Σκηνή πρώτη: Με την αδρεναλίνη να κάνει τα μηλίγγια της να «χτυπούν», κοιτάει το ρολόι. Σε λίγη ώρα ο διαιτητής θα σφυρίξει την έναρξη του αγώνα. Ένα ακόμα ντέρμπι των «αιωνίων» αντιπάλων όπως τους χαρακτηρίζουν. Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός κοντράρονται για άλλη μια φορά και στις κερκίδες η ένταση έχει «χτυπήσει» κόκκινο. Εκείνη είναι εκεί για να στηρίξει τον Παναθηναϊκό. Η αγάπη της για το «τριφύλλι» εξάλλου γεννήθηκε σε μικρή ηλικία.
Γράφει η Σοφία Πελεκάνου
Φωτογραφίες: Γιάννης Κέμμος
Ο αγώνας τελειώνει και το «ραντεβού» με τους «αντιπάλους» δίνεται έξω, σε κάποιο σημείο άσχετο με το γήπεδο το οποίο είναι γεμάτο με αστυνομικούς. Το αποτέλεσμα του αγώνα δεν έχει καμία σημασία. Τώρα ήρθε η στιγμή της βίας. Του χουλιγκανισμού που θα κάνει τους οπαδούς των δυο ομάδων να παίξουν ξύλο. Τα στενά γύρω από το γήπεδο δεν χωράνε και τα δυο «στρατόπεδα».
Σκηνή δυο: Χαμογελαστή κατεβαίνει από τη μεγάλου κυβισμού μηχανή της. Τα τατουάζ της, μικρά έργα τέχνης, ξεπροβάλλουν από τη κοντομάνικη μπλούζα της. Η φωνή της γλυκιά και ήρεμη καλωσορίζει τους μαθητές της που την περιμένουν. Γέλια και πειράγματα. Οι μικρότεροι μαθητές, είναι μόλις 6 χρονών. Τρέχουν και την παίρνουν αγκαλιά και εκείνη ανταποδίδει με θέρμη την αγάπη που της δείχνουν. Εξάλλου είναι όλοι μαζί μια μεγάλη οικογένεια. Η πόρτα του γυμναστηρίου ανοίγει.
Μικροί και μεγάλοι ξεχύνονται στο τατάμι, αφού πρώτα βγάλουν τα παπούτσια τους. Ησυχία. Εκείνη δίνει το σύνθημα και μια ακόμα προπόνηση kick boxing στο γυμναστήριο «Fighting Underground Texanou team» ξεκινά και όλοι στέκονται προσοχή στα όσα τους μαθαίνει. Την κοιτούν με σεβασμό και δέος.
Αυτές οι δυο σκηνές έχουν διαφορά περίπου 25 χρόνων αλλά η πρωταγωνίστρια είναι η ίδια. Η Χριστίνα «Τεξανού», η γυναίκα που «περπάτησε» από τον χουλιγκανισμό και τη βία στη διαμόρφωση της νέας γενιάς. Η Χριστίνα έζησε τη ζωή της στα άκρα, όταν όμως γνώρισε τον άντρα της ζωής της αποφάσισε να αλλάξει και να «ηρεμήσει». Εκείνος «έφυγε» και εκείνη έκανε πισωγύρισμα. Η μοίρα, όμως είχε άλλα σχέδια για εκείνη και της έδειξε το δρόμο ο οποίος περιλάμβανε πολύ αθλητισμό.
«Άρπαξε» την ευκαιρία και μέσα από τα δικά της βιώματα, αποφάσισε να μην αφήσει κανένα άλλο νέο παιδί να ζήσει και να δει όσα εκείνη. Πλέον διαμορφώνει τη νέα γενιά και τους διδάσκει πώς να είναι πρώτα καλοί άνθρωποι και μετά καλοί αθλητές, και όλα αυτά χωρίς να ξεχνάει την αγάπη της για τον Παναθηναϊκό. Τώρα όμως είναι από την άλλη πλευρά. Με τους «καλούς»… αφού διδάσκει kick boxing και λειτουργεί ως «δίχτυ ασφαλείας» για όσους περνούν το κατώφλι του χώρου της.
