«Η Βουλή; Ούτε στο 15μελές δεν ήμασταν τόσο γελοίοι»

Με μία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης που παραχώρησε στο aixmi.gr, o Κ. Μαρκουλάκης στηλιτεύει τα κακώς κείμενα του πολιτικού μας συστήματος και κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την άνοδο της Χρυσής Αυγής. 

Ο Κ. Μαρκουλάκης παρακολουθεί με θλίψη την εικόνα της Βουλής και αρκείται να σημειώσει σκωπτικά: «ούτε στο 15μελές, στο σχολείο, δεν ήμασταν τόσο γελοίοι».

Είναι απογοητευμένος από την κυβέρνηση, αλλά δεν πιστεύει ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμος να κυβερνήσει.
Όταν μιλά για τη Χρυσή Αυγή λέει χαρακτηριστικά: «Είναι το χειρότερο κομμάτι του εαυτού μας».

Ακολουθεί αναλυτικά η συνέντευξή του…

– Μέσα σε 10 χρόνια έχουν έρθει τα πάνω κάτω. Περίμενες ότι θα συνέβαινε κάτι τέτοιο;
«Όχι φυσικά. Κανείς δεν το περίμενε. Όποιος πει το αντίθετο λέει ψέματα».

– Τη στιγμή που όλα είναι υπό διάλυση, στη Βουλή βλέπεις το θέατρο του παραλόγου…
«Όταν παρακολουθείς την ελληνική Βουλή βλέπεις ένα πολύ θλιβερό θέαμα πια. Είναι ένα θέαμα που, αν δεν είχες το φόβο της πολύ ζοφερής κατάστασης που ζούμε, θα μπορούσες να το έβλεπες με τους φίλους σου και να γελάς. Στο 15μελες στο σχολείο δεν ήμασταν τόσο πολύ γελοίοι. Ούτε ασεβείς σε σχέση με τους θεσμούς , ούτε τόσο πολύ τακτικιστές, ούτε τίποτα από όλα αυτά. Μου προκαλεί οργή όλο αυτό».

– Είσαι ικανοποιημένος από την κυβέρνηση; Πιστεύεις ότι θα μπορούσε να πετύχει περισσότερα στη διαπραγμάτευση;
«Δεν είμαι ευχαριστημένος με όσα συμβαίνουν ούτε με αυτά που πέτυχε η κυβέρνηση. Εξήγγειλε άλλα και κάνει άλλα. Είχε πει ότι θα αποφύγει τις οριζόντιες περικοπές ότι θα προχωρήσει στα περίφημα διαρθρωτικά μέτρα, και κάνει τα εντελώς αντίθετα. Παίρνει μέτρα καταστροφικά για την κοινωνία, σφίγγει κι άλλο το ζωνάρι, αφαιρεί από τις συντάξεις, ενώ δεν κλείνει ούτε ένα δημόσιο οργανισμό. Είναι άδικο. Και δίνει σοβαρά επιχειρήματα στην αντιπολίτευση».

– Πώς βλέπεις τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά;
«Καταλαβαίνω ότι η δουλειά που κάνει είναι πολύ δύσκολη. Παρόλα αυτά δεν είναι ψευδές το επιχείρημα των αντιπάλων του, είτε είναι η αξιωματική αντιπολίτευση είτε είναι αντίπαλοι κάπως φαιδροί, σαν τους ανεξάρτητους Έλληνες ή τη Χρυσή Αυγή. Ομολογώ ότι ακόμη και από αυτούς μπορείς να ακούσεις κάποια επιχειρήματα που έχουν μία βάση. Παρόλα αυτά εύχομαι να πετύχει».

