Εκτενή αναφορά στην Ελλάδα, με καταγραφή των γεγονότων που προηγήθηκαν και ακολούθησαν τη συμφωνία εφαρμογής του δανειακού προγράμματος διάσωσης, κάνει η εφημερίδα «Wall Street Journal», σε ανταπόκρισή της από την Αθήνα, δίνοντας παράλληλα αρκετά εμπεριστατωμένα στοιχεία για όλο το φάσμα του «ελληνικού προβλήματος», αλλά και για τον τρόπο που αντιμετωπίστηκε από την Ευρώπη και ειδικότερα από τη Γερμανία.
Μεταξύ άλλων, εκτός από την επισήμανση της αδυναμίας των ελληνικών αρχών για εφαρμογή μέτρων καταπολέμησης κυρίως της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής, παρουσιάζεται η εικόνα -και μέσα από αναφορές για τις θέσεις Μέρκελ- ότι η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε ως «πείραμα» για μια «πειθαρχημένη Ευρώπη» στο δημοσιονομικό τομέα.
Η εφημερίδα καταγράφει τα γεγονότα των δυο τελευταίων χρόνων, σημειώνοντας ότι το ριζοσπαστικό σχέδιο για τη διάσωση της Ελλάδας και την προστασία του ευρώ, έχει γίνει σήμερα απειλή για την ενότητα του κοινού νομίσματος.
Αφού σημειώνονται οι τελευταίες εξελίξεις, αναφέρεται ότι το πιο πιθανό σενάριο είναι η διεξαγωγή εκλογών τον Ιούνιο, χωρίς καμία εγγύηση ότι θα προκύψει κάποια σταθερή κυβέρνηση, ενώ από τον επόμενο μήνα πρέπει η Αθήνα να λάβει μέτρα για περικοπές ύψους 11,5 δισεκατομμυρίων ευρώ και αν δεν πάρει τα χρήματα (δάνεια) θα πρέπει να εκτυπώσει το δικό της (νόμισμα), όπως τονίζεται.
Μεταξύ άλλων, επισημαίνεται ότι η αυξανόμενη αναταραχή στη χώρα μας είναι το αποκορύφωμα ενός ριζοσπαστικού πειράματος και μιας κακής οικονομικής διαχείρισης, υπογραμμίζοντας ότι η επιβολή βαθιάς λιτότητας σε μεμονωμένα κράτη μέλη (της ευρωζώνης) δεν θα σώσει το ευρώ και μπορεί να επιδεινώσει την κρίση.
Στο δημοσίευμα καταγράφεται ειδικά η γερμανική πολιτική για τις χρεωμένες χώρες της νότιας Ευρώπης. «Είναι πρόγραμμα αυτοκτονίας, όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά για το ευρώ», δήλωσε η Λουκά Κατσέλη, σημειώνοντας ότι «στην Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιταλία, παντού, το ίδιο λάθος γίνεται», αναφερόμενη στην εμμονή της ΕΕ για περικοπή των δαπανών σε περίοδο ύφεσης.
Με αναφορά στις γερμανικές προειδοποιήσεις για «πιστή εφαρμογή» της δανειακής σύμβασης, σημειώνεται ότι το σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας από την ΕΕ και το ΔΝΤ είναι το πιο δαπανηρό στην ιστορία για τη σωτηρία μιας χώρας. Εκτός από τις ευρωπαϊκές ευθύνες για τη διαχείριση της κρίσης, αναφέρεται ότι ευθύνες υπάρχουν σε μια «ελληνική πολιτική τάξη» που δεν μπόρεσε να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις και να υλοποιήσει ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα για γρήγορη οικονομική ανάκαμψη, διευρύνοντας έτσι τη δυσπιστία ανάμεσα στην Ελλάδα και στους πιστωτές της.