Η Χριστίνα «Τεξανού» εξιστόρησε στο Newsbeast την πορεία της ζωής της, από τα πρώτα… βήματα στον χουλιγκανισμό στο όνομα του Παναθηναϊκού μέχρι το τώρα, στη διαμόρφωση της νέας γενιάς στο τατάμι του γυμναστηρίου της στα Άνω Πετράλωνα.
– Πώς έμπλεξες με τον χουλιγκανισμό;
Με πας πάρα πολύ πίσω… Με παρέες από το σχολείο. Δεν υπήρχαν τότε οι σύνδεσμοι των ομάδων. Συγκεντρωνόμασταν στο τρένο και πηγαίναμε στο γήπεδο. Κάπως έτσι μπήκε και το μικρόβιο μέσα μου. Από μικρή, δεν ήμουν αυτό που λέμε «ήρεμο παιδί», για την ακρίβεια ήμουν… ανήσυχο πνεύμα. Νομίζω ότι όλο αυτό επηρέασε την εφηβεία μου αλλά και τις επιλογές που έκανα. Τότε, πολύ λίγες κοπέλες ασχολιόντουσαν με το οπαδικό κίνημα. Μυήθηκα. Δεν ήθελε και πολύ. Είχε πολλή ένταση και μ’ άρεσε. Σιγά – σιγά έγινα κομμάτι στο οπαδικό κίνημα. Εκεί γνώρισα και τον άντρα μου, ζήσαμε μαζί πολλές καταστάσεις. Είχαμε μια ζωή «rock n’ roll».
-Τι σε τράβηξε σε αυτό;
Η αδρεναλίνη. Ήμουν κάθε μέρα στα «κόκκινα». Υπήρχε μέσα μου πολλή ένταση και ξεσπούσε σε βία. Μου έβγαινε στην καθημερινότητα μου. Και έτσι «κόλλησα» και με τη μπάλα. Δεν θα μπορούσα με τόση ένταση που είχα, να πάνω να «κολλήσω» με το μπαλέτο. Ο κύκλος μου τότε ήταν συγκεκριμένος και με συγκεκριμένες επιρροές. Φτιάχτηκαν βέβαια και σχέσεις ζωής. Με κάποιους γίναμε κουμπάροι ή έχουμε φιλία μέχρι σήμερα. Τότε ήταν μονόδρομος το να… μπλέξει ένα νέο παιδί. Ήταν την περίοδο της Μεταπολίτευσης και είχαμε ελευθερία φουλ. Ακόμα και τα μαγαζιά διασκέδασης που υπήρχαν είχαν ένα κλίμα… χουλιγκανίστικο.
– Υπάρχει διαφορά στη βία της δεκαετίας του ’80 με τη βία του σήμερα;
Ναι, δεν έχει καμία σχέση. Τότε δεν υπήρχαν ούτε μαχαιρώματα, ούτε πιστολίδια, ούτε τίποτα. Πηγαίναμε όπως ήμασταν και ότι γινόταν. Έχουν αλλάξει οι εποχές, ακόμα και σε αυτό. Δεν υπάρχει σεβασμός τώρα. Υπήρχαν πολλοί «άγραφοι» κανόνες τους οποίους όλοι τηρούσαμε, άσχετα ποια ομάδα υποστηρίζαμε. Για παράδειγμα, δεν υπήρχε περίπτωση, εκείνα τα χρόνια, να γίνει περιστατικό όπως η δολοφονία του μακαρίτη του Φιλόπουλου. Δεν υπήρχε περίπτωση να δεις 50 άτομα να βαράνε ένα. Τέτοια σκηνικά δεν είχαν τότε χώρο ανάμεσα μας. Τότε, θα παίζαμε ξύλο και μετά μπορεί να ήμασταν στο ίδιο μαγαζί και να πίναμε το ποτό μας.
