Την Παρασκευή 6 Αυγούστου το απόγευμα και ενώ τα πύρινα μέτωπα σε Αττική, Εύβοια, Πελοπόννησο αλλά και αλλού, είχαν ήδη στήσει το σκηνικό της εθνικής τραγωδίας που βιώνουμε σήμερα, την ίδια στιγμή, ένα συγκινητικό και ελπιδοφόρο δίκτυο αλληλεγγύης και επιτόπιας βοήθειας από τους απλούς πολίτες στηνόταν σε όλα τα δύσκολα σημεία όπου δινόταν η μάχη. Η κινητοποίηση αυτού του αυθόρμητου και ανεξάρτητου δικτύου, ήταν σε πολλές περιπτώσεις καίρια και σωτήρια.
της Δήμητρας Τριανταφύλλου
Σε μια τέτοια προσπάθεια βρέθηκε ο γνωστός χορογράφος Τάσος Ξιάρχος, ο οποίος ως εθελοντής μαζί με φίλους του, συνέδραμαν στην κατάσβεση μιας πυρκαγιάς που έτεινε να πάρει πολύ επικίνδυνες διαστάσεις αφού από τα Λιόσια όπου ξεκίνησε γρήγορα άρχισε να απειλεί το Ποικίλον Όρος αλλά και την είσοδο στον αστικό ιστό μέσα από την Πετρούπολη.
Ο ίδιος περιγράφει στο Newsbeast αυτό που έζησε αλλά και αυτά που νιώθει για όσα βλέπουμε να συμβαίνουν στη χώρα εδώ και μια εβδομάδα:
«Αυτό που μας συμβαίνει μοιάζει με πόλεμο. Ειδικά η κατάσταση στην Εύβοια. Πριν από δύο εβδομάδες ήμουν εκεί, σε ένα μέρος σα να ήταν στον Παράδεισο. Σε ένα χωριό που λέγεται Κοτσυκιά δίπλα στην Αγία Άννα, έκανα διακοπές. Τώρα κάηκε και αυτή.
Οι εικόνες που βλέπουμε όλες αυτές τις ημέρες στο νησί, με καράβια που παίρνουν κόσμο από τις παραλίες της Εύβοιας θα μπορούσε να είναι καρέ από την καταστροφή της Σμύρνης. Βλέπω και όλον αυτόν τον κόσμο που καίγεται το σπίτι του. Σκέφτομαι πως αν καιγόταν το δικό μου, δεν θα ξαναγύρνουσα ποτέ να το δω.
Την προηγούμενη εβδομάδα, τις ημέρες των πυρκαγιών στη Βαρυμπόμπη, κάναμε βόλτα σε λογική περιπολίας, με τους φίλους μου, σε Βαρυμπόμπη και Ιπποκράτειο Πολιτεία, μιας και αυτά τα μέρη είναι η γειτονιά μου. Οι αστυνομικοί με τα μπλόκα δεν μας αφήναν να προχωρήσουμε αλλά επειδή ξέρουμε καλά τα μέρη μπαίναμε στην περιοχή από παράδρομους και χωματόδρομους.
Ήθελα πάρα πολύ να βοηθήσω όπως μπορώ, και ειδικά τα ζώα. Είδαμε ζώα δεμένα και παρατημένα. Είδα ένα Ροτβάιλερ παρατημένο από τον ιδιοκτήτη του σε ένα καμένο οικόπεδο και το απελευθέρωσα. Μετά ήρθε η φιλοζωική και το πήρε. Πολλά σκυλιά γυρνούσαν αδέσποτα. Και την ίδια στιγμή οι αστυνομικοί νόμιζαν ότι εμείς κάνουμε πλιάτσικο.
Κάποια στιγμή, ενώ βρισκόμασταν Βαρυμπόμπη, είδα καπνό προς Πετρούπολη και Λιόσια. Λέω αμέσως στους φίλους μου: ‘παιδιά πάμε εκεί’. Μας ήρθε και ένα μήνυμα στα κινητά μας που μας έλεγε ότι υπάρχει πρόβλημα στα Λιόσια, να πάμε να βοηθήσουμε εκεί. Με το που φτάνουμε, αντικρίζουμε ένα χαμό.
