Για τις μεγάλες, τεράστιες θα λέγαμε, δυνατότητες της χώρας μας να πρωταγωνιστήσει στο χώρο της ενέργειας αλλά και τις αγκυλώσεις που κρατάνε πίσω τις περιβόητες μεταρρυθμίσεις, σε συνδυασμό με τον μόνιμο ξεσηκωμό κάποιων οργανώσεων, γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης στον Ελεύθερο Τύπο.
Στο άρθρο του, με τίτλο, «Ενεργειακή υπερδύναμη», ο κ. Τσαπρούνης αναρωτιέται: «Γιατί να μην γίνουμε μια από τις μεγαλύτερες χώρες-μονάδες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας;».
Ακολουθεί το άρθρο του διευθυντή σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου, όπως ακριβώς δημοσιεύθηκε στην έντυπη έκδοση της εφημερίδας.
«Η Αυστραλία ξεκινά την υλοποίηση του μεγαλύτερου εναλλακτικού ενεργειακού πρότζεκτ στον πλανήτη. Κατασκευάζει ένα γιγαντιαίο ηλιακό πάρκο το οποίο όταν ολοκληρωθεί, το 2027, θα παράγει φθηνή ενέργεια 10 GW.
Αυτό που κάνει το πρότζεκτ εντυπωσιακό, όμως, δεν είναι το μέγεθος του φωτοβoλταϊκού πάρκου, ούτε η παραγόμενη ενέργεια. Η Αυστραλία φιλοδοξεί να εξάγει το 70% της ηλεκτρικής ενέργειας σε χώρες της Ασίας μέσω ενός υποθαλάσσιου δικτύου μεταφοράς ρεύματος 4.500 χιλιομέτρων, το οποίο θα κατασκευαστεί σε πολύ μεγάλα βάθη του Ειρηνικού Ωκεανού. Όταν ολοκληρωθεί η κατασκευή αυτού του υπερ-έργου η Αυστραλία θα έχει καταστεί μια παγκόσμια ενεργειακή υπερδύναμη.
Την ίδια ώρα, εδώ στη χώρα μας ψάχνουμε να βρούμε ένα νέο παραγωγικό μοντέλο. Αυτό που ψάχνουμε εδώ και δεκαετίες και δεν το βρήκαμε ποτέ. Για να το βρούμε πρέπει να φέρουμε τούμπα όλα όσα γίνονταν εδώ και δεκαετίες. Αυτό που αναμασάμε διαρκώς, οι περιβόητες μεταρρυθμίσεις, δεν είναι κάτι απροσδιόριστο, ούτε θα έρθουν με έναν νόμο και ένα άρθρο. Οι μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται για να έχουμε όραμα για το αύριο σε έναν κόσμο που διαρκώς αλλάζει πρέπει να είναι καθημερινές.
Δεν θα σωθούμε μόνο με ένα γιγαντιαίο φωτοβολταϊκό πάρκο σαν της Αυστραλίας. Χρειάζονται πολλά περισσότερα. Και για να μην γκρινιάζουμε, ήδη προχωρούν κάποια στον τομέα της ενέργειας. Ηλεκτρική διασύνδεση νησιών με την ηπειρωτική χώρα και δειλά δειλά βήματα σε ηλιακή και αιολική ενέργεια. Αλλά έχουμε τις δυνατότητες να κάνουμε μια ενεργειακή επανάσταση.
Γιατί να μην γίνουμε μια από τις μεγαλύτερες χώρες-μονάδες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας; Καλά είναι τα υποθαλάσσια κοιτάσματα φυσικού αερίου και πετρελαίου. Ο πλανήτης, όμως, στρέφεται ήδη στην πράσινη ενέργεια. Ας κοιτάξουμε και στον ουρανό. Έχουμε άφθονο και τζάμπα ήλιο και αέρα σχεδόν 300 από τις 365 ημέρες του έτους. Γιατί, να μην το εκμεταλλευτούμε;
Αρκεί βέβαια να μην το συζητάμε για δυο-τρεις δεκαετίες. Όπως κάνουμε για να φτιαχτεί ένα μικρό αιολικό πάρκο σε οποιαδήποτε γωνιά της Ελλάδας. Ξεσηκώνονται οικολόγοι, ακτιβιστές, αντιεξουσιαστές ενάντια στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, αλλά δεν ψελλίζουν κουβέντα για το περιβαλλοντικό έγκλημα του λιγνίτη. Η κυβέρνηση πήρε μια τολμηρή απόφαση: να κλείσει όλα τα λιγνιτικά εργοστάσια έως το 2028 και να γίνει στροφή στις εναλλακτικές μορφές ενέργειας.
Σωστό βήμα. Μήπως, όμως, πρέπει να πάμε παρακάτω; Ο τόπος μας διαθέτει όσα χρειάζονται: ήλιο και αέρα. Αρκεί να υπάρξει η βούληση. Γιατί να μην γίνει η Ελλάδα μέσα σε λίγα χρόνια μια ενεργειακή υπερδύναμη πουλώντας ρεύμα σε ευρωπαϊκές χώρες;
Το είπαμε. Δεν θα σωθούμε μόνο από αυτό. Θα είναι όμως ένα βήμα. Όπως βήματα μεταρρυθμιστικά απαιτούνται στην Παιδεία, την Υγεία, τη γεωργία, ακόμα και στον τουρισμό.
Το παρελθοντικό μοντέλο “ήλιος, θάλασσα, αρχαία” πρέπει και μπορεί να μετεξελιχθεί. Μπορούμε να παράγουμε φθηνή ενέργεια. Μπορούμε να προσφέρουμε υπηρεσίες Εκπαίδευσης -αν κάποια στιγμή αλλάξει το άρθρο 16 για τα ιδιωτικά ΑΕΙ- και Υγείας σε εκατομμύρια ξένους. Μπορούμε να γίνουμε μια Silicon Valley της Ευρώπης – διαθέτουμε λαμπρά μυαλά σε Πληροφορική και καινοτομία. Μπορούμε να εξάγουμε εξαιρετικής ποιότητας τυποποιημένα προϊόντα. Μπορούμε να προσφέρουμε ποιοτικές διακοπές. Πολλά μπορούμε, αρκεί να προσπαθήσουμε».