– Τον ΣΥΡΙΖΑ τον βλέπεις ως εναλλακτική λύση; Πώς κρίνεις την στάση του Αλέξη Τσίπρα;
«Δεν βλέπω τον ΣΥΡΙΖΑ ως εναλλακτική λύση. Όχι επειδή οι παρατηρήσεις του είναι όλες λάθος, ούτε γιατί δεν έχει και σοβαρούς ανθρώπους. Και κάποιες από τις παρατηρήσεις του είναι σωστές και σοβαροί άνθρωποι υπάρχουν στις τάξεις του. Αλλά δεν έχω ακούσει μία έγκυρη πρόταση και αξιόπιστη για το τι θα κάνει για να μας βγάλει από την κρίση. Στην ερώτηση για την ανάπτυξη, πρέπει να απαντήσει πού θα βρει τα λεφτά. Επίσης, βλέπω μία φοβερά συντηρητική τάση, πίσω από ένα αριστερό πέπλο. Φτάνει να χαρακτηρίζει τεχνοφασισμό το γεγονός ότι, επιτέλους, κατάφεραν να γίνουν οι εκλογές στα Πανεπιστήμια με ηλεκτρονική ψηφοφορία και 75% των καθηγητών συμμετείχε. Και ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό το χαρακτήρισε τεχνοφασισμό. Νομίζω ότι ο Λαφαζάνης έχει δίκιο. Δεν είναι σε θέση να κυβερνήσει. Και το ξέρουν και οι ίδιοι».

– Πώς κρίνεις την στάση του Κουβέλη;
«Ούτε αυτή η στάση με ευχαρίστησε. Και νομίζω ότι τους ανθρώπους που υποστήριξαν τον Κουβέλη, σε μεγάλο βαθμό τους έχει απογοητεύσει. Αν ήμουν μέρος της κυβέρνησης θα έλεγα αυτούς τους 3-4 μήνες της διαπραγμάτευσης με την τρόικα, «παιδιά εκλεγήκαμε για να κάνουμε πράγματα.» Ο Κουβέλης στηρίζει την κυβέρνηση, αλλά ψηφίζει «παρών» στο Μνημόνιο, ενώ υπερψηφίζει τον Προϋπολογισμό. Προσπαθεί να προξενήσει τη μικρότερη δυνατή ζημιά σε όλες τις πλευρές. Νομίζω ότι θα έπρεπε να είναι πιο θαρραλέα η στάση του προς όποια κατεύθυνση και αν εκινείτο».

– Χρυσή Αυγή. Φαινόμενο της εποχής;
«Όχι, δεν είναι φαινόμενο της εποχής. Αν μπορέσει κανείς να δει την κοινωνία συνολικά, σαν ένα άτομο, η Χρυσή Αυγή ξέρεις τι εκπροσωπεί; Τον χειρότερο εαυτό που κρύβει ο καθένας από εμάς. Εκπροσωπεί τους φόβους μας, το θυμό μας, την οργή, τη μισαλλοδοξία. Εκπροσωπεί πράγματα που ο καθένας από εμάς έχει μέσα του. Το ζήτημα είναι να μπορέσει η κοινωνία να καταλάβει ότι αυτά είναι φυσικά χαρακτηριστικά και των ανθρώπων αλλά και της κοινωνίας. Όχι να τα αρνηθεί και να κάνει ότι δεν υπάρχουν. Πρέπει να μάθει να τα γιατρεύει».

– Υπάρχει τρόπος;
«Όπως ένας άνθρωπος με καλλιέργεια και ποιότητα μαθαίνει να γιατρεύει στον εαυτό του το μίσος και τον φόβο. Ένα σύμπτωμα γιατρεύεται εάν γιατρέψεις την ασθένεια που το προκάλεσε. Πριν από πολλά χρόνια, όταν η Ελλάδα δεν έπασχε οικονομικά, αυτά τα φαινόμενα ήταν φολκλόρ. Τώρα, όμως, τα πράγματα έχουν δυσκολέψει και όπως συμβαίνει σε εποχές κρίσης, ο χειρότερος εαυτός μας αρχίζει και επικρατεί. Τι πρέπει να κάνει κάποιος σε αυτήν την περίπτωση; Να γιατρέψει τις αιτίες της «ασθένειας».