– Πότε μπήκε όλη αυτή η ενέργεια που είχες από το τσιμέντο των γηπέδων στο τατάμι των γυμναστηρίων;
Ο αθλητισμός δεν ήταν κάτι άγνωστο για μένα αφού ασχολιόμουν επαγγελματικά με το μπάσκετ για πολλά χρόνια. Όμως το σταμάτησα εξαιτίας της ζωής που έκανα τότε. Όταν πέθανε όμως ο άντρας μου, ο Βαγγέλης, η βία μου έγινε διπλάσια απ’ ότι πριν. Και μου έβγαινε πάλι στο δρόμο. Με αποτέλεσμα να έχω δικαστήρια. Κάποια στιγμή, συνάντησα ένα φίλο που μόλις είχε ανοίξει ένα γυμναστήριο και δίδασκε πυγμαχία. Έψαχνα να βρω μάρτυρα υπεράσπισης σε υπόθεση μου για άλλη μια φορά… Αυτός μου είπε: «Δεν έρχεσαι να βαρέσεις κανένα σάκο, να γλιτώσει κανένας άνθρωπος;» Και έτσι είδα για πρώτη φορά την πυγμαχία. Σιγά-σιγά κατάλαβα ότι με βοηθούσε μέσα μου. Γυρνούσα από την προπόνηση και ήμουν ήρεμη.
– Θα μου μιλήσεις για τον άντρα σου;
Και βέβαια. Ήταν ένας άνθρωπος που μπήκε ξαφνικά στη ζωή μου, και το ίδιο ξαφνικά έφυγε. Όταν γνώρισα τον Βαγγέλη, μου «πήρε» όλη την ένταση και την ανάγκη για βία που ένιωθα. Ήταν ο φύλακας – άγγελος μου που ήρθε να με σώσει. «Έκοψα» τα πάντα. Ηρέμησα. Είχα αποφασίσει να κάνω άλλο πλάνο στη ζωή μου. Ήθελα να κάνω οικογένεια και παιδιά μαζί του. Με γνώρισε στον πνευματικό του. Εκείνος μας πάντρεψε και βάφτισε τα παιδιά μας. Ο Βαγγέλης τότε είχε κάνει ήδη τη «μετάλλαξη» του. Είχε περάσει στην… απέναντι όχθη και έκανε και μένα να πάω εκεί. Μετά από παρότρυνση του πνευματικού μας, ο Βαγγέλης άνοιξε κλαμπ οπαδών του Παναθηναϊκού, όχι μόνο για την αγάπη του για τη ομάδα μας άλλα και για να σώσει τα παιδιά της γειτονιάς. Ακόμα και τώρα έρχονται γονείς και μου λένε «ευχαριστώ, σώσατε το παιδί μας». Είναι πολύ συγκινητικό.
– Πώς μεταπήδησες από την πυγμαχία στο kick boxing;
Ήταν καρμικό. Ήρθε και με ζήτησε ένας δάσκαλος. Έκανα προπόνηση, με είδε και με ζήτησε. Μιλήσανε με το δάσκαλο μου, «αποδεσμεύτηκα» και πήγα. Ήταν κάτι καινούργιο αλλά όχι άγνωστο αφού στο δρόμο, χρησιμοποιούσα και τα πόδια μου. Πήγα εκεί και με τα χρόνια εξελίχθηκα, έγινα βοηθός προπονήτριας και σιγά – σιγά προπονήτρια.
– Πώς αποφάσισες να φτιάξεις τμήμα kick boxing του Παναθηναϊκού;
Υπήρξε μια περίοδος που ο Βαγγέλης Μαρινάκης είχε δώσει λεφτά για να φτιαχτούν τρία τμήματα του Ολυμπιακού ταυτόχρονα, tae kwon do, kick boxing και πυγμαχίας. Πρότειναν σε μια συναθλήτρια μου να πάει και τότε αναρωτήθηκα γιατί οχι και εμείς, ο Παναθηναϊκός δηλαδή, δεν έχουμε τμήμα kick boxing. Έτσι πήρα την απόφαση να το κάνω. Όταν πια το έφτιαξα, μέλημα μου ήταν να μαζέψω όλα τα παιδάκια, από τις περιοχές γύρω από τη Λεωφόρο, που όλοι ξέρουμε ότι είναι φτωχογειτονιές και τι καταστάσεις επικρατούν εκεί. Ήθελα τα παιδιά να «ξεκόψουν» και να ξεκολλήσουν από τις πλατείες και ότι αυτό συνεπάγεται.
