Για την απόφαση του να εγκαταλείψει τη μεγάλη του αγάπη, το θέατρο, μίλησε ο Θύμιος Καρακατσάνης.
Ο κορυφαίος μας ηθοποιός, μιλώντας στην «Espresso» δηλώνει αηδιασμένος και πικραμένος για όσα συμβαίνουν γύρω μας, αλλά και στον χώρο του θεάτρου, με αποτέλεσμα να πάρει την οριστική απόφαση να κλείσει ένα τεράστιο κεφάλαιο της ζωής του.

– Θα εμφανιστείτε κάπου αυτή τη θεατρική σεζόν;
Θα εμφανιστώ τη Δευτέρα Παρουσία! Έχω ήδη αποσυρθεί…

– Δεν νομίζω ότι ισχύει αυτό που λέτε. Υπηρετήσατε με πάθος το θέατρο…
Δεν μπορώ πια, δεν μπορώ…λέει κουρασμένα και κλείνεται στον εαυτό του.

– Γιατί απέχετε;
Γιατί δεν γουστάρω!

– Μη μου πείτε ότι θα αποσυρθείτε;
Τι να αποσυρθώ, αφού έχω ήδη αποσυρθεί…

– Πώς πήρατε αυτή την απόφαση;
Όλη αυτή η αναξιοκρατία μ’ έχει κάνει να αηδιάσω.

– Νιώθετε την ανάγκη να αποτοξινωθείτε;
Ε, ναι. Μάλλον…

– Εσείς έχετε προσφέρει το γέλιο απλόχερα στο κοινό. Τώρα γιατί αυτή άρνηση;
Τώρα μου βγαίνει κλαυσίγελος…

– Αν αυτή τη στιγμή σάς έδιναν έναν χώρο, ποιο έργο θα ανεβάζατε που θα αντικατόπτριζε τη σημερινή κατάσταση;
«Τα Κουλουβάχατα», το έργο που γράφει η ίδια η ζωή.

– Ένα είδος σάτιρας;
Δεν θα έλεγα σάτιρα. Είναι είδος τραγωδίας…

– Λένε ότι ένας μεγάλος κωμικός ηθοποιός μπορεί να παίξει εξίσου καλά και αρχαία τραγωδία. Γιατί δεν το τολμήσατε;
Κάποτε, όταν ήμουν στο Θέατρο Τέχνης, με έβαλε ο Κουν, αφού τον παρακάλεσα εγώ, σε μια τραγωδία. Και με την πρώτη φράση που είπα, έσκασαν όλοι στα γέλια. Τότε κατάλαβα ότι η τραγωδία μου είναι για γέλια…
– Ξαφνικά γίνατε λιγομίλητος…
Τι να πω; Τι υπάρχει για να πεις;

– Πώς βλέπετε εξ αποστάσεως το θέατρο;
Μακάρι να λείψω από το κοινό. Με το να λείπω όμως εγώ δεν λέει τίποτα. Πρέπει να λείψουν πολλοί !

– Θέλετε να πείτε ότι σήμερα υπάρχουν άνθρωποι στον θεατρικό χώρο που δεν έχουν καμία σχέση με αυτόν;
Πιστεύω ότι η απουσία θα έκανε καλό σε πολλούς και πάνω απ’ όλα στο ίδιο το θέατρο και τον πολιτισμό μας.

– Ούτε έναν Αριστοφάνη δεν θέλετε να κάνετε το καλοκαίρι;
Στα όνειρά μου, ναι. Σκέφτομαι…

– Τι άλλο σκέφτεστε;
Είναι έτσι τα πράγματα, που όσο περνάει ο καιρός σκέφτεσαι ότι τόσα χρόνια δουλεύω και τελικά τι έκανα; Το μόνο που ακούς είναι μια πικρόχολη κριτική. Και μάλιστα για πράγματα που δεν έφταιγες.