– Τις προάλλες είδαμε ακραίες αντιδράσεις της Χρυσής Αυγής έξω από θέατρο Χυτήριο. Τραμπουκισμοί και χυδαιότητες.
«Τα γεγονότα στο Χυτήριο είναι θλιβερά και σαφώς καταδικαστέα. Να θυμίσω βέβαια, ότι τέτοιου είδους αποκλεισμούς έκφρασης, που κάνει τώρα η Χρυσή Αυγή, και όσοι τασσόμαστε απέναντι της φυσικά και θεωρούμε τερατώδεις και παράνομους, έχουν συμβεί στην Ελλάδα και στο παρελθόν, ξεκινώντας από τους φανατικούς θρησκόληπτους χριστιανούς που ήθελαν να εμποδίσουν την προβολή της ταινίας του Σκορτσέζε, «Ο τελευταίος πειρασμός».

– Έχουμε φτάσει στον πάτο; Ή ακόμη;
«Πάτος; Υπάρχει τελικά; Ή πάμε βαθιά, πιο βαθιά, πιο βαθια;».

– Θα σου κάνω αλλιώς την ερώτηση, λοιπόν. Μετά από ένα τέλος έρχεται η αρχή;
«Μετά τις δυσκολίες που περνάμε, κάτι νέο θα έρθει και θα ήθελα να το δω και να είμαι μέρος του. Να είμαι κομμάτι αυτού του καινούργιου κόσμου και όχι αυτού που θα μείνει πίσω. Είναι εποχή που αισθάνομαι και εγώ εγκλωβισμένος, επειδή δεν ξέρω με ποιον τρόπο μπορώ να αντιδράσω για να σπάσει αυτό το απόστημα».

– Είχες πει σε παλαιότερη συνέντευξή σου, ότι θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό. Έπαιξαν ρόλο και οι επιλογές που έκανες;
«Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό. Σίγουρα παίζουν ρόλο και οι επιλογές που κάνεις στη ζωή. Αλλά, σκέψου, υπάρχουν πολλοί παράγοντες. Εγώ γεννήθηκα στην Ελλάδα το 1970, και κάποιος άλλος στο Πακιστάν το 1970».

– Από τις απαντήσεις σου βλέπω έναν άνθρωπο αισιόδοξο που πατάει γερά στα πόδια του. Ήσουν έτσι από μικρός;
«Ναι, είμαι αισιόδοξος από τη φύση μου. Αν και λένε ότι ο απαισιόδοξος, είναι ο φιλοσοφημένος αισιόδοξος!».

– Ποια προγράμματα σου αρέσουν στην τηλεόραση; Για τα τούρκικα σίριαλ τι λές;
«Βλέπω ντοκιμαντέρ. Για τα τούρκικα δεν έχω να σχολιάσω κάτι».

– Μήπως φταίει το γεγονός ότι η τηλεόραση είναι πιο φτωχή από ποτέ και ο κόσμος βλέπει αυτό που του σερβίρουν;
«Δεν σημαίνει κάτι αυτό. Όπως υπάρχει κόσμος που ψηφίζει Χρυσή Αυγή, έτσι υπάρχει και κόσμος που βλέπει τούρκικα σίριαλ. Χωρίς βέβαια, να συσχετίζω σε καμία περίπτωση αυτά τα δύο».

– Από την τηλεόραση να περάσω στα social media. Ξέρω ότι δεν πολυασχολείσαι, παρόλα αυτά έχεις προσωπικό λογαριασμό στο facebook.
«Γίνονται κάποιες συζητήσεις στο facebook, και τρελαίνομαι. Γράφει κάποιος κάτι καλό για τον Ελύτη, αρχίζουν από κάτω να λένε σε σχόλια, τι άνθρωπος ήταν ο Ελύτης κτλ. Δηλαδή, όλα θέλουμε να τα μικρύνουμε. Έχει χάσει η εποχή μας τη δυνατότητά της να θαυμάζει ανθρώπους. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν σημασία, αλλά οτιδήποτε γίνεται φροντίζει η κοινωνία και το μικραίνει».

