Ο γιος του Μίμη Ανδρουλάκη εξηγεί γιατί ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ

Ο γιος του Μίμη Ανδρουλάκη, Νικόλας Ανδρουλάκης με κείμενο που ανέβασε στην προσωπική του σελίδα στο Facebook, εξηγεί γιατί ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ.

Ο σκηνοθέτης και ηθοποιός στο επάγγελμα, γράφει σχετικά ότι «Δεν είμαι ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είμαι κομματικοποιημένος. Κι έχω αρνηθεί πολλές προτάσεις για βοήθεια ή ένταξη σε παρατάξεις».

Ο γιος του πρώην βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, γράφει σε άλλο σημείο ότι «Το ΠΑΣΟΚ έκανε τον κύκλο του ως κόμμα και ξεπεράστηκε από την ιστορία. Η Νέα Δημοκρατία οδήγησε το καϊκι μέχρι εκεί που ήξερε και μπορούσε. Η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι επανάσταση. Είναι φυσική συνέχεια. Είναι ιστορική ανάγκη».

Ο Νικόλας Ανδρουλάκης

Αναλυτικά το κείμενο:
«Γιατί θα ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν είμαι ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είμαι κομματικοποιημένος. Κι έχω αρνηθεί πολλές προτάσεις για βοήθεια ή ένταξη σε παρατάξεις. Είμαι όμως βαθιά πολιτικοποιημένος κι όσοι διαβάζετε αυτά που γράφω κι όσοι παρακολουθείτε κάθε μορφής έργο μου το γνωρίζετε καλά. Από τα πιο αστεία μέχρι τα πιο σοβαρά. Γιατί προτιμώ να μετέχω στα κοινά με τη δουλειά μου. Πάντοτε όμως δηλώνω δημόσια την επιλογή της ψήφου μου. Για λόγους υπαρξιακής ευθύνης. Και στη σουρεαλιστική έλικα της ιστορίας του τόπου μας ήρθε η στιγμή του ΣΥΡΙΖΑ.

Γιατί το οικονομικό πρόγραμμα που εφαρμόσαμε οδηγεί σε -όλο και βαθύτερο- κοινωνικό αδιέξοδο. Η εγχείρησις πέτυχε, ο ασθενής απεβίωσε. Και το πολυσυλλεκτικό πολιτικό οικοδόμημα του Αλέξη Τσίπρα δηλώνει έτοιμο να τολμήσει κάτι που η συντηρητική κυβέρνηση Σαμαρά δεν θα τολμήσει ποτέ. Να ρίξει στο τραπέζι του διαλόγου την ανάγκη για μια νέα ευρωπαϊκή συμφωνία. Γιατί το ζήτημα πλέον δεν είναι οι θυσίες της Ελλάδας. Αυτές τις τόλμησε -και μάλιστα πετυχημένα- η κυβέρνηση. Η πολιτική όμως -μακροσκοπικά- είναι σκυταλοδρομία. Το επόμενο βήμα απαιτεί μια τόλμη, ίσως και μια άγνοια κινδύνου, που μονάχα ο Τσίπρας δηλώνει έτοιμος να επιδείξει.

Στις -συμβολικής αξίας- ευρωεκλογές ψήφισα το Ποτάμι. Γιατί δεν ήθελα τρίτο κόμμα τα σιχαμερά νεοναζί φασισταριά. Ούτε το λοβοτομημένο ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου. Ήθελα κάτι φρέσκο κι αισιόδοξο, να κλέψει λίγες ψήφους από την έπαρση του δικομματισμού. Στις εθνικές εκλογές όμως το ζήτημα είναι ο σχηματισμός κυβέρνησης. Και μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας αποδείχτηκε ότι το πολιτικό γίγνεσθαι δεν έχει τ’ α** να την τολμήσει ουσιαστικά. Με τις προκλήσεις του αύριο να αφορούν στην ουσιαστική φιλοσοφία της ευρωπαϊκής συνοχής και αλληλοστήριξης. Είναι η Ευρώπη έτοιμη να βάλει φρένο στις αφαιμακτικές συνταγές της Τρόικας; Όλο και περισσότερες φωνές λένε ναι. Κι ο Αλέξης Τσίπρας, κληρονομώντας μια πιο υγιή -στα χαρτιά- Ελλάδα δηλώνει -λιγότερο εφηβικά πλέον- έτοιμος να διεκδικήσει αλλαγή ρότας για μια ήπειρο της οποίας οι ανισότητες όλο και μεγαλώνουν.

Το ΠΑΣΟΚ έκανε τον κύκλο του ως κόμμα και ξεπεράστηκε από την ιστορία. Η Νέα Δημοκρατία οδήγησε το καϊκι μέχρι εκεί που ήξερε και μπορούσε. Η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι επανάσταση. Είναι φυσική συνέχεια. Είναι ιστορική ανάγκη. Ο Τσίπρας ζητά αυτοδυναμία για να τολμήσει τη διαπραγμάτευση του αυτονόητου. Μιας υγιούς και κοινωνικά αλληλέγγυας Ευρώπης. Θα τα καταφέρει; Κανείς δε μπορεί να ξέρει. Εάν η διαπραγμάτευση βρει αδιέξοδο και τεθεί ζήτημα εξόδου από την ευρωζώνη, ο ίδιος λαός που σήμερα ψηφίζει με στόχο ένα μέλλον με ανάπτυξη και αλληλεγγύη εντός Ευρώπης, θα βάλει φρένο.

 Πάντα υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει περιθώριο στροφής. Τα αδιέξοδα είναι επίπλαστες ψευδαισθήσεις. Όταν ο ρους της ιστορίας τείνει προς μία ξεκάθαρη ανάγκη, εγώ θέλω να είμαι αρωγός. Για να μην υπάρχουν ύστερα δικαιολογίες. Γι’ αυτό πρέπει να έχει ο ΣΥΡΙΖΑ την απόλυτη ευθύνη της ευκαιρίας που νομοτελειακά δικαιούται.
Ήμασταν το πειραματόζωο της λιτότητας. Και τα καταφέραμε. Κι όμως αργοπεθαίνουμε. Ας είμαστε και το πειραματόζωο της ελπίδας. Για μια δικαιότερη Ευρώπη. Κι ό,τι καταφέρουμε.

Πριν σχολιάσεις. Διάβασέ το ξανά».