Την άποψη ότι όταν επενδύεις στο κενό θα πέσεις στο κενό εκφράζει μέσω της συνέντευξής του στο Έθνος της Κυριακής, ο Θανάσης Λάλας, ο οποίος τονίζει ότι στις πολιτικές πράξεις δεν υπάρχει κανένας στόχος και ότι από τον Εμφύλιο και μετά ζούμε διαρκώς σε κρίση.

Ακολουθεί απόσπασμα της συνέντευξής…

Εχετε δηλώσει ότι πιστεύετε στην ήττα η οποία σου δίνει ώθηση. Η χώρα βιώνει μια ήττα που θα δώσει αργότερα ώθηση ή ζούμε μια καταστροφή;

Από μας εξαρτάται, τον καθέναν και όλους μαζί. Είμαστε εδώ για να πάμε κάπου ή να κολυμπήσουμε στην πλήξη και στο κενό; Είναι θέμα στόχου. Αυτός καθορίζει την επόμενη μέρα. Ο στόχος. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο αμάρτημα από την απώλεια ή την έλλειψη στόχου. Το μεγάλο πρόβλημα αυτής της χώρας είναι ότι βγαίνοντας από τον Εμφύλιο συνέχισε ο νικητής να βλέπει τον ηττημένο σαν ηττημένο και ο ηττημένος να κυνηγιέται από τον νικητή.
Αυτό ήταν η αρχή της κρίσης, που ζούμε τα απόνερά της σήμερα. Γίνεται μια εμφύλια διαμάχη και αμέσως μετά οι άνθρωποι ζούνε μαζί, ενωμένοι, κι ας είχαν στο μυαλό τους έναν άλλο δρόμο. Εδώ συνεχίστηκε το κυνηγητό και αυτό μας δίχασε ακόμα περισσότερο και έτσι μπήκε ο Εμφύλιος ακόμα και μέσα στις προσωπικές μας σχέσεις.

Στην Ελλάδα τα πάντα, ακόμα και σήμερα, ορίζονται με όρους Εμφυλίου. Η κρίση πολλαπλασιάστηκε όταν με την αποστασία καταργήθηκε η σημασία του παραδείγματος και η κρίση έφτασε στα κόκκινα με τη μεταπολίτευση… Τότε το σύστημα έκανε μια σοβαρή επιλογή. Προκειμένου να βάλει στο παιχνίδι και τους άλλους μισούς, άλλαξε τον ηθικό κοινωνικό κώδικα και χωρίς να το πολυκαταλάβει έκανε την ατομικιστική και ωφελιμιστική συμπεριφορά ζητούμενο, για την προσωπική μας προβολή και κυριαρχία. Αυτό ήταν το νέο μας μέτρημα. Τώρα ζούμε το τσουνάμι αυτής της κρίσης. Δεν ζούμε την κρίση τώρα, την κρίση τη ζούμε 60 χρόνια.

Τα απόνερα είναι αυτά που ζούμε τώρα;

Το τσουνάμι της ατομικής, κοινωνικής και πολιτικής μας συστηματικής τύφλωσης ζούμε. Ζούμε την αναποφασιστικότητά μας. Είμαστε ανάπηροι στο χτίσιμο. Μάθαμε μόνο παλάτια σε άμμο να φτιάχνουμε για την ανάδειξη της στιγμής. Ξεχάσαμε το παιχνίδι της ζωής, γιατί από το βράδυ μέχρι το επόμενο βράδυ ριχτήκαμε στην μπιρίμπα, νομίζοντας ότι μπιρίμπα είναι το παιχνίδι. Δυστυχώς. Αλλά δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο έτσι η ζωή, γιατί δεν υπάρχει άλλο ζουμί να κάνουμε πορτοκαλάδα.

