«Υπάρχουν περιστατικά που περνάνε στο πετσί σου. Που δεν θέλεις να τα βλέπεις στον ύπνο σου. Συνεχίζεις, όμως, γιατί εκείνη την ώρα βλέπεις κάποιον, που το μόνο που σου ζητάει είναι να ζήσει. Ξέρεις ότι η ζωή του κρέμεται από τα χέρια σου. Πρέπει να του δώσεις τις πρώτες βοήθειες και να τον κατεβάσεις με ασφάλεια από τον ‘Ολυμπο και όσο το δυνατόν γρηγορότερα για να φτάσει στο νοσοκομείο. Κάθε λεπτό μπορεί να είναι κρίσιμο. Δεν χρειάζεται κανένας να μας πει “ευχαριστώ”. Όταν η επιχείρηση τελειώσει και ο άνθρωπος φθάσει στο νοσοκομείο και είναι καλά, τότε λέμε ότι σώσαμε μία ζωή. Αυτή είναι η ευχαρίστηση μας». Με αυτές τις λίγες φράσεις, ο εθελοντής Σαμαρείτης Διονύσης Πουρλιώτης, περιγράφει, φανερά συγκινημένος, πώς αισθάνεται ο άνθρωπος που καλείται κάθε τόσο να κάνει ορεινή διάσωση στο «Βουνό των Θεών».
Όπως αναφέρει, οι διασώσεις δεν έχουν ώρα: «Ανά πάσα στιγμή μπορεί να χτυπήσει το τηλέφωνο ή να έρθει κάποιος να σου πει ότι ένας άνθρωπος χάθηκε στο βουνό ή τραυματίστηκε. Η προετοιμασία για να φύγεις είναι πολύ γρήγορη, το βάρος όμως που σηκώνεις είναι πάνω από 20 κιλά. Υπάρχουν περιπτώσεις που δεν ξέρεις τι ακριβώς έχει συμβεί, οπότε είσαι αναγκασμένος να έχεις όλο τον εξοπλισμό για να μπορέσεις να ανταποκριθείς, συν έξτρα φακούς, μπαταρίες, νερά, ρούχα. Οι καιρικές συνθήκες είναι δύσκολες και η θερμοκρασία πολύ χαμηλή. Ποτέ δεν ξέρεις πόσες ώρες θα επιχειρείς, γι’ αυτό πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για όλα. Ζητάς βοήθεια από όσους περισσότερους ανθρώπους μπορείς. Πάρα πολλές φορές έχω κατεβάσει ανθρώπους μόνος μου, κουβαλώντας τους στην πλάτη».
Και οι φορές που οι διασώστες καλούνται να επέμβουν δεν είναι λίγες. Σύμφωνα με τον Δημήτρη Κατιρτζή, αρχηγό Σαμαρειτών, Διασωστών και Ναυαγοσωστών Κατερίνης, κάθε χρόνο καταγράφονται τουλάχιστον έξι-επτά περιστατικά ανθρώπων, που χάνονται στον ορεινό όγκο του Ολύμπου -κυρίως το καλοκαίρι- και οι διασώστες καλούνται να τους εντοπίσουν και να τους διασώσουν.
«Στην ομάδα μας έχουμε εκπαιδευμένους διασώστες, αναρριχητές, ορειβάτες και οδηγούς βουνού. Δεν είναι καθόλου εύκολο να εντοπίσεις κάποιον. Σε κάποιες περιπτώσεις παίρνουμε στίγμα στο GPS μέσω του 112, μπορεί όμως να επικρατούν πολύ άσχημες καιρικές συνθήκες, να έχει ομίχλη, χιόνι, να μην έχουμε προσανατολισμό, το θύμα να έχει πέσει σε γκρεμό και να μην είναι ορατό ή να είναι αναίσθητος. Υπάρχουν φορές που χρειάζεται να μεταφέρουμε το θύμα, κουβαλώντας το στην πλάτη για ώρες. Η κόπωση και ο πόνος στις αρθρώσεις είναι πολύ μεγάλος. Ο ιδρώτας ατελείωτος, αλλά όταν σώζεις μία ζωή, αξίζει ο κόπος» εξηγεί ο Δημήτρης Κατιρτζής, όπως επισημαίνεται σε σημερινή ανακοίνωση του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, η οποία επικαλείται τις ανθρώπινες ιστορίες ανθρώπων όπως ο Δημήτρης, αλλά και ο Διονύσης, η Μαρία και η Χριστίνα, εθελοντών Σαμαρειτών-Διασωστών και μελών της ίδιας οικογένειας οι τελευταίοι τρεις.
«Ορειβάτισσα» ηλικίας τριών …μηνών
Η Μαρία Ζολώτα είναι διαχειρίστρια του καταφυγίου «Σπήλιος Αγαπητός», το οποίο βρίσκεται σε υψόμετρο 2.100 μέτρα. Μαζί με τον σύζυγό της, Διονύση Πουρλιώτη και την αδελφή της Χριστίνα, κάθε χρόνο, από τον Μάιο έως τον Οκτώβριο, ζουν κοντά στην κορυφή του Ολύμπου. Και οι τρεις είναι εθελοντές Σαμαρείτες-Διασώστες του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού. «Ήμουν τριών μηνών όταν ο πατέρας μου με πρωτοέφερε εδώ. Ήταν και εκείνος διαχειριστής του καταφυγίου και έκανε πάνω από 100 διασώσεις. Για την προσφορά του αυτή βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών. Μας μεγάλωσαν με τις αρχές του εθελοντισμού και της προσφοράς στον άνθρωπο. Τώρα, συνήθως αναλαμβάνω τον συντονισμό της επιχείρησης. Επειδή βρισκόμαστε εδώ, είμαστε οι πρώτοι που φθάνουμε στο σημείο του συμβάντος. Έχουμε δει πολλά. Συγγενείς να κρέμονται από τα χείλη σου και να σου λένε κάνε ό,τι μπορείς, περιπτώσεις ανθρώπων που δεν επέζησαν ή βρέθηκαν μετά από καιρό σε πολύ άσχημη κατάσταση. Όταν είσαι στη μέση του πουθενά και διαβάζεις στα μάτια του ανθρώπου “σώσε με” και δεν υπάρχει κανένας άλλος εκεί, παρά μόνο εσύ, το ψυχολογικό βάρος που σηκώνεις είναι πολύ μεγάλο» λέει η Μαρία.
Όπως αναφέρει το Αθηναϊκό Πρακτορείο, κάθε χρόνο, εκατοντάδες περιπατητών, αναρριχητών και ορειβατών επισκέπτονται τον Όλυμπο, ιδιαίτερα κατά τη θερινή περίοδο. Τα ατυχήματα που συμβαίνουν είναι πολλά. Από απλούς τραυματισμούς, διαστρέμματα, ηλίαση, υποθερμία έως πτώσεις σε γκρεμούς, καρδιακά επεισόδια, απώλεια προσανατολισμού από ανθρώπους που ακολούθησαν λάθος μονοπάτι ή λόγω άσχημων καιρικών συνθηκών. Ευτυχώς, οι εθελοντές-«φύλακες» του βουνού βρίσκονται πάντα εκεί…