– Πόσο εύκολο ήταν να φτιάξεις αυτό το τμήμα;
Πήγα και έπιασα τον τότε Πρόεδρο του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού, και του είπα: «Θέλω να φτιάξω το τμήμα kick boxing του Παναθηναϊκού. Εσείς δεν θα δώσετε τίποτα, θα τα δώσω όλα εγώ. Απλώς θέλω να μου βρείτε χώρο». Ψάχναμε αλλά από τότε φάνηκε ότι δεν είχε μεγάλη πρόθεση ο Παναθηναϊκός… Πάω μια μέρα στο γήπεδο που έκαναν προπόνηση οι παίκτες της ποδοσφαιρικής ομάδας. Ήξερα ότι θα ήταν εκεί ο πρόεδρος. Μόλις έφτασα στην είσοδο, εκείνος έβγαινε και βρέθηκα μπροστά του με… χειρόφρενο. Έπαθε σοκ. Του λέω: «Σου έχω ζητήσει εδώ και δυο μήνες ακρόαση!». Απόρησε. Του λέω: «Δεν σου έχουν πει ότι θέλω να σου μιλήσω;». Μου είπε όχι και με ρώτησε τι θέλω. Του είπα πως: «Υπάρχει μια αίθουσα η οποία παλιά ήταν το “Leoforos for fun” και είναι κλειστή. Θέλω αυτόν το χώρο για να δημιουργήσω το kick boxing του Παναθηναϊκού». «Μίλα αύριο με το διευθυντή και πήγαινε πάρε τα κλειδιά» μου είπε. «Κοίτα να δεις, θα σου δίνω 500 ευρώ το μήνα, σα να υπενοικιάζω το χώρο. Θέλω να είμαστε εντάξει». Και έγινε η συμφωνία.
– Γιατί έφυγες από εκεί;
Ο κύκλος του Παναθηναϊκού κράτησε 2 χρόνια. Τη δεύτερη χρονιά, ο τότε πρόεδρος του Ερασιτέχνη, ήθελε παραπάνω νοίκι και τα «σπάσαμε». Στην συνέχεια άνοιξα τον προσωπικό μου χώρο στο Γκύζη, τον οποίο λειτούργησα για τρία χρόνια με μεγάλη επιτυχία, πολλές διακρίσεις και μετάλλια. Τον τελευταίο 1,5 χρόνο όμως τον μετέφερα στα Άνω Πετράλωνα όπου έτσι κι αλλιώς είναι η γειτονιά μου.
– Πώς χαρακτηρίζεις αυτό που κάνεις καθημερινά στο γυμναστήριο σου;
Διαμορφώνω χαρακτήρες. Αλλά για να μπορέσω να το κάνω αυτό δούλεψα πρώτα εγώ μέσα μου και στην συνέχεια θέλησα αυτό που βίωσα εγώ να μην το περάσει άλλο παιδί. Η βια δεν είναι λύση ούτε μονοπάτι και γι’ αυτό λειτουργώ για πολλούς που έρχονται ως «δίχτυ ασφαλείας». Όποιος μπαίνει στην σχολή ή ασχολείται με το άθλημα αυτό, δεν χρειάζεται να έχει στόχο να πάει να πάρει πρωταθλήματα. Μπορεί ο στόχος να είναι πιο απλός.
– Τι εννοείς;
Ακούω τους μαθητές μου. Δεν τους βλέπω σαν πορτοφόλι που απλά θα μου πληρώσουν το μήνα και από δω πάνε και οι άλλοι. Θέλω να αναπτύσσω σχέσεις εμπιστοσύνης. Θυμάμαι, την πρώτη χρονιά που ήμουν στον Παναθηναϊκό, είχε έρθει μια κοπελιά από την Πρόνοια και μου είχε πει πως ήμουν η τελευταία τους ελπίδα για ένα αγοράκι 10 χρονών. Το παιδί είχε αναπτύξει ήδη παραβατική συμπεριφορά. Την πρώτη φορά ήρθε με τους γονείς του και τους ξεκαθάρισα ότι δεν θέλω να είναι παρόντες στην προπόνηση γιατί ο προπονητής με τον μαθητή αναπτύσσουν προσωπική σχέση και με τους γονείς παρόντες αυτό εμποδίζεται. Έξι μήνες μετά το παιδί είχε αλλάξει. Μιλούσε στον πληθυντικό, έπαιρνε καλούς βαθμούς στο σχολείο. Τη δεύτερη χρονιά, ήρθε μια γυναίκα 45 χρόνων που την γνώριζα από κοινές παρέες. Μπήκε μέσα και μου είπε ότι θέλει να γραφτεί. Ξεκίνησε. Έμαθα από μια φίλη ότι είχε σχέση με ένα αγόρι δυο χρόνια και εκείνος βιαιοπραγούσε πάνω της και εκείνη δεν μπορούσε να κάνει τίποτα. Είναι μια από τις περιπτώσεις που έκανα ένα χρόνο να την «ξεκλειδώσω» να μιλήσει. Μετά από ένα χρόνο «ανοίχτηκε» και τότε βρήκε τη δύναμη να «πατήσει» στα πόδια της και να χωρίσει.
