H Aλίκη στην χώρα των θαυμάτων αποδρά κάτω από την πίεση ενός προτεινόμενου γάμου και εισέρχεται στην χώρα των θαυμάτων σε ένα κόσμο ζωόμορφων πλασμάτων όπου απουσιάζουν πλήρως οι έννοιες της λογικής, της συνέπειας και του νοήματος των πράξεων.
Κάπως έτσι φαντάζουν οι κινήσεις που χαρακτηρίζουν το χρέος επαχθές ή πολύ περισσότερο προσπαθούν να εφεύρουν νομικά ή ιστορικά επιχειρήματα προκειμένου να αμβλύνουν το βάρος του εξωτερικού χρέους.
Τη στιγμή που η χώρα δίνει μια δύσκολη μάχη για την χαμένη αξιοπιστία της αντιλαμβάνεται κανείς πως ακούγονται όλα αυτά στους δανειστές μας. Όταν το κύριο θέμα συζήτησης από το G8 έως το ΔΝΤ σχετίζεται με την ικανότητα της ελληνικής οικονομίας να ανταποκριθεί στο εξωτερικό καταλαβαίνουμε πως θα αντιδράσουν αν στην δυνατότητα προστεθεί και η επιθυμία της ελληνικής δημοκρατίας να αποπληρώσει τα χρέη της.
Με τα spreads στις 1300 μ.β. και με το τραγικό έλλειμμα αξιοπιστίας νομίζω ότι το τελευταίο που θα έπρεπε να κάνουμε είναι να αμφισβητούμε την πρόθεση της Χώρας να αποπληρώσει τα χρέη της.
Ακόμα και αν οι συμβάσεις του μνημονίου είναι αντίθετες με το σύνταγμα αυτό αλλοιώνει το σύνολο του χρέους προς τους εγχώριους και ξένους δανειστές της ελληνικής οικονομίας;
Ακόμα και αν είναι παράνομη η παραμονή της τρόικας στην Ελλάδα αυτό σημαίνει ότι θα βρεθούν οι δόσεις των τοκοχρεολυσίων; Ακόμα και αν υπάρχει νομικό κενό στις συμφωνίες τι θα αλλάξει ως προς την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας;
Τέλος, μπορούν να πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις με δικαστικές αποφάσεις σε μια χρεοκοπημένη χώρα; Το σίγουρο είναι ότι ως προς τα χρέος δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα αυτό που σίγουρα θα αλλάξει θα είναι η άποψη των τελευταίων υποστηρικτών της Ελλάδας για την σοβαρότητά της.
Για να συνεχίσουμε το παραμύθι του A. Carroll η Αλίκη κάποια στιγμή συναντά τον πονηρό γάτο και τον ρωτά ποια είναι η κατάλληλη διαδρομή για να πάει κάπου που δεν ξέρει. Τότε παίρνει την απάντηση «οποία διαδρομή και να επιλέξεις θα σε βγάλει στο ίδιο μέρος».
