«Έντεκα χρόνια. Να αποδείξουμε ότι ήσουν ένας σπουδαίος άνθρωπος και άξιζε να ζήσεις, αλλά δεν σε αφήσανε», είπε με συγκίνηση η Μάγδα Φύσσα στην αντιφασιστική συναυλία για τον Παύλο Φύσσα.
«Κοίτα γύρω σου να δεις τι γίνεται, να δεις πόσος κόσμος σε γιορτάζει σήμερα. Και πάντα. Και κάθε χρόνο», ανέφερε μεταξύ άλλων, για τον γιο της που έπεσε νεκρός το βράδυ της 18ης Σεπτεμβρίου 2013, από το μαχαίρι του Γιώργου Ρουπακιά.
Απευθυνόμενη σε χιλιάδες κόσμο που έδωσε το παρών στη συναυλία είπε: «Πώς αντέχουμε; Μεγάλος ο πόνος. Δεν είχα άλλη επιλογή, Παύλο μου, δεν ήθελα άλλη επιλογή. Δεν ήθελα να κλειστώ στο σπίτι, δεν θέλαμε να γίνει αυτό. Γιατί μόνο έτσι, με αυτόν τον τρόπο, θα μπορούσαν να καταλάβουν τι ακριβώς έκαναν εκείνο το βράδυ που σε μαχαιρώσανε».
Μάλιστα σε άλλο σημείο της ομιλίας συγκλονίζει λέγοντας: «Μακάρι να μπορούσα να ήμουν εγώ εκεί και να έτρωγα εγώ το μαχαίρι, αλλά δεν ήμουν, Παύλο μου».
Ολόκληρη η ομιλία της Μάγδας Φύσσα έχει ως εξής:
«Τι να σου πω, Παύλο μου, τι να σου πρωτοπώ…
Πώς αντέχουμε; Μεγάλος ο πόνος…
Δεν είχα άλλη επιλογή, Παύλο μου, δεν ήθελα άλλη επιλογή…
Δεν ήθελα να κλειστώ στο σπίτι, δεν θέλαμε να γίνει αυτό.
Γιατί μόνο έτσι, με αυτόν τον τρόπο, θα μπορούσαν να καταλάβουν τι ακριβώς έκαναν εκείνο το βράδυ που σε μαχαιρώσανε.
Μακάρι να μπορούσα να ήμουν εγώ εκεί και να έτρωγα εγώ το μαχαίρι, αλλά δεν ήμουν, Παύλο μου, οπότε τώρα είμαι εγώ εδώ υποχρεωμένη, υποχρέωση απέναντι σε εσένα, σε αυτό το πλάσμα που ήσουν…
11 χρόνια. Να αποδείξουμε ότι ήσουν ένας σπουδαίος άνθρωπος και άξιζε να ζήσεις, αλλά δεν σε αφήσανε…
Κοίτα γύρω σου να δεις τι γίνεται, να δεις πόσος κόσμος σε γιορτάζει σήμερα.
Και πάντα. Και κάθε χρόνο…
Εκείνο που με πονάει περισσότερο είναι αυτό, εκείνος ο τελευταίος καφές που ήπιαμε εκείνη τη ρημάδα μέρα.
Πού να το ξέρω όμως; Δεν το ήξερα…
Και τόσα που δεν είπαμε, που δεν προλάβαμε.
Δεν μπορεί, δεν το χωράει ανθρώπινος νους, ότι έφυγες εκείνο το απόγευμα και ότι δεν θα σε ξαναέβλεπα και ότι δεν θα ξανάκουγα τη φωνή σου.
Σε ευχαριστώ για άλλη μια φορά που ήρθες στη ζωή μου, που εγώ ήμουνα η μάνα σου.
Και εύχομαι να έχουμε καλή αντάμωση.
Εύχομαι να χαίρεσαι από εκεί, διότι όλοι είναι εδώ. Τα αδέρφια σου, οι ανιψιές σου που μεγαλώσανε, ο Παυλής σου, το βαφτιστήρι σου, όλοι είναι εδώ.
Κόσμος, κόσμος, κόσμος Παύλο για εσένα.
Δεν θέλαμε να κάνουμε μνημόσυνο, ποτέ δεν θέλαμε. Θέλαμε να σε γιορτάζουμε. Πάντα να σε γιορτάζουμε.
Και όσο πάει και πληθαίνει ο κόσμος που σε αγαπάει.
Τους ευχαριστώ γιατί το αξίζεις. Και ευχαριστώ όλους αυτούς που έρχονται με μεγάλη αγάπη, οι καλλιτέχνες που προσφέρουν αυτό που προσφέρουν για εσένα, για εμάς όλους.
Καλή αντάμωση παιδί μου, καλή αντάμωση!»
