Εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον όλοι συμφωνούν ότι η Ευρώπη των 27 μετατρέπεται σε μια ολοένα και πιο «ώριμη κυρία». Τα τελευταία χρόνια ο μέσος όρος ηλικίας των κατοίκων της σταθερά αυξάνεται κατά τρεις με τέσσερεις μήνες κάθε χρόνο. Το 2050 πάνω από το 50% του πληθυσμού της θα είναι άνω των 50 ετών.
Πολλές από τις συνέπειες αυτής της εξέλιξης είναι ορατές με γυμνό μάτι και τις ακούμε καθημερινά: Τα προβλήματα των ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών ταμείων, η συζήτηση για την επέκταση του χρόνου εργασίας. Υπάρχουν όμως και μια σειρά από κοινωνικές συνέπειες, που δεν φαίνονται με την πρώτη ματιά.
Σε αυτές τις πιο δυσδιάκριτες συνέπειες προσπαθούν να εστιάσουν την προσοχή τους οι «27 της Ευρώπης» με τον Κώστα Αργυρό, με παραδείγματα από μια σειρά χώρες και κοιτώντας πέρα από τα απλά στατιστικά στοιχεία. Πόσο επηρεάζει η γήρανση του πληθυσμού πολιτικές εξελίξεις αλλά και καταναλωτικές συμπεριφορές; Πόσο έτοιμες είναι οι ευρωπαϊκές κοινωνίες για την πολυδιαφημισμένη «αλληλεγγύη των γενεών»;
Πώς μπορεί να αξιοποιηθεί η εμπειρία μεγαλύτερων εργαζομένων, χωρίς να αποτελεί εμπόδιο για τους νέους που αναζητούν μια θέση στην αγορά εργασίας; Τι έχουν να προσφέρουν τα κράτη της Ευρώπης σε ανθρώπους μεγαλύτερων ηλικιών, πέρα από τα παραδοσιακά προγράμματα επιμόρφωσης και διασκέδασης, έτσι ώστε να τους κάνουν να αισθάνονται, ότι δεν μπήκαν οριστικά στο περιθώριο;
Θα μπορέσει τελικά η «ώριμη Ευρώπη» του 21ου αιώνα να αντισταθεί στην φθορά του χρόνου και να παραμείνει γοητευτική για όλες τις ηλικίες;
