Μία συγκλονιστική επιστολή έστειλαν οι γονείς του αγοριού που είχε πνιγεί πέρυσι στις 21 Ιουνίου 2012 στο Καστέλι Κισάμου.

Η επιστολή περιγράφει τα τραγικά γεγονότα εκείνης της ημέρας που στοίχησαν την ζωή ενός 16χρονου αγοριού και δείχνει τον πόνο αλλά και το δριμύ κατηγορώ της οικογένειας που οδήγησαν στην τραγική κατάληξη του παιδιού τους.

Την επιστολή που ακολουθεί, δημοσιεύει το flashnews.gr

«Είμαστε οι γονείς του αδικοχαμένου Θοδωρή Σταθάκη και νιώθουμε την ανάγκη, πρέπει, να πούμε δυο λόγια αληθινά και όχι ψέματα για το έγκλημα που μας προκάλεσαν οι άνθρωποι και όχι ο Θεός ή ο Χάρος ή η θάλασσα, για το θάνατο του παιδιού μας. Γιατί πριν ένα χρόνο διώξανε το παιδί μας από τη ζωή και το στειλαν στο θάνατο, γιατί απλά πήγε να βοηθήσει στο νερό, που λέγεται θάλασσα και δοξάζομε το Θεό, γιατί ήταν και τα δυο μας παιδιά και όχι το ένα, δεκατεσσάρων και δεκαέξι χρονών, ανήλικα και όχι ενήλικες και όχι ηλικιωμένοι.

Στις 21 Ιουνίου 2012, ημέρα Πέμπτη, έφυγαν από το σπίτι τους να πάνε στο Καστέλλι Κισάμου, που η απόσταση είναι περίπου 25 χιλιόμετρα, το ένα στο Γυμνάσιο και το άλλο στο Λύκειο, να γράψει το καθένα το τελευταίο μάθημα των εξετάσεών του. Τελειώνοντας το μάθημα, πήγαν με άλλα παιδιά, φίλες τους, να κάνουν μπάνιο, στη μέση του Καστελλιού, στην άκρη της θάλασσας… Τα παιδιά μας όμως δεν ήξεραν να κολυμπάνε, δεν ξέρανε μπάνιο, ενώ τα άλλα δύο, οι συνήλικες φίλες τους, ήξεραν.

Μπήκε η μια κοπελιά μέσα στο νερό μαζί με το μικρό μας γιο να παίξουν. Βγαίνοντας από το νερό, η κοπελιά, η φίλη του, για κάποιο λόγο, του φώναξε να γυρίσει πίσω. Γύρισε το παιδί μας να την βοηθήσει, χωρίς να ξέρει μπάνιο. Τα παιδιά φώναζαν “βοήθεια”. Άνθρωποι ήταν μέσα στο νερό, άνθρωποι ξαπλωμένοι έξω, αλλά δεν συγκινήθηκε κανείς. Σηκώθηκε ο αδελφός του, μαζί με τη φίλη του και πάει προς το νερό να βοηθήσει. Όμως δεν ήξερε κι αυτός μπάνιο. Τον τραβούσε η φίλη του, να μην μπει στο νερό γιατί θα πνιγεί, ενώ αυτή ήξερε μπάνιο. Δεν του είπε, “Θοδωρή, μη μπεις στο νερό και θα μπω εγώ, που ξέρω να κολυμπώ”. Το παιδί μας, χωρίς δεύτερη σκέψη, γιατί ήταν ανήλικο, της λέει: “Πνίγονται! τρέξε να φωνάξεις βοήθεια κι εγώ πάω να τους σώσω”. Στα 20 μέτρα, υπήρχε καντίνα, άνθρωποι γνωστοί μας, πίνανε τσικουδιές, καφέδες και καπνίζανε. Πήγε το κορίτσι και φώναξε: “Τα παιδιά πνίγονται, κάνετε κάτι!”.

Συχνά η αδιαφορία και η απουσία μέριμνας της Πολιτείας (κράτος, δήμοι) συμβάλει στην αφαίρεση ανθρώπινων ζωών. Στην συγκεκριμένη περίπτωση αν υπήρχε ναυαγοσώστης και σωστικά μέσα σίγουρα θα ήταν διαφορετικό το αποτέλεσμα. Με τη θυσία του Θοδωρή μας τοποθετήθηκαν άμεσα τα παραπάνω και ελπίζομαι να μην απουσιάσουν ποτέ ώστε να αποφευχθεί αντίστοιχο περιστατικό. Ελπίζομε να μην είναι ένα πρόσκαιρο μέτρο αλλά να υπάρχει για πάντα εκεί και όπου αλλού κρίνεται απαραίτητο.

