Με δύο «ταχύτητες» τρέχει πλέον η αγορά ακινήτων. Στη μία βρίσκονται ακίνητα για τα οποία εξακολουθεί να υπάρχει αγοραστικό ενδιαφέρον και στα οποία οι τιμές έχουν καταγράψει πτώση που δεν ξεπερνά το 10%. Στην άλλη «ταχύτητα» είναι ακίνητα τα οποία αραχνιάζουν στα αζήτητα και οι τιμές τους έχουν υποχωρήσει από τότε που ξεκίνησε η κρίση μέχρι σήμερα πάνω από 35%. Η αιτία; Κυρίως η έλλειψη ρευστότητας, η απουσία ενοικιαστών και η υψηλή φορολογική επιβάρυνση.

Στο ράφι λοιπόν βρίσκονται τα εξής ακίνητα:

-μεγάλα διαμερίσματα και μεζονέτες σε ακριβές περιοχές και δημοφιλή τουριστικά θέρετρα. Τα ακριβά βόρεια προάστια και οι φημισμένοι τουριστικοί προορισμοί όπως για παράδειγμα η Μύκονος συγκεντρώνουν ένα μεγάλο ποσοστό των ακινήτων αυτών. Ειδικότερα, βίλλες σε κοσμικά νησιά που έγιναν κυρίως με δανεισμό προσφέρονται έως και 40% χαμηλότερα από την αξία που είχαν το 2009 αλλά παρόλα αυτά δεν βρίσκεται αγοραστής. Αυτοί που θέλουν –και μπορούν-να αγοράσουν περιμένουν ακόμα χαμηλότερες τιμές . Ενώ είναι πολλοί εκείνοι που έχουν την ρευστότητα αλλά φοβούνται τον λογαριασμό της εφορίας.

-πολύ μικρά «προβληματικά» ακίνητα στο κέντρο των μεγάλων πόλεων. Υπόγειες γκαρσονιέρες, μικρά διαμερίσματα με μεγάλες φθορές, ισόγεια δυάρια είναι παντελώς απαξιωμένα καθώς κανείς δεν τα ακουμπά. Οι μοναδικοί πελάτες είναι αλλοδαποί που τα νοικιάζουν σε συμπατριώτες τους ως υπνωτήρια.

-όλα τα διαμερίσματα που βρίσκονται σε περιοχές με υψηλούς δείκτες εγκληματικότητας. Εκεί οι τιμές έχουν σημειώσει κάθετη πτώση ενώ οι αγοραστές έχουν εξαφανιστεί. Οι αιτίες πολλές. Μέχρι πριν την κρίση, οι καλύτεροι πελάτες ήταν αλλοδαποί που έφτασαν στη χώρα την δεκαετία του ’90 απέκτησαν οικογένειες και ήθελαν να αγοράσουν ένα σπίτι. Η ανεργία και η συρρίκνωση και του δικού τους εισοδήματος επηρέασε τις οικονομικές τους αποφάσεις και έτσι βγήκαν και αυτοί από την αγορά. Επίσης, κάποιοι από αυτούς με οικονομική άνεση προτιμούν τα προάστια για να αναβαθμίσουν την ποιότητα ζωής τους και δεν ενδιαφέρονται για ακίνητα στις συγκεκριμένες περιοχές.

-καταστήματα που βρίσκονται σε παράπλευρες αγορές. Η αλήθεια είναι ότι οι συνοικιακές αγορές του κέντρου των μεγάλων πόλεων έχουν εξαφανιστεί. Μέχρι και τις αρχές της δεκαετίας του ’80 , τα καταστήματα αυτά «ζούσαν» από τους κατοίκους των συνοικιών. Σήμερα με τη συρρίκνωση του πληθυσμού και με τις αλλαγές στα καταναλωτικά πρότυπα, τα περισσότερα είτε έχουν κλείσει είτε έχουν αλλάξει χρήση (καφέ, κομμωτήρια κ.α). Έτσι η ζήτηση έπεσε στο ναδίρ συμπαρασύροντας και τις τιμές τους. Παρόλα αυτά, χιλιάδες ακίνητα αυτής της κατηγορίας παραμένουν αδιάθετα.

-Μικρά γραφεία σε παλιές πολυκατοικίες. Πρόκειται για γραφεία 10-15 τετραγωνικών μέτρων σε πολυκατοικίες του ’50 και του ’60, που δεν έχουν στοιχειώδεις υποδομές πχ χρησιμοποιούν κοινόχρηστες τουαλέτες . Τα γραφεία αυτά παραμένουν στα αζήτητα αν και πουλιόνται για ένα «κομμάτι ψωμί».

Πηγή: Realestatenews.gr