Η φωτιά βρισκόταν σε ένα λατομείο που έχει δυστυχώς μετατραπεί σε χωματερή με πάρα πολλά σκουπίδια. Μιλάμε για ένα σημείο που μπορούσε πολύ εύκολα να αρπάξει φωτιά- πολλά χόρτα και πολλά σκουπίδια.
Μέσα σε αυτό το σημείο που έκαιγε, ακούγονταν διαρκώς εκρήξεις. Τα λάστιχα έκαιγαν για ώρες μετά. Η μυρωδιά και η ατμόσφαιρα από την καύση αυτών των υλικών ήταν απίστευτη, μας έκαιγε τα ρουθούνια.
Αυτό που είδα εγώ ήταν ένας όχι καλός συντονισμός, μια κατάσταση πανικού, με βυτιόφορα που τους έπεφτε το μισό νερό στο δρόμο. Η μάνικα των πυροσβεστών κόλλαγε κι αυτή. Βλέπαμε ότι και οι ίδιοι πάλευαν με απαρχαιωμένα μέσα, με την αστυνομία να τσακώνεται με τους πυροσβέστες αλλά και μεταξύ τους.
Τότε, μέσα σε αυτό το χάος, αποφασίσαμε 5 άτομα να μεταβούμε με κλαδιά στα χέρια μέσα στην καρδιά της φωτιάς. Δεν θέλω να περιαυτολογώ αλλά μέσα στην κατάσταση που επικρατούσε αν δεν είχαμε δώσει αυτή την βοήθεια, δεν θα έσβηνε η φωτιά η οποία απειλούσε έντονα το βουνό.
Το αμέσως επόμενο που κοιτάξαμε, ήταν να σώσουμε 170 ζώα- σκυλιά, κατσίκια, πρόβατα, κότες, κουνέλια– που βγάλαμε έξω από ένα παράνομο εκτροφείο μέσα σε αυτή την εστία της φωτιάς. Τα ζώα ήταν πανικόβλητα. Είδα σκυλιά δεμένα με ένα σκοινάκι μόλις 2 εκατοστών να δαγκώνουν τα πόδια τους από το φόβο και να τρέμουν. Ο ιδιοκτήτης τους τα είχε παρατήσει και όταν τον πήραμε τηλέφωνο για να του πούμε τι συμβαίνει, ούτε λίγο ούτε πολύ παραδέχτηκε ότι θα τα άφηνε στην τύχη τους.
Στην αρχή, μεταφέραμε τα ζώα σε μια παιδική χαρά στην Πετρούπολη, ένα σουρεαλιστικό σκηνικό. Μέχρι και ένα άλογο πληγιασμένο από αυτό το εκτροφείο μεταφέραμε στην παιδική χαρά. Τις χήνες και τις πάπιες τις μεταφέραμε με βαρέλια γεμάτα με νερό. Ύστερα, τις μεταφέραμε μαζί με τα υπόλοιπα ζώα, με ένα μεγάλο φορτηγό το οποίο προσφέρθηκε από το δίκτυο βοήθειας που έχουμε στήσει, σε μια φάρμα στη Βάρη.
Με κινητοποίηση φίλων, γνωστών και άλλων influencers στο κοινό δίκτυο που βρισκόμαστε και στο οποίο ανταλλάσσουμε πολύτιμες πληροφορίες, βρήκαμε έναν έμπιστο άνθρωπο να πάρει τα ζώα στη φάρμα του.
Καθ ‘όλη τη διάρκεια αυτής της προσπάθειας συχνά κλαίγαμε τόσο από αυτό το απίστευτα θλιβερό θέαμα που αντικρίζαμε αλλά και από τη συγκίνηση που νιώθαμε καταλαβαίνοντας ότι σώζουμε μια περιοχή, ότι γλυτώνουμε ζώα από το θάνατο. Ότι απελευθερώνουμε σκυλάκια που δεν ήξεραν ποτέ τι θα πει ελευθερία.
Και όλα αυτά σε μια μικρή φωτιά, δεν ήμασταν η Εύβοια. Χαίρομαι που τα έζησα αυτά αλλά ειλικρινά δεν θέλω να τα ξαναζήσω. Όμως, όλο αυτό, μου έδωσε ένα τρομερό κουράγιο για την αλληλεγγύη και τη βοήθεια ανάμεσα στους ανθρώπους αλλά και προς το περιβάλλον σε τέτοιες τρομερές στιγμές.