Αλλά επειδή ελλείψεις της Πολιτείας πάντα θα υπάρχουν πρέπει και όλοι εμείς οι άνθρωποι, οι ενήλικες, να είμαστε σε ετοιμότητα ώστε να δίνομε την βοήθεια μας όταν είναι απαραίτητη.

Βέβαια θα πρέπει να βοηθάμε με το σωστό κι όχι με το λάθος τρόπο, γιατί το αποτέλεσμα είναι που μετράει, όταν αφορά ανθρώπινες ζωές…

Άραγε, αν κάποιος έμπειρος άνθρωπος τολμούσε να βουτήξει στην άκρη της θάλασσας και να βοηθήσει τα παιδιά μας εγκαίρως και όχι μετά από τόση ώρα, ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα; Δεν θα χανόταν τόσο άδικα μια ζωή…

Θα πρέπει να μάθουμε όλοι να σεβόμαστε τη ζωή, οι ενήλικες, οι γονείς, οι εκπαιδευτικοί και να το διδάσκουμε στα παιδιά μας με το σωστό και όχι με τον λάθος τρόπο.

Πρέπει να αναφερόμαστε γι’ αυτές τις πράξεις, που μπορούν να χαρακτηριστούν με βάση τα κίνητρά τους, πράξεις πέρα για πέρα ηρωισμού, πράξεις αυτοθυσίας;

Πόσοι τελικά θα τολμούσαν να βουτήξουν στο νερό και να προσφέρουν βοήθεια, να προσφέρουν ζωή, χωρίς βέβαια να θέτουν σε κίνδυνο τη δική τους;

Αξίζει άραγε να δίνει κανείς ένα χέρι βοήθειας σε κάποιον, που τόσο το έχει ανάγκη, τόσο ώστε να κρατηθεί στη ζωή;

Όχι μόνο γι’ αυτό το γεγονός, αλλά για κάθε συμβάν που δεν προέρχεται από φυσικές καταστροφές, και γενικά για όλα τα λάθη που λέγονται ανθρώπινα (και όχι, όπως συνηθίζομε να λέμε, “τυχερά”, “γραμμένα” και “άτυχα”), γιατί δε βάζομε το μυαλό μας να σκεφτεί, ότι πρέπει δηλαδή να αφαιρούμε- μειώνουμε τα λάθη που κάνουμε αντί να τα πολλαπλασιάζομε; Να προβλέπουμε σαν άνθρωποι, γιατί η πρόβλεψη πολλές φορές σώζει ζωές, να εκτιμούμε και όχι να κρίνουμε ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος. Αν ως άνθρωποι εφαρμόζουμε όλα τα παραπάνω, σίγουρα η ζωή (κόλαση) που ζούμε θα ήταν ο πραγματικός Παράδεισος και όχι αυτός που περιμένουμε. Γιατί τρεις είναι οι λέξεις που συνθέτουν την διαδρομή μας: το “ΓΙΑΤΙ;” το “ΑΝ;” και “ΠΡΕΠΕΙ;”. Και άλλες δυο που την σφραγίζουν: η “ΖΩΗ” και ο “ΘΑΝΑΤΟΣ”.

Παιδί μας! Αν είσαι κοντά στο Θεό, ζήτησέ του να συγχωρέσει αυτούς τους ανθρώπους, που είναι ζωντανοί, που σε έδιωξαν από τη ζωή κατά λάθος, γιατί εμείς, οι γονείς σου, δεν ξέρουμε αν θα μπορέσουμε να το κάνομε.

Άγγελέ μας έφυγες
άδικα από κοντά μας.
Η μορφή σου οδηγός
θα ναι και παρηγοριά μας.

Να είσαι καλά, μεγάλε Ήρωα της παραλίας της Κισάμου!

ΜΕ ΑΓΑΠΗ, ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΣΟΥ, ΜΑΝΩΛΗΣ – ΒΟΥΛΑ ΣΤΑΘΑΚΗ».