«Δεν πρέπει να κλείνουμε τα μάτια. Κάθε πολίτης, όταν αντιλαμβάνεται εγκατάλειψη, παραμέληση ή κακοποίηση παιδιού, δεν πρέπει να κλείνει τα μάτια. Αν, στη δύσκολη εποχή που ζούμε, απλώσουμε το χέρι ο ένας στον άλλο, θα πετύχουμε πολλά…», λέει η Συντονίστρια Διευθύντρια της Παιδιατρικής Κλινικής του Νοσοκομείου Πύργου Μαρία Αναστασοπούλου.

Κι αυτό ακριβώς κάνει, διακριτικά και αθόρυβα, η Παιδιατρική Κλινική. Αυτό έκανε για μια ακόμα φορά στην περίπτωση του νεογνού που φρόντισε για ένα ολόκληρο μήνα και πια βρίσκεται στην ασφάλεια και τη φροντίδα των ανθρώπων ειδικής Μονάδας Φροντίδας Παιδιών, στην Αθήνα. «Γιατί το Νοσοκομείο Πύργου,εξηγεί ο Διοικητής, Κώστας Διαμαντόπουλος, δεν είναι μόνο η βαριά «βιομηχανία» παροχής υπηρεσιών υγείας  του νομού, αλλά κι ένας χώρος κοινωνικής φροντίδας παιδιών και ενηλίκων που απαιτούν μια ιδιαίτερη προσέγγιση».

Στα μέσα του περασμένου Ιουλίου, το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό της Παιδιατρικής Κλινικής, κλήθηκε να φροντίσει ένα νεογέννητο αγοράκι που, βρέθηκε μόνο και αβοήθητο, όταν η μητέρα του το εγκατάλειψε και ο πατέρας του συνελήφθη, καθώς βρισκόταν στη χώρα, χωρίς να κατέχει τα νόμιμα έγγραφα παραμονής. Γιατροί, νοσηλευτές και κοινωνικοί λειτουργεί, έγιναν τότε «μάνα και πατέρας μαζί» και για ένα ολόκληρο μήνα, φρόντισαν το παιδί, αναζητώντας παράλληλα τρόπο και χώρο για τη φιλοξενία του, ώστε να μη γίνει ένα ακόμα παιδί στα «αζήτητα». Και τα κατάφερναν, ξεπερνώντας προβλήματα, γραφειοκρατικές διαδικασίες, ακόμα και τους εαυτούς τους βιολογικά, αφού το νεογνό απαιτούσε 24ωρης φροντίδας και παρακολούθησης.

«Θα μιλάμε όταν έχουμε κάτι να πούμε…»

Αυτή ήταν η φράση του νέου Διοικητή του Νοσοκομείου Πύργου, Κώστα Διαμαντόπουλου, την πρώτη ημέρα ανάληψης των καθηκόντων του. Κι αυτό έκανε χθες, ανακοινώνοντας, μαζί με την κα Αναστασοπούλου και την Κοινωνική Λειτουργό του Νοσοκομείου Λουίζα Αντωνοπούλου, την ευτυχή κατάληξη στην «περιπέτεια» του νεογέννητου αγοριού. «Την περασμένη Πέμπτη, αποχαιρετίσαμε ένα μικρό επισκέπτη. Ένα μωρό, το οποίο φιλοξενήσαμε με διακριτικότητα και ευαισθησία, για περίπου ένα μήνα. Αυτή τη στιγμή, ο μικρός αυτός επισκέπτης, βρίσκεται σε ασφαλές περιβάλλον, αφού ολοκληρώσαμε μια περίπλοκη και σύνθεση διαδικασία γραφειοκρατικού χαρακτήρα», είπε χαρακτηριστικά ο κ.Διαμαντόπουλος, ευχαριστώντας την κα Αναστασοπούλου, την κα Αντωνοπούλου και όλο το νοσηλευτικό προσωπικό, για τη φιλοξενία και τη φροντίδα του παιδιού.

Διακριτικά και αθόρυβα…

Η Παιδιατρική Κλινική, με επικεφαλής την Διευθύντρια Μαρία Αναστασοπούλου, εκτός από το ιατρικό και νοσηλευτικό της έργο, δείχνει πάντα ευαισθησία και βοηθάει, με όποιο τρόπο μπορεί, παιδιά οικογενειών με κοινωνικά προβλήματα. Το ίδιο έκανε και με την προηγούμενη Διευθύντρια, Τζένη Παπαδοπούλου, η οποία ήταν ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη σε τέτοια ζητήματα. Η προσφορά αυτή της Παιδιατρικής Κλινικής, φαίνεται και στους αριθμούς. «Τον τελευταίο χρόνο, η Παιδιατρική Κλινική έχει φιλοξενήσει πέντε παιδιά, ηλικίας από ημερών έως δώδεκα ετών, τα τέσσερα από αυτά με πολύμηνη διαμονή. Επρόκειτο για  παιδιά που είτε εγκαταλείφθηκαν είτε παραμελήθηκαν από τους γονείς, παιδιά οι γονείς των οποίων είχε παραβατική συμπεριφορά, ή δεν υπήρχε στέγη. Όλες βέβαια οι περιπτώσεις, είχαν ως κοινό σημείο, την οικονομική ανέχεια», εξηγεί η κα Αναστασοπούλου, σημειώνοντας ωστόσο ότι οι συνθήκες φιλοξενίας ήταν δύσκολες. Κι αυτό γιατί, πέραν της έλλειψης προσωπικού, αφού στην απογευματινή και βραδινή βάρδια υπάρχει μόνο μια νοσηλεύτρια για ολόκληρη την Κλινική και ένας ειδικευμένος γιατρός για την Κλινική, τα επείγοντα, τις εισαγωγές, τα νεογνά και τους τοκετούς, είχαν να αντιμετωπίζουν και τα προβλήματα που δημιουργούσε το περιβάλλον των παιδιών. Προβλήματα που ξεκινούσαν από φασαρίες, φθορές, κλοπές, μέχρι και ξυλοδαρμούς. «Αυτές οι καταστάσεις, κάποιες φορές, όχι σπάνια, απειλούσαν την ασφάλεια των φιλοξενούμενων παιδιών και αυτό μας δημιουργούσε ιδιαίτερη αγωνία και άγχος», σημείωσε η κα Αναστασοπούλου.