Ξεζουμιστήκαμε… Δεν γίνεται να υπάρχουν άξιοι άνθρωποι και να προβάλλονται μόνο οι μη άξιοι, γιατί μόνο έτσι δεν αμφισβητείται η δική μας κενότητα και αναπηρία. Ολη η ζωή μας έχει γίνει παράλογη για να μη φανεί ο παραλογισμός μιας ομάδας. Ζούσαν ο μεσοαστός και ο μικροαστός σαν να ήταν πάμπλουτοι. Δανειζόμασταν για να πάμε διακοπές… Και πηγαίναμε διακοπές στο ίδιο ξενοδοχείο, στο εξωτερικό, που πήγαινε κάποιος άνθρωπος που είχε πετρελαιοπηγές. Πηγαίναμε σ’ έναν τόπο και η μόνη πληροφορία που φέρναμε πίσω ήταν σε ποιο εστιατόριο φάγαμε και σε ποιο ξενοδοχείο μείναμε. Εκεί τελείωνε και άρχιζε το ταξίδι. Οταν επενδύεις στο κενό, μοιραία κάποια στιγμή θα πέσεις στο κενό.

Οτι έχουμε τρικομματική κυβέρνηση, που δεν ήταν στην κουλτούρα μας, το θεωρείτε πρόοδο;

Πρόοδος σημαίνει ότι προχωρώ πάνω σ’ έναν δρόμο, άρα έχω έναν στόχο και τον ακολουθώ και σιγά σιγά πλησιάζω τον στόχο. Με εμπόδια ίσως, αλλά προχωρώ χωρίς να χάνω τον στόχο μου. Εδώ και τώρα δεν πιστεύω ότι στις πολιτικές μας πράξεις υπάρχει στόχος. Δεν πιστεύω ότι οδηγούμεθα κάπου με τον δρόμο που έχουμε πάρει, γιατί δεν έχουμε ξεκαθαρίσει τον στόχο μας, πού θέλουμε να πάμε. Ζούμε με μια ελπίδα, αλλά δεν ξέρουμε για ποιο πράγμα ελπίζουμε. Δεν ξέρουμε ποιο είναι το ζητούμενο, αλλά ζητάμε να κάνουμε θυσίες για να φτάσουμε σε αυτό. Κουφά πράγματα. Τρελά, παράλογα.

Ακούμε όμως ότι καταφέραμε μικρές ή μεγάλες επιτυχίες, κατορθώματα, αποφύγαμε την πτώχευση…

Αυτά είναι διανοητικά κατασκευάσματα, για να μην πω αφελή λόγια εγκεφάλων που «δεν κατοικούνται», γι’ αυτό και αναλαμβάνουν δημόσιες θέσεις χωρίς ίχνος ενοχής για την αδυναμία τους… Είναι κουρτίνα όλα αυτά, καταρράκτες στα μάτια μας και τα αυτιά μας, για να μη δούμε τις αδυναμίες μας και να μην «την ακούσουμε» και πάρουμε «ανάποδες» και γίνουμε μια μαζική απειλή. Κουβεντούλες για εφησυχασμό.

Τι θεωρείτε επαναστατική πράξη στις μέρες μας;

Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι η απόφαση ήταν και είναι η μόνη επαναστατική πράξη. Αποφασισμένοι άνθρωποι ήταν οι επαναστάτες του κόσμου και αυτό που μας λείπει είναι η αποφασιστικότητα. Είμαστε βυθισμένοι στην αναποφασιστικότητα, γι’ αυτό μένουμε στάσιμοι, αρνούμαστε κάθε αλλαγή.

Οι νέοι άνθρωποι, οι επιστήμονες φεύγουν από τη χώρα…
Και καλά κάνουν. Δεν φεύγουν, ξεκινούν το ταξίδι. Χώρα σου είναι το στενό γεωγραφικό όριο ή εκεί όπου μπορείς να κάνεις πράξη αυτά που σκέφτεσαι και ονειρεύεσαι; Γιατί να μείνουν εδώ σε μια χώρα που υψώνει κάγκελα αντί να τα καταργεί; Εφυγε ο Κουνέλης και άγγιξε το όνειρό του ή σώθηκα εγώ που έμεινα εδώ και δεν άγγιξα τα όνειρά μου;