«Ήταν σχεδόν αδύνατη αποστολή», ανέφερε ο Γιώργος Παπανδρέου, ο «άτυχος», όπως σημειώνεται, Έλληνας πρωθυπουργός, ο οποίος διαπραγματεύτηκε την «αρχική διάσωση» και στη συνέχεια «αναγκάστηκε» να εγκαταλείψει, «από εξέγερση στο κόμμα του, το περασμένο φθινόπωρο». Ο κ. Παπανδρέου σημείωσε ότι όταν ζήτησε από τη Μέρκελ ηπιότερα μέτρα το 2010, η Γερμανίδα καγκελάριος του είπε ότι το πρόγραμμα βοήθειας έπρεπε να πονέσει, πως «θέλουμε να είμαστε σίγουροι πως κανένας άλλος δεν θα θέλει αυτό».
Στη συνέχεια, επισημαίνεται ότι μια έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα μπορούσε να δημιουργήσει «μαζική φυγή» κεφαλαίων από την Πορτογαλία, την Ισπανία και άλλα μέλη της ευρωζώνης, καταγράφοντας τις γενικότερες πιθανές επιπτώσεις στον τραπεζιτικό τομέα, θέτοντας σε κίνδυνο το ευρώ. Επίσης, αναφέρεται ότι ενώ όλοι υποστήριζαν ότι η Ελλάδα χρειάζεται δημοσιονομική λιτότητα, το ΔΝΤ υποστήριζε ότι πρέπει να δοθεί προτεραιότητα στις διαθρωτικές αλλαγές, ώστε να καταστεί εφικτή η σταδιακή μείωση των δαπανών για την προστασία της οικονομίας.
Συνήθως, το ΔΝΤ επιβάλλει λιτότητα και μια χώρα κάνει υποτίμηση του νομίσματός της, με την ελπίδα να γίνουν φθηνότερες οι εξαγωγές της, αλλά η Ελλάδα δεν έχει το δικό της νόμισμα, σημειώνεται χαρακτηριστικά, ενώ προβάλλεται ως παράδειγμα η περίπτωση της Αργεντινής.
Αναφορά γίνεται και στις θέσεις που είχε διατυπώσει ο τότε επικεφαλής του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος-Καν για τον τρόπο αντιμετώπισης του ελληνικού προβλήματος, οι οποίες ήταν αντίθετες με τις ευρωπαϊκές, παρουσιάζοντας μια σειρά από αλλαγές που προέβλεπε το σχέδιο διάσωσης, όπως την καταπολέμηση της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής και των προνομίων που είχαν διάφορες επαγγελματικές ομάδες.
Στο δημοσίευμα γίνονται αναφορές και στις προσπάθειες του τότε υπουργό Οικονομικών Γιώργου Παπακωνσταντίνου, ο οποίος «βρέθηκε όλο και περισσότερο απομονωμένος στο γραφείο του», στις μαζικές αντιδράσεις που ακολούθησαν ενάντια στα μέτρα, στην όλο και αυξανόμενη διόγκωση της κρίσης με την αύξηση των ανέργων, στις καταγγελίες για τους «σκληρούς όρους διάσωσης» από τον Αντώνη Σαμαρά, στην πρόταση του Γιώργου Παπανδρέου για δημοψήφισμα, καθώς και στην ανάληψη του υπουργείου Οικονομικών από τον Ευάγγελο Βενιζέλο, ο οποίος στην πρώτη εμφάνισή του, σε μια συνάντηση υπουργών Οικονομικών στο Λουξεμβούργο, «χτύπησε λάθος».
Ακολούθως, προβάλλονται όλες οι πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις που συνέβησαν στην Ελλάδα μέχρι το σημερινό αδιέξοδο, με το εκλογικό αποτέλεσμα της Κυριακής, και με την επισήμανση ότι στις 6 Μαΐου η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ είχαν χειρότερα αποτελέσματα απ’ αυτά που τους έδιναν οι δημοσκοπήσεις.