«Οι νοσηλεύτριες μας, έγιναν μητέρες γι’ αυτά τα παιδιά»

Παρά τις δυσκολίες και τα προβλήματα, η προσφορά του νοσηλευτικού προσωπικού της Κλινικής, ήταν αξιέπαινη. Υπερέβησαν εαυτούς, κάθε φορά αφού, όπως χαρακτηριστικά είπε η Διευθύντρια της Κλινικής, κα Αναστασοπούλου «Οι νοσηλεύτριες μας όχι μόνο εκτελούσαν τα καθήκοντά τους με ευσυνειδησία και υπευθυνότητα αλλά, πραγματικά, αγκάλιασαν με στοργή και αγάπη αυτά τα απιδιά, έγιναν μητέρες για αυτά. Σημαντική και πολύτιμη  ήταν η προσφορά των Κοινωνικών  Υπηρεσιών και της κας Λουΐζας Αντωνοπούλου,  η οποία ήταν διαθέσιμη όλο το 24ωρο για εμάς, όταν τη χρειαζόμασταν για τις συμβουλές της, προμήθευε ταυτόχρονα με είδη πρώτης ανάγκης τα παιδιά, και χάρη στις δικές της ενέργειες και προσπάθειες, τα παιδιά βρίσκονται αυτή τη στιγμή σε κατάλληλες δομές Παιδικής Προστασίας».

Η προσφορά και το προσωπικό «κέρδος»

Η φροντίδα όμως αυτών των παιδιών,  τα οποία, ανεξάρτητα από φύλο, φυλή και χρώμα δικαιούνται αγάπη, προστασία και ασφάλεια, προσέφερε σημαντικό «κέρδος» σε όλο το προσωπικό. «Φροντίζοντας αυτά τα παιδιά, γίνεσαι πλουσιότερος. Βλέπεις τις πραγματικές αξίες της ζωής. Δίνεις και παίρνεις αγάπη. Τι πιο σημαντικό από αυτό;», καταλήγει η κ. Αναστασοπούλου.

Συνεργασία, οργάνωση, συντονισμός…

Η έλλειψη Δομών Φιλοξενίας Παιδιών σε Κίνδυνο στην Ηλεία – αλλά και ενηλίκων – έχει σαν αποτέλεσμα, πολύ συχνά, το Νοσοκομείο του Πύργου, να αναλαμβάνει αυτό το ρόλο και το έργο. «Οποιοσδήποτε, είτε ενήλικας,  είτε ανήλικος, βρεθεί σε κατάσταση ανάγκης, απειλείται η σωματική, πνευματική ή ψυχική του υγεία, ζητάει βοήθεια στους χώρους του νοσοκομείου. Για την αντιμετώπιση όλων αυτών των περιστατικών, αυτό που χρειάζεται είναι συνεργασία, οργάνωση και συντονισμός, όλων των τμημάτων του φορέα που διαχειρίζεται αυτό το περιστατικό. Και πραγματικά αισθάνομαι περήφανη γιατί μετά από 20 χρόνια στην Κοινωνική Υπηρεσία του νοσοκομείου, υπάρχει μια υπέροχη σχέση και συνεργασία με όλα τα τμήματα και μπορούμε να βρίσκομε λύσεις στα διάφορα κατά καιρούς περιστατικά που αντιμετωπίζουμε», σημειώνει η Κοινωνική Λειτουργός, Λουίζα Αντωνοπούλου. Που βρίσκουν τη δύναμη, το κουράγιο και τις αντοχές; Την απάντηση δίνει η ίδια, σημειώνοντας «…πέρα από τις δεοντολογικές αξίες και αρχές, ανακαλούμε την ανθρώπινη συνείδησή μας, τις αξίες μας σαν άνθρωποι για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε αυτά τα περιστατικά.  Χρειάζεται όμως η συνεργασία και με άλλους, εξωτερικούς φορείς γιατί χωρίς την ύπαρξή τους και τη βοήθειά τους, δε θα μπορούσαμε να έχουμε το ίδιο επιθυμητό αποτέλεσμα». Και καταλήγει, τονίζοντας την ανάγκη για ενεργοποίηση της τοπικής κοινωνίας και οργάνωση εθελοντικών ομάδων, αφού αυτή τη στιγμή, ο μοναδικός φορέας εθελοντικής προσφοράς και βοήθειας, είναι το Χαμόγελο του Παιδιού.