Ένας από τους πιο αγαπημένους ηθοποιούς του ελληνικού κοινού, ο οποίος μιλά και συμπεριφέρεται πάντα σαν το αγόρι της διπλανής πόρτας – ο Στάνκογλου έχει άλλωστε έντονη την αύρα του έφηβου αγοριού και ας βρίσκεται στο χώρο δύο δεκαετίες τώρα- μιλά στο Newsbeast για τα καλοκαίρια του, για το restart του ελληνικού θεάτρου μετά από μήνες απραξίας λόγω κορονοϊού αλλά και για τη νέα εποχή στο χώρο του θεάματος μετά το ντόμινο των ηχηρών αποκαλύψεων που προκάλεσε το ελληνικό #metoo.
Καλοκαίρι είναι….
Ένα βιβλίο για το καλοκαίρι– « H βιογραφία του Κιθ Ρίτσαρντς» είναι για εμένα ένα βιβλίο ταυτισμένο με το καλοκαίρι. Έχει πολύ καλοκαίρι μέσα του, γιατί έχει πολλή από τη μουσική των Rollling Stones αλλά και πολλή από την αλητεία αυτής της μπάντας. Το σωστό καλοκαίρι είναι άλλωστε ένα καλοκαίρι αλητείας.
Ένα τραγούδι για το καλοκαίρι– ‘She is like a rainbow’. Πάλι Rolling Stones. Ένα τραγούδι γεμάτο χρώματα, γεμάτο χαρά, αισιοδοξία, σα να φυσάει αεράκι στη θάλασσα, να είναι happy hour κι εσύ με ένα cocktail στο χέρι. Μέσα στην ημέρα όμως και αν είμαι στην πόλη μπορώ να ακούω από το πρωί νησιωτικά και παραδοσιακή Κρητική μουσική. Αυτή η γλυκιά ζάλη που σου προκαλούν τα βιολιά κι η κρητική λύρα είναι άπαιχτη.
Ένας δίσκος για το καλοκαίρι– O τελευταίος δίσκος του Nick Cave με τίτλο ‘Idiot Prayer’. Είναι ένας δίσκος στον οποίο ο Nick Cave, μόνος του παίζει πιάνο και τραγουδάει. Είναι ένας αργόσυρτος δίσκος που σκάει στα αυτιά μου σαν το απαλό κύμα της θάλασσας. Τον ταυτίζω με την αίσθηση που μου δίνει η δύση του ηλίου το καλοκαίρι.
Μια ταινία για το καλοκαίρι: «Ο τρελός Πιερό» του Γκοντάρ. Κατ αρχάς και μόνο αυτή η τρελή σκηνή με τον ήρωα να τινάζει τα μυαλά του στον αέρα με δυναμίτη, φτάνει και περισσεύει. Κι η φωτογραφία και τα χρώματα της ταινίας όμως είναι απίστευτα καλοκαιρινά. Έχεις και τον Μπελμοντό να κόβει και να ράβει! Κάθε φορά που πετύχαινω την ταινία σε ένα θερινό κινηματόγραφο την βλέπω. Δεν θυμάμαι πόσες φορές την έχω παρακολουθήσει πια.
Η πιο όμορφη καλοκαιρινή μου ανάμνηση: Το ταξίδι στη Μπελίζ στην Καραϊβική με τη γυναίκα μου, πριν από πολλά χρόνια, το 2002, στην αρχή του έρωτα μας, στα μεγάλα ντουζένια. Αν και δεν αλλάζω με τίποτα τις διακοπές στη Μεσόγειο οι εικόνες και η εμπειρία εκείνου του ταξιδιού ήταν συγκλονιστικά.
