Συγκλονίζει η ανάρτηση της εντατικολόγου Χριστίνα Κυδώνα από το Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, που περιγράφει τη μεγάλη μάχη που δίνουν οι γιατροί να σώσουν ασθενείς με κορονοϊό, αλλά και τα συναισθήματα που τους κατακλύζουν όταν πρέπει να ανακοινώσουν τον θάνατο σε κάποιον συγγενή «μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα» ή όταν κάποιος κινδυνεύει επειδή «πέταξε τη μάσκα λόγω συγχυτικοδιεγερτικής κατάστασης που βρισκόταν από την υποξαιμία».
Η ίδια γράφει «ψάχνοντας τις λέξεις» όπως λέει, μετά από 26 ώρες εφημερίας, κάνει λόγο για στρίμωγμα, εξουθένωση και για ανθρώπους που μπορεί να σπάσουν μπροστά σε τόσο θάνατο.
Η ανάρτηση της γιατρού
«Ψάχνοντας τις λέξεις.
Πώς να περιγράψεις αυτό που αισθάνεσαι όταν βγαίνεις απ΄το νοσοκομείο μετά από 26 ώρες εφημερίας…όταν πέρασες μία επίπονη μέρα και μια δραματική νύχτα, όπου έπρεπε να ανακοινώσεις το θάνατο δύο διασωληνωμένων εκτός Εντατικής μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα, που σηκώνεις το τηλέφωνο και λες με σιγανή φωνή “πρέπει να σας ενημερώσω…” κι ακούς σιωπή και μετά φωνές και κλάματα και μετά “τι έγινε γιατρέ? μια χαρά ήταν ο άνθρωπος”, πώς να απαντήσεις σ΄αυτό το “μια χαρά ήταν ο άνθρωπος” όταν σου τον έχουν φέρει με 60% κορεσμό οξυγόνου.
Κι έχει πάει 4.00 το πρωί και σου φέρνουν έναν 60χρονο που δεν κρατάει κορεσμό ούτε στη bipap και τρέχετε 2 γιατροί και δυο τραυματιοφορείς να διασχίσετε μια πτέρυγα και τρεις ορόφους για να τον παραδώσετε στην αναισθησιολόγο με 47% κορεσμό. Πώς να μιλήσεις για την ταχυκαρδία και το αίσθημα πνιγμονής που σ΄έπιασε μέσα στο ασανσέρ όταν προσπαθούσες να συγκρατήσεις τον ασθενή που πέταγε τη μάσκα, λόγω της συγχυτικοδιεγερτικής κατάστασης που βρισκόταν από την υποξαιμία. Kαι για την χαρά σου που η αναισθησιολόγος τον διασωλήνωσε με την πρώτη προσπάθεια και δεν χρειάστηκε να ανατάξετε ανακοπή. Και την ανακούφιση που ένιωσες γιατί έτυχε να χεις βάρδια με ένα πολύ καλό team ειδικευομένων και νοσηλευτών, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι δεν είναι πάντα έτσι, γιατί οι άνθρωποι δεν έχουν όλοι τις ίδιες ικανότητες, γνώσεις, αντοχές και ψυχραιμία.
Γιατί έτσι είναι οι άνθρωποι, μπορεί να σπάσουν μπροστά σε τόσο θάνατο και να είναι την κρίσιμη στιγμή αναποτελεσματικοί. Κι όταν κατεβαίνεις πάλι, μαθαίνεις ότι μπλόκαραν τα ΤΕΠ γιατί πάλευαν να σώσουν έναν 40άρη, αλλά δεν τα κατάφεραν παρόλο που τον διασωλήνωσαν επί τόπου και τώρα τα φορεία στοιβάζονται και καθυστερούν οι εισαγωγές. Κι εκεί που ξαναρίχνεις μια ματιά στους θαλάμους να δεις αν κάποιος πέταξε τη μάσκα του μέσα τον ύπνο του και κινδυνεύσει, συναντάς τον συνάδελφο της διπλανής πτέρυγας, που παλεύει ένα περιστατικό με οξύ έμφραγμα, βαριά πνευμονία covid και διαβητική κετοξέωση με pH 6.9, τρία θανατηφόρα συμβάντα σε έναν άρρωστο κι ο γιατρός έχει στην ευθύνη του άλλους 40.
Και τον ρωτάς αν θέλει καμιά βοήθεια, νιώθεις όμως ταυτόχρονα μια ένοχη ανακούφιση που δεν έτυχε σε σένα αυτό και μετά ντρέπεσαι γιατί ο συνάδελφος έχει να διαχειριστεί και ένα διασωληνωμένο μέσα στο θάλαμο (χωρίς να γνωρίζει τίποτα από αναπνευστήρες), γιατί εσύ με το προηγούμενο περιστατικό κατέλαβες την τελευταία θέση στις χειρουργικές αίθουσες κι από δω και πέρα οι υπόλοιποι θα κρατιούνται σε κοινούς θαλάμους.
Περπατάς για το σπίτι και σκέφτεσαι ότι κάποιοι έχουν μιλήσει για την ψυχική και σωματική εξουθένωση των υγειονομικών. Εξουθένωση. Με καλύπτει αυτή η λέξη? μου φαίνεται λίγο πλατιά, έχει πολλά φωνήεντα και μου δίνει την αίσθηση της άπλας, ενώ εμείς στριμωχνόμαστε. Θα θελα να βρω μια λέξη με πολλά σύμφωνα, άσε που το “εξουθένωση” μου φέρνει στο νου πολλά μαξιλάρια… Δεν ξέρω. Πάω για ύπνο καλύτερα».
Για την κατάσταση που επικρατεί στα νοσοκομεία αλλά και για τη μάχη των γιατρών με τους ανεμβολίαστους ασθενείς που νοσηλεύονται μίλησε πρόσφατα ασθενής με κορονοϊό, λέγοντας, μεταξύ άλλων, ότι «ακούς τους ανεμβολίαστους να φωνάζουν “βοήθεια” στους διαδρόμους».
