Ακόμα και τις πιο παγωμένες καρδιές άγγιξε ο μικρός Μουσταφά από τη Συρία που έφτασε πριν λίγες μέρες στη Λέσβο. Μίλησε στο οδοιπορικό της UNICEF και έχει συγκινήσει όλο τον κόσμο προκαλώντας εκατοντάδες σχόλια στο facebook.
H Unicef έκανε το δικό της οδοιπορικό στη Λέσβο.
Πάνω από 27.500 άτομα έχουν φθάσει στα νησιά του Αιγαίου και το νησί της Λέσβου βλέπει αυξανόμενα κύματα προσφύγων να προσεγγίζουν τις ακτές του. Εθελοντές στην ακτή, ενθαρρύνουν τους πρόσφυγες που καταφθάνουν πάνω σε μια μεγάλη φουσκωτή βάρκα, κοντά στη Σκάλα της Ερεσού, ενός χωριού στη Λέσβο, στο Νότιο Αιγαίο.
Πρόσφυγες που μόλις έχουν αφιχθεί, συμπεριλαμβανομένων παιδιών, αποβιβάζονται από μια μεγάλη φουσκωτή βάρκα στις ακτές του νησιού, κοντά στη Σκάλα Ερεσού, με τη βοήθεια εθελοντών. Ένας στους τέσσερις αιτούντες άσυλο στην Ευρώπη, ήταν, μέχρι αυτή τη στιγμή φέτος, παιδί.
Ένα σύνολο 110.000 παιδιών ζήτησε άσυλο μεταξύ Ιανουαρίου και Ιουλίου – κατά μέσο όρο πάνω από 18.000 παιδιά κάθε μήνα. Εθελοντές κουβαλούν παιδιά στην ξηρά, κοντά στην πόλη της Μήθυμνας.
Ο επικίνδυνος διάπλους της Μεσογείου, συχνά έχει δυσβάσταχτο φυσικό, αλλά και ψυχολογικό κόστος. Ένας νεαρός βοηθά ένα πρόσφυγα, που βρίσκεται σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, στην ακτή κοντά στη Σκάλα Ερεσού.
Ο Kinan Kadouni, από το Βέλγιο, γελά μαζί με το αγόρι από τη Συρία που κουβαλά στην ξηρά, κοντά στο χωριό, μια μέρα με ιδιαίτερη τρικυμία. Σύρος πρόσφυγας και ο ίδιος, ο Kinan, ήρθε στη Λέσβο για να προσφέρει τη βοήθειά του. «Είναι πολύ καλό για τους πρόσφυγες που έρχονται με τις βάρκες, να βρίσκουν κάποιον να τους καλωσορίζει», λέει.
Οι εθελοντές – ντόπιοι και ξένοι – στη χώρα, παίζουν έναν σημαντικό ρόλο στο να βοηθούν τους αφιχθέντες πρόσφυγες και μετανάστες. Στις ακτές κοντά στη Μήθυμνα, η Darcia Christiana Fleur από την Ολλανδία, βοηθά ένα κορίτσι πρόσφυγα να παραμείνει ζεστό με μια θερμαντική κουβέρτα.
Με τον ερχομό των πρώτων χειμερινών καταιγίδων, ο διάπλους του Αιγαίου γίνεται συχνά πολύ δύσκολος. Αφού χτύπησε σ’ ένα βράχο, αυτή η φουσκωτή βάρκα, άρχισε να βυθίζεται, κοντά στη Λέσβο. Οι επιβαίνοντες σε αυτήν έλαβαν βοήθεια από εθελοντές για να φτάσουν στην ακτή, κοντά στη Μήθυμνα.
Οι τρικυμιώδεις θάλασσες αφήνουν επίσης πολλούς ταξιδιώτες άρρωστους, συμπεριλαμβανομένης της αφυδάτωσης και του κρυώματος. Τυλιγμένος σε μια θερμαντική κουβέρτα, ο πρόσφυγας Abdul Rahman από την πρωτεύουσα της Συρίας, Δαμασκό, κάθεται παγωμένος και τραυματισμένος στην ακτή, κοντά στη Σκάλα Ερεσού.
«…Κατάφερα να φθάσω στην Ελλάδα», λέει ο 17χρονος Ali Abdul-Halim, μιλώντας μέσω κινητού στους γονείς του στο Λίβανο, αφού εκείνος και ο αδελφός του, Ahmad, 15 ετών, έφτασαν στις ακτές κοντά στη Σκάλα Ερεσού. Τα αγόρια, τα οποία οι γονείς τους τα έστειλαν στην Ευρώπη για ασφάλεια, ήταν οι μόνοι ασυνόδευτοι ανήλικοι, ανάμεσα στα παιδιά που ταξίδεψαν μαζί τους.
