«Το φως που βλέπετε στο τούνελ είναι από κάποιο τρένο που θα μας συνθλίψει»

Κρίση, ανεργία, λουκέτα, φτώχεια αυτή είναι η Ελλάδα του 2012 με τους νέους να μεταναστεύουν στο εξωτερικό αναζητώντας ένα «φως στο τούνελ» και χιλιάδες «γιατί» να παραμένουν αναπάντητα.

Διαβάστε το συγκλονιστικό γράμμα ενός 22χρονου αναγνώστη στο newsbeast.gr στον απόηχο της επίσκεψης της γερμανίδας καγκελαρίου Άνγκελας Μέρκελ.

«”Βλέπω φως στο τέλος του τούνελ”. Μόλις χθες ακούσαμε την έκφραση από μία κυρία. Μια κυρία, η οποία σε συνεργασία με τους πολιτικούς – ήρωές μας οδηγούν την Ελλάδα στην οικονομική της σωτηρία. Μία προσπάθεια που ξεκίνησε από το 2009. Χμ, τώρα που το σκέφτομαι, επειδή είμαι νέος και αφελής, θα μπορούσε κάποιος να μου εξηγήσει γιατί βρεθήκαμε σε αυτή την κατάσταση; Με απλά ελληνικά γιατί είμαι και λίγο χαζούλης (για πολλούς και διάφορους λόγους).

Αφού θα κάνετε τον κόπο να μου εξηγήσετε γιατί βρεθήκαμε σε αυτή την κατάσταση, θα μπορούσατε να μου εξηγήσετε τι εννοούσε η κυρία Μέρκελ όταν είπε ότι βλέπει φως στο τέλος του τούνελ; Όχι τίποτα άλλο γιατί κάποιος θα ξέχασε να αναφέρει στην κυρία Μέρκελ και στο πολιτικό παρεάκι (όλο το παρεάκι της βουλής, και οι 300) αριθμούς και γεγονότα που πραγματοποιούνται στην Ελλάδα. Παιδάκια νηπιαγωγείου, δημοτικού και γυμνασίου λιποθυμούν στο σχολείο γιατί λιμοκτονούν. Δεν έχουν τι να φάνε. Και αυτό γιατί κόβονται οι μισθοί των γονιών τους αν δεν απολύονται. Η ανεργία επίσημα φτάνει το 20% (ανεπίσημα είναι περίπου το διπλάσιο). Περπατάς στο δρόμο μεγάλων πόλεων και βλέπεις ανθρώπους της τρίτης ηλικίας να ψάχνουν στα σκουπίδια για να βρουν φαγητό. Οι άστεγοι γίνονται περισσότεροι καθώς είτε χάνουν το σπίτι τους από κάποια τράπεζα είτε δεν έχουν λεφτά για το ενοίκιο. Κόβονται μισθοί και συντάξεις ενώ οι τιμές παραμένουν ίδιες, αν δεν αυξάνονται, με αποτέλεσμα πολλά νοικοκυριά να μην έχουν τα βασικά. Η τιμή του πετρελαίου στα ύψη, ποιος θα βάλει πετρέλαιο για θέρμανση; Κανείς! Τα 2/3 των νοικοκυριών θα ζει μέσα στο κρύο.

Νέοι φεύγουν για το εξωτερικό. Όχι μόνο νέοι όμως, και οι μεγάλοι φεύγουν για να ξεκινήσουν πάλι από την αρχή με την ελπίδα καλύτερης ζωής. Οι γονείς μου είναι η δεύτερη φορά που θα πάνε να αναζητήσουν μια καλύτερη ζωή στο εξωτερικό! Και το χειρότερο, οι αυτοκτονίες να πληθαίνουν κάθε μέρα. Αυτό είναι το φως που βλέπεται; Ή είναι μήπως κανένας φακός; Για να μην αναρωτιέστε, είναι το φως από κάποιο τρένο, το όποιο θα μας συνθλίψει αυτή τη φορά. Δυστυχώς να μας λείπει τέτοιο φως!

Κοίτα τι μαθαίνει κανείς. Και είμαι μόλις 22 ετών!».