Μία κραυγή αγωνίας απευθύνουν οι επαγγελματίες στον χώρο του χορού. Η *Josephine είναι ιδρύτρια και διαχειρίστρια των Athens Swing Cats μιας ομάδας χορού με αρκετά χρόνια πορείας στον χώρο.
Η Ζοζεφίν μέσω του Newsbeast.gr περιγράφει τις συνθήκες που επικρατούν από την στιγμή που ο κορονοϊός χτύπησε για τα καλά την πόρτα της Ελλάδας.
«Μέχρι πέρυσι η ομάδα μας μετρούσε μερικές εκατοντάδες μαθητές ενώ ήμασταν ενεργοί με πολλές συμμετοχές σε μουσικά βιντεοκλίπ, διαφημίσεις, φεστιβάλ, συνεργασίες με πολλούς δήμους εντός κι εκτός Αττικής. Έχουμε λάβει πάμπολλα βραβεία για τη συνεισφορά μας στον καλλιτεχνικό χώρο ενώ αφιερώματα στη δράση μας έχουν γίνει στον Ελληνικό και Διεθνή Τύπο. Όλα αυτά φυσικά διεκόπησαν απότομα πέρυσι τον Μάρτιο με την πρώτη καραντίνα. Από την επαγγελματική σταθερότητα περάσαμε μέσα σε μία ημέρα στην πλήρη αβεβαιότητα.
Από τα βραβεία για την πολύτιμη συνεισφορά μας περάσαμε στα αναπάντητα emails και τις αδιάβαστες ερωτήσεις.
Κανένα απολύτως επίδομα, καμία απολύτως οικονομική στήριξη, με τα έξοδα να παραμένουν το ίδιο υψηλά. Η μείωση ενοικίου σίγουρα βοήθησε αλλά αυτό από μόνο του ως μέτρο δεν λέει κάτι. Πως θα ζήσουμε όταν οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουν άλλον τρόπο επιβίωσης;
Δεν έχω να πληρώσω ενοίκιο αλλά από την άλλη έχω να πληρώσω ΔΕΗ, δημοτικά τέλη, τα πάντα που τρέχουν χωρίς καμία μείωση. Η κυβέρνηση απαγόρευσε ακόμα και τα ιδιαίτερα μαθήματα χορού. Με ποια λογική; Σε ένα διαμπερές χώρο 140 τετραγωνικών όπως ο δικός μας πού θα κινδυνεύαμε 2 άτομα με μάσκα κι απόσταση σωστή μεταξύ μας; Γιατί σε όλες τις υπόλοιπες χώρες υπό καραντίνα δε σταμάτησαν τα μαθήματα χορού; Γιατί για εμάς του καλλιτεχνικού χώρου δεν υπάρχει κανένα πλάνο, κανένα σχέδιο ενώ μας εντάσσουν στην ίδια κατηγορία με τα γυμναστήρια; Ποια είναι η λογική πίσω από αυτό;
Αφού μας θεωρούν τόσο σοβαρό “πυλώνα πολιτισμού” πώς πιστεύουν ότι εμείς θα είμαστε ακόμα σε θέση να λειτουργήσουμε μετά την άρση της καραντίνας; Θα ανοίξουμε Ιούνιο για να δουλέψουμε έναν μήνα, να κλείσουμε για δύο με τα έξοδα να τρέχουν και χωρίς φυσικά οικονομίες στην άκρη και να ξανανοίξουμε το Σεπτέμβριο με την ελπίδα να έρθουν πάλι οι τρομοκρατημένοι μαθητές ειδικά μετά από ένα καλοκαίρι ανοικτών συνόρων;
Κανένας σεβασμός, καμία κατανόηση και καμία στήριξη λοιπόν για τον πολιτισμό ακόμα και για παράγοντες που έχουν κατά καιρούς προσφέρει τα μάλα. Προχειροδουλειές, κανένα σχέδιο κι όλα στο περίπου κι εμείς να προσπαθούμε να επιβιώσουμε στην ασφυκτική καθημερινότητα».
*Josephine (Josie): Διδάκτωρ Μουσικολογίας (PhD), Ιστορικός Χορού (Masters in Music & Dance, (University of Edinburgh), μέλος της UNESCO, νεαρότερη Ακαδημαϊκός με έδρα στα University of Edinburgh & Edinburgh Napier
University