Το πιο καλοκαιρινό μέρος στην Ελλάδα: Για εμένα είναι τρία. Το ένα είναι Σαμοθράκη, γεμάτη πηγές με γλυκό νερό. Το άλλο είναι η Κίμωλος, ένα νησί που επισκέπτομαι σταθερά τα τελευταία χρόνια. Έχει αυτή την υπέροχη Χώρα, οι επισκέπτες αισθάνονται σα να βρίσκονται σπίτι τους, οι ντόπιοι τους αγκαλιάζουν, τα παιδιά μου παίζουν και κυκλοφορούν ελεύθερα. Το τρίτο είναι η πιο αγαπημένη μου ταβέρνα στην Ελλάδα- η ταβέρνα της Λίντας στην Αστυπάλαια.
Οι καλοκαιρινές διακοπές που δεν θα ξεχάσω ποτέ: Οι «τσιγγάνικες» διακοπές που έκανα πριν από δύο χρόνια με την οικογένειά μου. Μέσα σε ένα καλοκαίρι επισκεφτήκαμε πέντε διαφορετικά σημεία- Αστυπάλαια, Κάρπαθο, Νότια Κρήτη, Νίσυρο, Σαμοθράκη. Μια φοβερή εναλλαγή τοπίων κι εικόνων που έγραψαν ανεξίτηλα στον σκληρό όλων μας. Και είχε απ’ όλα- ξενοδοχεία, δωμάτια, ελεύθερο camping και χυμαδιό.
Η περιοδεία και ο «Προμηθέας Δεσμώτης» που πρωταγωνιστώ αυτό το καλοκαίρι
Η αίσθηση του να βγαίνω ξανά σε περιοδεία: Είναι μια υπέροχη αίσθηση. Ειδικά αυτός ο ψίθυρος λίγο πριν κλείσουν τα φώτα ανάμεσα στους θεατές και αμέσως μετά η σιωπή τους όταν βγαίνουμε στη σκηνή, είναι πολύ συγκινητικό που το ζούμε ξανά. Όλες οι παραστάσεις στην Κρήτη είναι sold out. Ο κόσμος είναι διψασμένος για πολιτισμό. Το νιώθεις από την όμορφη ησυχία που επικρατεί στην πλατεία κι από την μεγάλη ανάσα που παίρνουν ξανά οι θεατές. Την τελευταία, σχεδόν την ακούς. Στο τέλος οι θεατές έρχονται να μας βρουν τόσο ενθουσιασμένοι στα καμαρίνια!
Οι σχεδόν γεμάτες παραστάσεις μετά από ενάμιση χρόνο: Οι παραστάσεις με χωρητικότητα στο 75% είναι επιτέλους ένα ποσοστό πληρότητας που μας ικανοποιεί. Η αίσθηση ότι το κοινό βλέπει θέατρο και εμείς με τη σειρά μας κάνουμε θέατρο, επέστρεψε. Η ενέργεια ενός γεμάτου θεατρικού χώρου δεν μπορεί να αντικατασταθεί με τίποτα άλλο.
Ο «Προμηθέας Δεσμώτης» που ανεβάζουμε φέτος– Είναι ένα έργο του Αισχύλου που με έχει σημαδέψει, με μεγάλη σημασία για εμένα. Ασχολήθηκα κατ’ αρχάς πολύ με αυτό στη δραματική σχολή όταν ήμουν με τη δασκάλα μου την Έλενη Χατζηαργύρη. Στη συνέχεια, όταν ήμουν μέλος του θιάσου του Τερζόπουλου, ο ανεβάζαμε το έργο στο θέατρο του, το «Άττις».
Κάναμε και περιοδεία στο εξωτερικό με αυτό το έργο. Τότε έπαιζα το ρόλο του Ωκεανού. Τώρα πρωταγωνιστώ σε αυτή τη συνταρακτική τραγωδία με σκηνοθέτη τον Άρη τον Μπινιάρη στον οποίο είπα πέρυσι την ιδέα μου και δέχθηκε να δουλέψουμε μαζί. Πρόκειται για ένα έργο στατικό το οποίο όμως ο Άρης ο Μπινιάρης το έχει πραγματικά «ξεσηκώσει» και από κοινού το είδαμε με νέα ματιά. Πέρυσι, το ανέβασμα της παράστασης σκόνταψε στα έκτακτα μέτρα για τον κορονοϊό. Το ανέβασμα του τώρα σε σχεδόν κανονικές συνθήκες είναι μια δικαίωση για εμένα.
