό κινδυνεῦον μέλος της. Γιατί ἀλίμονο στό σκάφος ἐκεῖνο πού θά μποροῦσε νά ἀδιαφορήσει σέ μιά τέτοια κραυγή. Θά ἦταν ἕνα σκάφος καταδικασμένο καί τό ἴδιο σέ χαμό, ἕνα σκάφος καταραμένο, ἄρρωστο, ταμένο τοῦ Διαόλου.
Τί συμβαίνει, λοιπόν, στό δικό μας σαστισμένο ταξίδι; Ὁλόφωτο πλέει τό καράβι μας στά κύματα τῶν πνιγμένων πού κανείς δέν τούς ἄκουσε ποτέ. Μά ἄν δέν ξυπνήσουμε στήν ὥρα μας, θά ξυπνήσουμε αὔριο πεθαμένοι – σπασμωδικά, δουλευτάδικα φαντάσματα πάνω σέ τοῦτο τό ἄσκοπο πλεούμενο. Μέ ὅλους τούς νόμους καί τούς προφῆτες νά σαπίζουνε στό ἀμπάρι. Μέ τήν παντιέρα κουρέλι καί τή χολέρα νά κόβει βόλτες ἐκεῖ πού ἠχοῦσαν κάποτε τραγούδια. Γιατί παρατήσαμε τό τιμόνι στήν Ἀδιαφορία. Γιατί σαϊτέψαμε ἀπό ἀνία τό ἐρημικό πουλί πού κάθησε κάποτε στήν πρύμη μας».