– Δεν νομίζω ότι το κοινό ποτέ σας αντάμειψε με τέτοιου είδους κριτική.
Ναι, εντάξει. Αλλά υπάρχουν και αυτοί οι κονδυλοφόροι του κερατά. Δεν ξέρω τι άλλο θα γράψουν, αλλά ούτε και με ενδιαφέρει. Το μόνο που μ’ ενδιαφέρει είναι πώς θα ορθοποδήσει αυτός ο τόπος. Όλα τα άλλα τα έχω γραμμένα!

– Την κατάσταση που βιώνουμε όλοι μας πως τη σχολιάζετε;
Πολύ ωραία! Ο,τι πρέπει για να αρχίσεις να βρίζεις!

– Πώς αντιμετωπίζετε αυτή την κρίση;
Με κρίση.

– Πιστεύετε ότι θα βγει η χώρα από το αδιέξοδο;
Η χώρα ποτέ δεν ήταν εκτός. Δεν ξέρω αν θα βγει. Αμα δεις αυτά που καθορίζουν τη ζωή μας πολιτικά, πολιτιστικά, κοινωνικά, είναι να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο.

– Πιστεύετε ότι έχουμε μια νέα κατοχή;
Δεν είμαστε ούτε υπό κατοχή.

– Σε τι κατάσταση βρισκόμαστε;
Ανοχύρωτοι εντελώς.

– Εσείς, βαθιά πολιτικοποιημένος καλλιτέχνης, από τις μεγάλες φυσιογνωμίες του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου, τι πιστεύετε ότι πρέπει να γίνει για να δούμε μια άσπρη μέρα σε αυτό τον τόπο;
Να είμαστε στον «Πλούτο» του Αριστοφάνη. Πιο ακριβοί σε όλα.

– Πώς νιώθετε όταν λοιδορεί τη χώρα μας στα πρωτοσέλιδά του ο ξένος Τύπος;
Φαίνεται κατάλαβαν τι είμαστε.

– Όλους αυτούς τους δυσβάσταχτους φόρους εσείς τους πληρώνετε ή κάνετε αντίσταση και ανυπακοή;
Όση ανυπακοή και να κάνεις, έρχεται η εφορία και σ’ τα βουτάει.

– Τι σας πονάει περισσότερο έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα;
Αυτό που με πονάει είναι ότι όλοι κάνουνε αγώνα αφού έχει τελειώσει ο αγώνας.

– Θα μπορούσατε να βγείτε σε μια πλατεία και να προτρέψετε τους συμπολίτες σας να επαναστατήσουν;
Θα μπορούσα να το κάνω απευθυνόμενος στους ανθρώπους του θεάτρου. Όμως, αν δεν υπάρχει εισιτήριο, δεν μπορείς να κάνεις επανάσταση. Όλα για το εισιτήριο γίνονται.

– Εσείς θυμάστε κάποια άλλη τόσο δύσκολη εποχή;
Δεν θυμάμαι δύσκολη εποχή για τη χώρα, γιατί δεν υπήρξε καμία εύκολη.

– Από οικονομικής πλευράς πώς είστε; Πολλοί ομότεχνοί σας λένε ότι περνάνε δύσκολα, πόσο μάλλον εσείς που δεν εργάζεστε τώρα…
Θα δούμε… Εμείς είμαστε νοικοκυραίοι πάντα.

– Έχετε και τον μπαξέ σας που έχει όλα τα καλά.
Ναι! Πρέπει να είσαι νοικοκύρης για να μην ενοχλείς το κοινωνικό σύνολο.

– Φοβάστε για το μέλλον των παιδιών σας;
Για το μέλλον όλων των παιδιών φοβάμαι. Τα παιδιά μου δεν ζουν έξω από την κοινωνία και ούτε μπορεί κανείς να διαφυλάξει τα παιδιά του. Το μόνο που μπορείς είναι να τα διδάξεις. Και δυστυχώς, η διδαχή είναι να τα κάνεις να αποστρέφονται τον κόσμο.