– Μία κοινωνία ζούγκλα, χωρίς αρχές χωρίς τίποτα. Αντί ενωμένοι να προχωρήσουμε γίνεται ακριβώς το αντίθετο…
«Τώρα πια στην Ελλάδα, σε μία περίοδο που όλους μας σπρώχνουν προς τα κάτω, κοιτάμε να δούμε πώς θα κόψουμε το κεφάλι που πάει να ξεχωρίσει, για να είμαστε όλοι ίσοι».

– Και στο θέατρο ισχύει αυτό ε; Η κακή ή η ισοπεδωτική κριτική…
«Δεν έχω πρόβλημα με την κακή κριτική ούτε με το αρνητικό σχόλιο, αν και σου λέω ότι όλοι θα έπρεπε να ήταν πιο προσεχτικοί ως προς το να λένε την γνώμη τους συνέχεια επί παντός επιστητού, σμικρύνοντας τα πάντα. Ας πούμε, οι Αγγλοσάξονες, επαγγελματίες κριτικοί μπορεί να είναι πολύ επικριτικοί, όταν όμως κάτι τους αρέσει ή το θεωρήσουν ενδιαφέρον, είναι τρομερά αξιοκρατικοί».

– Πολλές συνεργασίες, μετά από τόσα χρόνια. Έχεις ξεχωρίσει καμία;
«Ιδεώδης συνεργασία μου ήταν αυτή με τον Κιμούλη, τα τρία τελευταία χρόνια. Η οποία έφερε και μία πολύ στενή φιλία. Λειτούργησε εξαιρετικά καλά, σε επίπεδο επαγγελματικό, και στο «Σλουθ» και στον «Οθέλλο». Γνώρισα έναν άνθρωπο που είχα θαυμάσει πολύ νεότερος, και είχα τη χαρά να τον αγαπήσω πολύ αφού διαμορφώθηκε η σχέση μας».

– Είπες μία μαγική λέξη. «θαύμασα». Αλήθεια, θαυμάζεις; Είναι κάτι που λείπει στις μέρες μας.
«Ανήκω σε γενιά που γενικώς θαυμάζει. Έχω θαυμάσει ηθοποιούς, μουσικούς, ποιητές, έχω θαυμάσει πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους και σε τελείως διαφορετικές θέσεις, οι οποίοι διαμόρφωσαν και διαμορφώνουν ακόμη τον τρόπο με τον οποίο σκέφτομαι τώρα. Δεν θαυμάζουν πια οι άνθρωποι. Είμαστε πιο κριτικοί, έτοιμοι να υβρίσουμε, ή είμαστε πάντα έτοιμοι να τα βάλουμε όλα σε μηχανή σμίκρυνσης. Και τα πράγματα και τους ανθρώπους».

– Θέατρο Παλλάς. «Σικάγο». Θεατρικό έργο του ‘75, που μιλάει για την εποχή του ‘30. Μήπως, όμως, μας θυμίζει και την εποχή μας;
«Λέγεται «Σικάγο» και κοντεύουμε να γίνουμε Σικάγο εμείς οι ίδιοι. Σικάγο ανεβάσαμε, Σικάγο γίναμε. Ένα έργο του ‘75, που μιλούσε για μία παλαιότερη εποχή, έρχεται σήμερα και σημαίνει για μας πράγματα. Αυτό είναι το ωραίο. Έχει τόσο ωραία μουσική, είναι τόσο ωραίο σε επίπεδο ψυχαγωγίας και, ταυτόχρονα, έχει και ένα περιεχόμενο».

– Υποδύεσαι ένα «σατανικό» δικηγόρο. Μέσα στη δολοπλοκία. Αλλά δεν είσαι και ο μόνος!
«Έχει και ένα κομμάτι με πολύ ενδιαφέρον, επειδή είναι νουάρ μιούζικαλ, όλοι οι χαρακτήρες είναι αρνητικοί. Οι πρωταγωνίστριες, για να καταλάβεις, ήταν όλες γυναίκες που είχαν δολοφονήσει τους άντρες τους, το μόνο που τις νοιάζει είναι να γίνουν διάσημες. Η διασημότητα είναι ο μεγάλος στόχος, στις ηρωίδες του Σικάγο».

