Όταν την πρωτοείδε τον Μάιο του 2012, το ίντερνετ ορκιζόταν ότι έμοιαζε με πλακούντα φάλαινας.
Αν και κανείς πιθανότατα δεν είχε δει ποτέ πλακούντα φάλαινας! Ούτε όμως κι αυτό το πλάσμα είχε ξαναδεί, αυτή την «κουρτίνα σάρκας που χορεύει», όπως την είχε αποκαλέσει χαρακτηριστικά ο βιολόγος Steven Haddock, κι έτσι η παρεξήγηση ήταν κάπως δικαιολογημένη.
Deepstaria τη λένε και παραμένει μια πραγματική παραδοξότητα του υποβρύχιου κόσμου. Βλέπετε δεν βασίζεται σε μακριά πλοκάμια για να πιάνει τη λεία της, αλλά σε όλο της το σώμα.
Μοιάζοντας με κουβέρτα που επιπλέει, τυλίγει τα θύματά της σε έναν κλοιό θανάτου και σφίγγει κατόπιν το κάτω τμήμα της, δημιουργώντας ένα πραγματικό φονικό μπαλόνι.
Σήμερα ξέρουμε ότι η Deepstaria έχει δύο είδη, την Deepstaria reticulum, που έχει μια κοκκινωπή απόχρωση, και την Deepstaria enigmatica, που είναι πιο λευκή. Πέρα από τη μικρή αυτή διαφοροποίηση του χρώματος όμως, τα δύο είδη είναι ολόιδια. Όσο για το όνομα, το πήρε από το βαθυσκάφος Deepstar που εντόπισε την πρώτη ποτέ στη δεκαετία του 1960.
Καθώς ζει στην άβυσσο, εκεί που η σβελτάδα δεν είναι ακριβώς προτέρημα δηλαδή, αφήνεται να παρασυρθεί από τα ρεύματα καραδοκώντας για τη λεία, μικρά ψάρια και γαρίδες.
Όταν νιώσει πως κάτι καλό είναι κοντά, το τυλίγει και «τραβά μετά το σχοινί, όμοια με σακούλα σκουπιδιών», περιγράφει χαρακτηριστικά ο βιολόγος του Monterey Bay Aquarium Research Institute, Steven Haddock, δημιουργώντας έναν κλοιό γύρω από το θύμα.
Πώς φτάνει όμως η τροφή στο στόμα της χωρίς πλοκάμια; Αυτό παραμένει εν πολλοίς μυστήριο, ο βιολόγος Ron Larson έχει ωστόσο μια θεωρία. Όπως και οι άλλες μέδουσες, διαθέτει νηματοκύστες, αντί όμως για τα πλοκάμια, τις έχει στην κοιλιά της. Νηματοκύστες που λειτουργούν ως ιμάντες μεταφοράς της λείας στο στόμα.
Η Deepstaria έχει συνήθως μέγεθος ενός μέτρου και για να θρέψει το μεγάλο για την άβυσσο σώμα της χρειάζεται κάθε διαθέσιμη βοήθεια. Ένα ισόποδο εδώ, αυτό το μικρό παρασιτικό οστρακόδερμο που δεν έχει ακριβώς και την καλύτερη φήμη στη θάλασσα.
Το ισόποδο παίρνει ένα μερίδιο της λείας που πιάνει η μέδουσα, αν και δεν είναι σαφές τι υπηρεσίες παρέχει αυτό στην Deepstaria. Αν παρέχει. Γι’ αυτό και οι επιστήμονες δεν ξέρουν ακόμα αν η σχέση τους είναι συμβιωτική ή παρασιτική.
Ακόμα πιο παράξενη και μυστηριώδης είναι η γονιμοποίησή τους, καθώς όχι μόνο δεν ζουν σε ομάδες, όπως οι άλλες μέδουσες, αλλά κρατιούνται σε μεγάλες αποστάσεις η μία από την άλλη.
Ο Larson εξηγεί πως τα αρσενικά απελευθερώνουν απλώς το σπέρμα τους στο νερό με την ελπίδα να περάσει κάποια στιγμή ένα θηλυκό από κει. Αν συμβεί, «αυτό το σπέρμα, όπως ακριβώς και η λεία, θα μεταφερθεί στο στομάχι του ζώου. Και κάπως μετά, κάπως, αφού υποθέτουμε ακόμα, θα έρθει σε επαφή με τα αυγά».
