Η φράση – κλισέ «εργασιακός Μεσαίωνας», που χρησιμοποιείται πολλές φορές με δόσεις υπερβολής από τα μέσα ενημέρωσης, πλέον εφαρμόζει απόλυτα στην ελληνική αγορά εργασίας.

Πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνευθεί η νέα πρακτική συγκεκριμένων επιχειρήσεων για εργασία με… ωράριο δύο ωρών την ημέρα;

Ναι, καλά διαβάσατε ! Μεγάλες επιχειρήσεις, που έχουν παρουσία στην Ξάνθη και δραστηριοποιούνται στον ίδιο κλάδο, απασχολούν υπαλλήλους με δίωρα κάθε μέρα! Πώς ακριβώς λειτουργεί αυτό;

Είναι απλό. Ο εργοδότης προσλαμβάνει ή αλλάζει το ωράριο των υφιστάμενων εργαζομένων του από οκτάωρο σε δίωρο ή τρίωρο, προσφέροντας αποδοχές, που δεν ξεπερνούν τα 150 με 200 ευρώ τη μέρα. Το ωράριο αυτό ουδέποτε τηρείται, δηλαδή οι υπάλληλοι τελειώνουν την εργασία τους μετά από τέσσερις ή πέντε ώρες, χωρίς να πληρώνονται υπερωρίες, και η ζωή συνεχίζεται…

Το περιστατικό αυτό δεν είναι το μόνο. Ακολουθώντας άλλου είδους πρακτική, επιχειρηματικός κολοσσός, με παρουσία σε όλη την Ελλάδα και έδρα στην Αττική, αφού προχώρησε σε μαζικές απολύσεις, κάλεσε στη συνέχεια όσους εργαζόμενους είναι μικρότεροι των 25 ετών και τους πρότεινε το εξής:

Τετράωρη εργασία με 275 ευρώ το μήνα ή Οκτάωρο με μηνιαίες αποδοχές 450 ευρώ.

Η πρόταση αυτή δεν έγινε αποδεκτή από κανέναν, καθώς – λόγω της τοποθεσίας όπου εδρεύει η επιχείρηση – το κόστος των μετακινήσεων με αυτοκίνητο θα ξεπερνούσε σε κάποιες περιπτώσεις ακόμα και το μισθό της πλήρους απασχόλησης. Κι αυτό, γιατί το συγκοινωνιακό δίκτυο δεν φτάνει μέχρι εκεί και τα λεωφορεία της εταιρίας, που μεταφέρουν τους εργαζόμενους, κινούνται σε συγκεκριμένα δρομολόγια, τα οποία δεν καλύπτουν όσους τελειώνουν τη δουλειά τους πέραν του καθιερωμένου ωραρίου (που είναι και οι περισσότεροι).

Όλα αυτά τα περιστατικά αποδεικνύουν δύο πράγματα:

Ότι στον ιδιωτικό τομέα η αγορά εργασίας αυτορυθμίζεται – έστω και με σκληρό τρόπο – και δεν χρειάζονται άλλες παρεμβάσεις.

Ότι – χωρίς να παραγνωρίζω την πολύ κακή κατάσταση, που βιώνει η αγορά – πολλοί εργοδότες λειτουργούν με τη λογική «τώρα που βρήκαμε παπά, να θάψουμε πέντε έξι».

Όταν, μάλιστα, πρόκειται για επιχειρήσεις, που στηρίζονται στην κατανάλωση – όπως όλες οι προαναφερθείσες- είναι δεδομένο πως, με μαθηματική ακρίβεια, η πρακτική αυτή θα γυρίσει μπούμερανγκ στους επιχειρηματίες.