Όσοι έχουν σκύλο ή γάτα, μπορούν να καταλάβουν πολλές φορές τι σημαίνει ένα γάβγισμα ή ένα νιαούρισμα, συνάγοντας πληροφορίες από το πλαίσιο εγγραφής του ήχου και την εμπειρία τους με το ζώο.
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως κατανοούν τον ίδιο τον ήχο. Μια νέα μελέτη μας λέει όμως πως οι άνθρωποι μπορούν να συνάγουν τέτοιες συμπεριφορικές πληροφορίες από ένα ζώο με το οποίο δεν έρχονται σε καθημερινή επαφή.
Κάτι που υποδεικνύει προφανώς μια «φυλογενετική συγγένεια» τέτοιων ακουστικών χαρακτηριστικών, παρούσα μάλιστα καθ’ όλη την πορεία της ανθρώπινης εξέλιξης.
Αυτό μας είχε πει και ο Κάρολος Δαρβίνος ήδη από το 1872, λέγοντας χαρακτηριστικά πως οι φωνητικές αυτές εκφράσεις έχουν «αρχαίες εξελικτικές ρίζες», κοινούς μηχανισμούς σε πολλά θηλαστικά.
Όπως μας λένε στη μελέτη τους, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Proceedings of the Royal Society B», οι ερευνητές ενδιαφέρθηκαν να μάθουν αν θα μπορούσε να καταλάβει ο άνθρωπος τη συμπεριφορά του χιμπαντζή με βάση και μόνο τους ήχους που βγάζει.
Επιστράτευσαν λοιπόν 155 ήχους από 66 χιμπαντζήδες σε 10 διαφορετικά πλαίσια και ζήτησαν από χιλιάδες εθελοντές να τους κατατάξουν σε 10 κατηγορίες συμπεριφοράς (θυμός, ευχαρίστηση κ.λπ.).
Βρήκαν λοιπόν πως άλλους ήχους μπορούσε ο κόσμος να τους καταλάβει και άλλους όχι. Ήταν ωστόσο εντυπωσιακό πως μπορούσαν να κατανοήσουν πότε ένας χιμπαντζής χαιρόταν που έβρισκε τροφή ή ένιωθε απογοήτευση από την αποστέρησή της.
«Συνολικά, τα αποτελέσματα υποδεικνύουν ότι ο ανθρώπινος παρατηρητής μπορεί να συνάγει αποτελεσματικές πληροφορίες από τους φωνητικούς ήχους του χιμπαντζή, υποδεικνύοντας φυλογενετική συνέχεια στην αντιστοίχηση των φωνητικών ήχων με συμπεριφορικά πλαίσια», καταλήγουν οι ερευνητές.