Το βαθύτερο νόημα αυτού του έργου: Η συγκεκριμένη τραγωδία είναι ταμάμ για την εποχή μας. Πρωταγωνιστής είναι τελικά ο άνθρωπος στα μεγάλα κοινωνικά ζητήματα που αντιμετωπίζει αυτή την εποχή. Το μήνυμα στον πυρήνα του έργου είναι διαχρονικό: η εξουσία και οι κυβερνώντες θα έπρεπε να εργάζονται με γνώμονα την καλλιέργεια και την πρόοδο των πολιτών και τελικά, αντί για αυτό, μας χαντακώνουν. Σε αυτό το έργο, ο Αισχύλος τα βάζει με την εξουσία.
Το #metoo στο χώρο του ελληνικού θεάτρου
Οι πολλές καταγγελίες στο χώρο του ελληνικού θεάτρου τη χρονιά που μας πέρασε και η εξυγίανση του χώρου: Να πούμε κατ’ αρχάς ότι οι πολλές καταγγελίες που είδαν το φως της δημοσιότητας για άνδρες κακοποιητές στο ελληνικό θέατρο δεν σημαίνει ότι κακοποίηση υπάρχει μόνο στο χώρο μας. Ο χώρος μας απλώς είναι πιο προβεβλημένος. Καλώς έγιναν οι καταγγελίες. Ζούσαμε μια νοσηρή πραγματικότητα που την είχαμε συνηθίσει και την είχαμε αποδεχτεί.
Οι αποκαλύψεις οδήγησαν σε ένα ξεκαθάρισμα στο χώρο, ένα ξεκαθάρισμα που έπρεπε να έχει γίνει καιρό. Έσπασε το απόστημα. Και κάπως έτσι φτάσαμε στο τέλος μιας εποχής και περάσαμε στην αρχή μιας νέας. Οι εργασιακές σχέσεις ήδη φτιάχνουν στο χώρο μας μετά τις καταγγελίες. Είμαστε ακόμα αμήχανοι και πολύ θυμωμένοι με ο, τι συνέβη. Ψάχνουμε να βρούμε τα νέα μας πατήματα, αλλά θα τα βρούμε, δε χωρά αμφιβολία.
Για αυτούς που κακοποίησαν θέλω απλώς να πω το εξής– δεν είναι όλες οι περιπτώσεις οι ίδιες και σε αυτούς που κατηγορήθηκαν για εργασιακό bullying- λεκτική βία αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία. Σε όλους αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία. Αν μιλάμε όμως για σεξουαλική κακοποίηση και κακοποίηση ανηλίκων εκεί η τιμωρία πρέπει να είναι αμείλικτη και οι ευκαιρίες δεν περισσεύουν.
Όσο για τον τρόπο που διαχειρίστηκαν τα media αυτές τις περιπτώσεις, έχω να πω το εξής: τα πιο σοβαρά υποτίθεται media προσπάθησαν να δουν το θέμα με τον κλασικό, κίτρινο τρόπο της κλειδαρότρυπας. Αντιθέτως, τα πρωινάδικα που όλοι κατηγορούσαν πάντα για την αισθητική και το ύφος τους σήκωσαν προς τιμήν τους με τρόπο γενναίο το θέμα, το ανέδειξαν και το υποστήριξαν. Μπράβο τους. Τώρα ας σταματήσουμε λίγο να μιλάμε κουτσομπολίστικα και ας περιμένουμε τη δικαιοσύνη να κάνει το έργο της.
*Ο «Προμηθέας Δεσμώτης» είναι συμπαραγωγή του «Θεάτρου Πορεία» και του ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης στο πλαίσιο του «Φεστιβάλ Αθηνών». Η παράσταση θα κάνει περιοδεία μέχρι και τις 31/7/2021/ Περισσότερες πληροφορίες: http://aefestival.gr
