Έχουν περάσει ήδη πάνω από δυόμισι αιώνες, από τότε που για πρώτη φορά, ελληνικό πόδι πάτησε στη Βιέννη.

Έλληνες που κατέφυγαν εκεί προερχόμενοι από την Οθωμανική Αυτοκρατορία μετά από διμερείς συνθήκες που υπογράφηκαν μεταξύ των-τότε- Αυτοκρατοριών.

Αργότερα (αρχές 18ου αιώνα), Ηπειρώτες έστησαν εκεί τις επιχειρήσεις τους και τα πρώτα δείγματα ελληνικής εμπορικής δραστηριότητας έκαναν την εμφάνισή τους στην αυστριακή πρωτεύουσα.

Φτάνοντας με μια χρονομηχανή στο σήμερα, τα πράγματα άλλαξαν αρκετά.

Οι περισσότεροι Έλληνες, καταφεύγουν στην Αυστρία όχι για να δημιουργήσουν τις δικές τους επιχειρήσεις, αλλά για να βρουν δουλειά όσο το δυνατόν συντομότερα και ευκολότερα, καθώς ο χρόνος μετράει αντίστροφα για τους περισσότερους.

Επιλέγουν, όπως μας είπε ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελληνικών Συλλόγων Αυστρίας, Κώστας Φίζογλου, να βρουν μια δουλειά ασχέτως αντικειμένου.

Δημοσίευμα της αυστριακής εφημερίδας «Die Presse», παρουσιάζει στοιχεία σύμφωνα με τα οποία ο αριθμός των συμπατριωτών μας που αναζητούν την τύχη τους στη χώρα των Αψβούργων έχει αυξηθεί κατά 37% για το διάστημα Ιουλίου 2011- Ιουλίου 2012.

Γιατρός αναζήτησε δουλειά στην Αυστρία, αλλά δεν τα κατάφερε

Όπως σημειώνει ο κύριος Φίζογλου, ο αριθμός των Ελλήνων που ζητούν μια λύση για το μέλλον έχει αυξηθεί αισθητά το τελευταίο διάστημα. «Δεν έχουν καμία ελπίδα στην Ελλάδα.

Έτσι, έρχονται ακόμα και άνθρωποι που έχουν ήδη μια δουλειά εκεί».

Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο απλά όσο φαίνονται. Όπως λέει ο πρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας, κάποιος που δεν γνωρίζει καλά γερμανικά αποκλείεται να τα καταφέρει.

«Οι περισσότερες επιχειρήσεις ζητούν είτε πτυχία γερμανικών, είτε κάνουν προφορικά τεστ για να διαπιστώσουν τις γνώσεις του εργαζόμενου», επισημαίνει.

Αναφέρει μάλιστα το παράδειγμα ενός γιατρού που ζήτησε δουλειά σε νοσοκομείο της Βιέννης, αλλά δεν ήξερε ούτε λέξη από τη γλώσσα και απορρίφθηκε.

«Οι τυχοδιώκτες δεν βρίσκουν δουλειά»

«Άλλη μια κατηγορία που δύσκολα θα τα καταφέρει, είναι αυτή των ανειδίκευτων εργατών».

Όσοι, σύμφωνα με τον κύριο Φίζογλου, έρχονται εντελώς τυχοδιωκτικά και απροετοίμαστοι δεν θα βρουν πουθενά δουλειά.

«Ακόμα και τα 35 ελληνικά εστιατόρια της Βιέννης, που δεν έχουν ιδιαίτερες απαιτήσεις, δεν έχουν πια θέσεις για εργαζόμενους».

Όπως υποστηρίζει μάλιστα υπάρχουν και περιπτώσεις μεταναστών που αναγκάζονται να μένουν και δύο μαζί σε ένα πολύ μικρό διαμέρισμα με ενοίκιο 500 ευρώ το μήνα, για να μοιράζονται τα έξοδα.

Αν δεχτούμε ότι οι 4000 Έλληνες της Αυστρίας, εργάζονται υπό τις ιδανικές συνθήκες εργασίες, σύμφωνα πάντα με τον κύριο Φίζογλου, τότε μπορούμε να καταλάβουμε γιατί η Αυστρία είναι περιζήτητη.

Ασφάλιση, αυστηρή νομοθεσία και διαρκείς έλεγχοι στους επιχειρηματίες, «είναι ένα σύστημα που δεν έχει καμία σχέση με την Ελλάδα της μαύρης εργασίας», τονίζει.

Μια χώρα με ανεργία μόλις 4,5% σύμφωνα με την Ε.Ε. και 6% σύμφωνα με την στατιστική υπηρεσία της Αυστρίας, δεν παύει να είναι πόλος έλξης για τους πολίτες μιας χώρας με ποσοστό που αγγίζει το 25%.

Με τη διαφορά ότι στην Ελλάδα, ένας ανειδίκευτος εργάτης μπορεί να έχει τύχη, στην Αυστρία όμως δεν έχει σχεδόν καμία.