Το νερό παραμένει ένα από τα βασικότερα αγαθά της ανθρωπότητας, προκαλώντας γεωπολιτικές τριβές, ακόμα και ένοπλες συγκρούσεις.
Κι όσο η κλιματική αλλαγή συνεχίζει να δείχνει τα δόντια της, με εκτεταμένες ξηρασίες και συρρίκνωση του υδροφόρου ορίζοντα, η πρόσβαση στο νερό πυροδοτεί νομικές διαμάχες, κόντρες για τον έλεγχό του και… κλοπές.
Αυτό ανέφερε η έρευνα, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Nature Sustainability», πως το 30-50% του παγκόσμιου νερού κλέβεται! Και λέει μάλιστα πως αυτή η κλοπή περνά όχι μόνο στα ψιλά, αλλά και πως κανένα κράτος δεν ασχολείται σοβαρά μαζί της.
Ως κλοπή νερού θεωρούν οι επιστήμονες μια σειρά από πράγματα. Πρωταρχικά όμως αναφέρονται στη γεωργία και τη βιομηχανία που παρανόμως οικειοποιούνται νερό σε μεγάλη κλίμακα, επηρεάζοντας έτσι τη διαθεσιμότητά του σε άλλους.
Σύμφωνα με τη μελέτη, αυτό παραμένει και το μεγαλύτερο πρόβλημα, με δεδομένο πως το 70% των αποθεμάτων νερού χρησιμοποιούνται στη γεωργία.
Μας δίνουν και ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, τις φυτείες αβοκάντο της Κεντρικής και Λατινικής Αμερικής. Το αβοκάντο θέλει τεράστιες ποσότητες νερού για να καλλιεργηθεί, ακόμα και 320 λίτρα νερού σε κάποιες περιοχές για ένα μόνο φρούτο.
Γι’ αυτό έχει μιλήσει και η Διεθνής Αμνηστία, πως το νερό στην Petorca της Χιλής, μια τεράστια έκταση καλλιέργειας αβοκάντο, έχει αδειάσει τους φυσικούς ταμιευτήρες. Κι αυτό γιατί το νερό καταλήγει σε ιδιωτικές δεξαμενές που τροφοδοτούν τεράστιες φάρμες.
Οι επιστήμονες έχουν βρει κι άλλες τέτοιες περιοχές όπου το δημόσιο αγαθό πηγαίνει παρανόμως σε ιδιωτικά χέρια, όπως στις φυτείες κάνναβης της Βόρειας Καλιφόρνια, στις φυτείες φράουλας της Νότιας Ισπανίας και τις βαμβακοκαλλιέργειες της Κεντρικής Αυστραλίας.
Βρήκαν όμως και πως οι ισχύοντες νόμοι δεν μπορούν να θεραπεύσουν το πρόβλημα, αποδίδοντάς το σε έλλειψη πολιτικής βούλησης.
Σε όλες τις παραπάνω περιοχές βρήκαν δηλαδή πως τα πρόστιμα για την κλοπή νερού είναι πολύ μικρότερα από τα κέρδη μιας τέτοιας παράνομης δραστηριότητας.