Παιδιά πρόσφυγες που μόλις κατέφθασαν, βρίσκουν καταφύγιο κάτω από μια θερμαντική κουβέρτα, σε μια ακτή κοντά στη Μήθυμνα. Έλαβαν επίσης φαγητό και νερό με το που έφθασαν στην ακτή, ύστερα απ’ το επικίνδυνο ταξίδι τους.
Εκτός από τη διανομή κουβερτών έκτακτης ανάγκης, στεγνών ρούχων και άλλων βασικών αγαθών, οι εθελοντές στο πεδίο, παρέχουν επίσης στους ερχόμενους πρόσφυγες συναισθηματική υποστήριξη. Ένας εθελοντής αγκαλιάζει μια γυναίκα πρόσφυγα που μόλις έφθασε στην ξηρά, κοντά στο χωριό της Σκάλας Ερεσού.
Ένας άνδρας και μια γυναίκα, κλαίνε και παρηγορούν ο ένας τον άλλον, αφού κατάφεραν να φθάσουν ασφαλείς στην ξηρά, κοντά στη Σκάλα Ερεσού.
Παρά την αβεβαιότητα, πολλοί από τους πρόσφυγες και μετανάστες είναι διατεθειμένοι ν’ αντιμετωπίσουν με γενναιότητα οποιουσδήποτε κινδύνους και δυσκολίες βρεθούν μπροστά τους, στην προσπάθειά τους να φτάσουν στη Δυτική Ευρώπη. Πρόσφυγες που έφτασαν με βάρκα, κοντά στο χωριό, ξεκουράζονται για λίγη ώρα, προτού συνεχίσουν πεζοί το ταξίδι τους.
Διαβάστε τι λέει στο βίντεο ο μικρός Μουσταφά
«Σκεφτόμουν συνεχώς τι μας συμβαίνει. Θα πεθάνουμε, Θεός φυλαξει; Θα φτάσουμε; Αν φτάσουμε τι θα συμβεί;
Φοβόμασταν συνεχώς. Εκεί που ζούσαμε είχαμε πάντα πόλεμο.
Μια φορά, 3 βόμβες έπεσαν στη γειτονιά μας. Ευτυχώς δεν πάθαμε τίποτα.
Τώρα ξέρουμε τι είναι πόλεμος.
Επαιρναν τους άνδρες χωρίς τη θέλησή τους. ήθελαν να πάρουν τα αδέλφια μου.
Ποιος θα δούλευε, αν τα αδέλφια μου πήγαιναν μαζί τους;
Θα μέναμε χωρίς λεφτά.
Ζούσαμε καλά όλοι μαζί, αλλά τώρα όλα καταστράφηκαν. Ο κάθε ένας από εμάς είναι σε ένα διαφορετικό μέρος.
Στη βάρκα μας είπαν ότι έπρεπε να πετάξουμε τις αποσκευές μας.
Δεν μπορείς να πάρεις τίποτα μαζί σου.
Εγώ δεν έβλεπα τίποτα. Καθόμουν στη μέση.
Κάποιοι μας έλεγαν: έρχεται μεγάλο κύμα.
Μας είπαν ότι οι λιμενικοί θα έρχονταν και θα έσκιζαν τη βάρκα και ότι όλοι θα πέφταμε στο νερό και θα πεθαίναμε.
Αυτά σκεφτόμουν.
Οταν ήρθε το κύμα, δόξα τω Θεώ δεν πάθαμε τίποτα.
Είχα πάρει μαζί μου κάποια παιχνίδια που αγαπούσα, αλλά δεν με άφησαν να τα πάρω μαζί μου.
Αν ο Θεός σώσει τη Συρία και επιστρέψουμε, θέλω να ξαναπαίξω μαζί τους.
Τώρα, θα πάρουμε τα χαρτιά μας και θα πάμε στην Αθήνα, και μετά στη Γερμανία για να ξεκινήσουμε μια καινούργια ζωή.
Αν ξαναχτιστεί η Συρία, θα επιστρέψουμε εκεί σίγουρα. Θα πάμε σχολείο και θα ξαναφτιάξουμε τη ζωή μας.
Μου λείπουν οι φίλοι μου αλλά τι να κάνω;
Εδώ δεν καταλαβαίνω τι γλώσσα, δεν καταλαβαίνω τίποτα.
Ποιος θα γίνει φίλος μου τώρα; Δεν υπάρχει κανείς».
