Μια συγκινητική ανάρτηση έκανε ο εκπαιδευτικός και δάσκαλος δημοτικού σχολείου Μάριος Μάζαρης στον λογαριασμό του στο Instagram με αφορμή το άνοιγμα των σχολείων στις 12 Σεπτεμβρίου. Όπως εξομολογείται, δεν του άρεσε το δημοτικό, όπου «οι συμμαθητές γέλαγαν μαζί μου που ψεύδιζα, μπέρδευα τα γράμματα μεταξύ τους, την αμηχανία με τη ντροπή».

Η ανάρτησή του έχει ως εξής:

«Δε μου άρεσε καθόλου το δημοτικό. Σχεδόν δε θυμάμαι όμορφες στιγμές εκεί.

Μπήκα νωρίτερα από τα 6, δεν είχα πάει νηπιαγωγείο. Δυσκολεύτηκα σε όλα. Να μένω μακριά από το σπίτι, να κάνω γνωριμίες, να μάθω να γράφω. Έμαθα να γράφω με το αριστερό, η μάνα μου δεν ήθελε, γιατί ο κόσμος θα με κορόιδευε. Τελικά έμεινε το αριστερό. Η κοροϊδία είχε τόσα άλλα πράγματα ν’ ασχοληθεί: δεν είχα ποτέ τα ακριβά αθλητικά παπούτσια των άλλων, φορούσα μεγάλα γυαλιά μυωπίας που κάθε τόσο έσπαγα, οι συμμαθητές γέλαγαν μαζί μου που ψεύδιζα, μπέρδευα τα γράμματα μεταξύ τους, την αμηχανία με τη ντροπή.

Θυμάμαι να κρύβομαι στην τουαλέτα όταν δεν ήξερα μάθημα γιατί θα με εξευτέλιζε ο δάσκαλος, θυμάμαι να πονάει συχνά η κοιλιά μου, να προσποιούμαι ότι με πήρε ο ύπνος και δεν ξύπνησα στην ώρα μου, να τρώω χαστούκια που δεν έπρεπε να πονάνε, θυμάμαι όλα εκείνα τα βλέμματα που έπεσαν πάνω μου όταν ξέχασα το ποίημα μου σε μια παράσταση ή όταν έπεσε η περούκα σε μια χριστουγεννιάτικη γιορτή. Μεγάλωσα χωρίς να θέλω τα βλέμματα πάνω μου, έλεγα στον εαυτό μου Σήμερα είσαι αόρατος, δε θα σε κοροϊδέψει κανείς. Σπάνια τα κατάφερνα.

Αγάπησα το δημοτικό όταν ξεκίνησα να δουλεύω εκεί. Όταν κοιτούσα τα παιδιά της τάξης κι έλεγα από μέσα μου Αχ να μην έχω έναν μικρό Μάριο, Αχ μην έχω ένα παιδί που φοβάται να έρθει σχολείο ή ντρέπεται ή το κοροϊδεύουν. Δεν είναι εύκολο να το καταφέρεις. Είχα πολλά που μου θύμιζαν εμένα. Προσπαθώ να τα βοηθήσω να γλιτώσουν από τις άσχημες μέρες. Όπως προσπαθώ να ξεγελάσω το παρελθόν μου και να του πω Τώρα πας δημοτικό. Τώρα είσαι παιδί. Τώρα μάθε να μη ντρέπεσαι. Το προσπαθώ συνεχώς. Τα καλοκαίρια που πηγαίνω σε νησιά, ψάχνω τα δημοτικά τους σχολεία και σκέφτομαι Εδώ, έτσι θα ήμουν; Αόρατος; Έμαθα κάπως να γελάω, να χαίρομαι, να γίνομαι ο δάσκαλος που θα ήθελα να έχω. Να πετάω ψηλά και να πέφτω χαμηλά, να είμαι όσο πιο παρών μπορώ. Ανάκατα τα λέω, ντρέπομαι πάλι κι ας μη φαίνεται. Νομίζω τα βλέμματα στρέφονται πάνω μου και φοβάμαι μην ξεχάσω το ποίημα. Γι’ αυτό κι αφήνω πολύ τους άλλους να μιλούν, να λένε όσα δεν είπα ή όσα θέλω να πω. Κι αυτό είναι επίσης ποίημα για μένα.

Ένα μικρό / μεγάλο ευχαριστώ στους (και για τους) 50.000 ανθρώπους που είστε εδώ. ❤️».