– Μήπως η διασημότητα δεν είναι στόχος μόνο των ηρωίδων του «Σικάγο», αλλά και των σημερινών παιδιών;
Ακριβώς. Θέλω να γίνω διάσημος, λένε. Και σε επίσημες έρευνες στα ερωτηματολόγια που έχουν ρωτήσει παιδιά, το ξέρω αυτό από έρευνα που έγινε στην Αγγλία, εκείνα απαντούν «θέλω να γίνω διάσημος». Ούτε καν «θέλω να γίνω τραγουδιστής ή ηθοποιός». Θέλω να γίνω διάσημος, σκέτο».

– Συνεργάζεσαι με ανθρώπους που έχεις συνεργαστεί και στο παρελθόν. Αλλά, αν δεν κάνω λάθος, με την Μαρινέλλα πρώτη φορά.
«Με τη Σμαράγδα είμαστε πολύ στενοί φίλοι, αδελφικοί, από τη σχολή ακόμα. Την ξέρω πάνω από τη μισή μου ζωή. Με την Τάνια έχουμε ξαναδουλέψει μαζί, αλλά δεν κάνουμε στενή παρέα. Με τον Αντώνη Λουδάρο ήμασταν μαζί στην σχολή. Την κυρία Μαρινέλλα τη γνώρισα εδώ. Είναι η ζωντανή ιστορία του θεάματος στην Ελλάδα».

– Στο ενεργητικό σου μετράς πολλούς και σημαντικούς ρόλους. Ποιοι από αυτούς σε δυσκόλεψαν;
«Πολλοί ρόλοι δυσκολεύουν. Και από κάποια ηλικία και μετά διαπιστώνεις με την πείρα ότι όλοι οι ρόλοι είναι εκεί κοντά σου. Η ουσία της υποκριτικής είναι όχι να φτιάξεις κάτι άλλο από σένα, αλλά μέσα από σένα, μέσα από τη δική σου ματιά, να εμφανιστεί ο ρόλος. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Οιδίποδας είναι δίπλα σου, ή ο Άμλετ, αλλά είναι μέσα από το δικό μας χρίσμα. Ο ηθοποιός, αυτό που έχει να κάνει στην ουσία, πρέπει να πάρει ό,τι υλικό μπορεί να βρει απ έξω, έχοντας τα μάτια και τα αυτιά του ανοιχτά απ’ έξω προς τα έξω, αλλά να βρει τον ήρωα μέσα».

– Εκτός από ηθοποιός είσαι και σκηνοθέτης. Φιλοδοξία ή σου προέκυψε;
«Μεγαλώνοντας, αυτό που παρατηρώ να συμβαίνει σε μένα, είναι μία επιθυμία να πω κάτι που να με αφορά, να διηγηθώ ιστορίες που να με αφορούν περισσότερο προσωπικά». Αυτός είναι και ο λόγος που οι ηθοποιοί θέλουν να ασχοληθούν και με τη σκηνοθεσία, όχι η φιλοδοξία».

– Λοιπόν, επειδή ο χρόνος πέρασε πολύ γρήγορα πες μου για την επόμενη θεατρική παράσταση που θα πρωταγωνιστήσεις το 2013! Αν και νομίζω ότι και το έργο αυτό είναι επίκαιρο. Από διαπλεκόμενος δικηγόρος του Σικάγο, επιθεωρητής!
«Ναι πράγματι! Θα συνεργαστώ με τον Γιώργο Αρμένη και την Αριέττα Μουτούση, σε μία παράσταση που θα σκηνοθετήσει ο Σπύρος Ευαγγελάτος, στο θέατρο Ακροπόλ, το Μάρτιο».

Πηγή: aixmi.gr