– Ποιο είναι το μότο σου ως προπονήτρια του kick boxing;
Το μότο μου είναι «Face it, Fight it, Finish it». Τι σημαίνει όμως αυτό; Σημαίνει ότι εδώ μέσα δεν θα μπεις και θα σου μάθω το low και το direct. Εδώ θα μάθεις άλλα πράγματα. Αν πχ κάποιο παιδί στο σχολείο έχει κάτω από 16, σταματάει μέχρι να φτιάξει τους βαθμούς του. Είναι από τα πρώτα πράγματα που τους λέω. Αν δε θέλουν, υπάρχουν και άλλες σχολές. Με ενδιαφέρει να είναι πρώτα καλοί άνθρωποι. Θέλω να μαθαίνουν να έχουν στόχους. Και στα παιδιά μου αυτό έχω πει: «Δεν με ενδιαφέρει αν θα έχετε πτυχία στη ζωή σας, θέλω να είστε καλοί άνθρωποι, να σέβεστε και να αγαπάτε». Ο χώρος αυτός είναι ο τρόπος ζωής μου. Δεν τον έκανα από οικονομική ανάγκη. Στόχος είναι να σώσουμε παιδιά. Να κλείσει η πόρτα του γυμναστηρίου πίσω μας και να ξέρουμε ότι έχουμε σώσει μια ψυχή. Αυτό είναι το σημαντικό. Γι’ αυτό και λειτουργούμε σαν οικογένεια. Συμμετέχουμε όλοι μαζί σε κοινωνικές δράσεις και βοηθούμε όποιον έχει ανάγκη. Επίσης όποιος μπαίνει ξέρει πως ο ρατσισμός δεν έχει θέση εδώ. Χτίζουμε χαρακτήρες.
– Πώς θα χαρακτήριζες τη ζωή σου;
Ζωή. Τρία γράμματα έχει η λέξη ζωή. Εγώ ζω. Το ήττα, το τελευταίο γράμμα που μένει ας το κρίνει ο Θεός.
Οι μαθητές της μιλούν για εκείνη
Λίγο μετά το τέλος της προπόνησης, δυο από τους μαθητές της Χριστίνας Μετρητού μίλησαν στο Νewsbeast για εκείνη. Η Αντιγόνη και ο Άλεξ, αν και λαχανιασμένοι από την απαιτητική προπόνηση δεν αρνήθηκαν να περιγράψουν την coach τους.
«Έρχομαι τα τελευταία 4 χρόνια. Είχα ξεκινήσει σε άλλον προπονητή ο οποίος δεν με πίστεψε. Ήρθα εδώ και η Χριστίνα από την πρώτη στιγμή όχι μόνο με πίστεψε αλλά με στήριξε και με “κατέβασε” στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα. Με στήριξε και έπαιξα με τη ψυχή μου. Έτσι καταφέραμε και το πήραμε. Είναι απίστευτη δασκάλα. Είμαι λίγο πιο… ελεύθερο πνεύμα και ήθελα κάπου να πιαστώ. Εδώ μέσα έχουμε φτιάξει οικογένεια. Δεν είναι απλά μια ομάδα. Την έχω σαν μάνα μου, έτσι τη νιώθω. Την συμβουλεύομαι για όλα τα θέματα» ανέφερε αρχικά η Αντιγόνη.
«Είναι πολύ ανοιχτός άνθρωπος και κυρίως καλός εκτός προπονήσεων. Μας έχει βοηθήσει πάρα πολύ όλους. Δεν έχει κοιτάξει να βγάλει ποτέ λεφτά από μας. Κοιτάει όντως πώς θα μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Μας σέβεται και την σεβόμαστε. Μας αγαπάει και την αγαπάμε» είπε στην συνέχεια ο Άλεξ.
