Η λέξη «βλίτα» εκτός από το γνωστό σε όλους χορταρικό, έχει ταυτιστεί στη λαϊκή συνείδηση και με τον ανόητο, αργόστροφο άνθρωπο. Ενδεικτικά μπορούμε να αναφέρουμε τις φράσεις «έφαγε βλίτα», «είναι κουτός σαν τα βλίτα» και «είναι βλίτο».
Ο μύθος λέει πως όταν κάποιος έπιασε τη γυναίκα του με τον εραστή της και το έμαθε μια γριά γειτόνισσα και φίλη της γυναίκας, τον έκανε να πιστέψει πως φταίνε τα βλίτα που είχε φάει και εξήγησε πως όταν κανείς τρώει βλίτα έχει παραισθήσεις, σύμφωνα με μια πρόληψη, και βλέπει πράγματα που δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα. Κι έτσι ο σύζυγος πείστηκε ότι δεν τον απάτησε η γυναίκα του.
Από αυτόν τον μύθο ο Δ. Κορομηλάς έγραψε την κωμωδία «έφαγες βλίτα». Στο «Δεκαήμερο» του Βοκάκιου διαβάζουμε έναν παρόμοιο μύθο για μια μαγεμένη αχλαδιά.
Την ίδια έκφραση συναντάμε σε πολλά έργα του αρχαίου θεατρικού συγγραφέα Αριστοφάνη, που παρομοιάζει τους ανόητους με τα βλίτα, το χορταρικό.
