Την πιο απομακρυσμένη έκρηξη σούπερνοβα εντόπισαν αστρονόμοι, με τη βοήθεια του διαστημικού τηλεσκοπίου «Χαμπλ» της NASA. Ο συγκεκριμένος υπερκαινοφανής αστέρας θα μπορούσε να βοηθήσει τους αστροφυσικούς να καταλάβουν καλύτερα τη φύση του σύμπαντος.

Η έκρηξη έλαβε το παρατσούκλι SN Wilson προς τιμήν του 28ου προέδρου των ΗΠΑ, Γούντροου Γουίλσον, ενώ η επίσημη ονομασία της είναι UDS10Wil.

Πρόκειται για μια έκρηξη σούπερ-νόβα του τύπου Ia, η οποία θα βοηθήσει τους επιστήμονες να μελετήσουν την επέκταση του σύμπαντος διαχρονικά εξαιτίας της μυστηριώδους «σκοτεινής» ενέργειας.

Οι σούπερνοβα τύπου Ia -οι οποίες πιστεύεται ότι προκαλούνται μάλλον από την εκρηκτική συγχώνευση δύο άστρων «λευκών νάνων»- χαρακτηρίζονται από ένα σταθερό επίπεδο φωτεινότητας και είναι ιδανικές για την μέτρηση των κοσμικών αποστάσεων.

«Ο νέος κάτοχος του ρεκόρ απόστασης ανοίγει ένα παράθυρο στο πρώιμο σύμπαν, παρέχοντας σημαντικά στοιχεία για το πώς εκρήγνυνταν εκείνα τα άστρα», δήλωσε ο Ντέηβιντ Τζόουνς από το πανεπιστήμιο Τζον Χόπκινς της Βαλτιμόρης.

Η έκρηξη είναι κατά 4% πιο μακρινή σε σχέση με την προηγούμενη κάτοχο του ρεκόρ, που είχε παρατηρήσει πριν μόλις τρεις μήνες το «Χαμπλ». Σύμφωνα με την Αμερικανική Διαστημική Υπηρεσία, είναι πιο μακρινή κατά περίπου 350 εκατ. χρόνια στο χρόνο από οποιαδήποτε άλλη έκρηξη άστρου έχει ποτέ παρατηρηθεί.

Η ανακάλυψη έγινε στο πλαίσιο ενός τριετούς προγράμματος αστρονομικών παρατηρήσεων του «Χαμπλ» που αναζητεί τις πιο μακρινές σούπερ-νόβα. Οι επιστήμονες ελπίζουν ότι θα μπορέσουν να ρίξουν «φως» σε ερωτήματα όπως πόσο χρόνο μετά την αρχική Μεγάλη Έκρηξη άρχισαν να εκρήγνυνται τα πρώτα άστρα καταρρέοντας βαρυτικά προς το εσωτερικό τους ή κατά πόσο έχουν μεταβληθεί οι εκρήξεις σούπερ-νόβα με το πέρασμα του χρόνου.

«Αν οι σούπερ-νόβα ήσαν ποπ-κορν, το ερώτημα είναι πότε άρχισαν να σκάνε», ανέφερε χαρακτηριστικά ο επικεφαλής της έρευνας Άνταμ Ρις.

Μια εκτίμηση είναι ότι οι πρώτες εκρήξεις συνέβησαν περίπου 400 εκατ. χρόνια μετά τη δημιουργία του σύμπαντος, πριν από 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια. Σταδιακά αυτές οι αστρικές εκρήξεις «έσπειραν» το σύμπαν με βαριά χημικά στοιχεία, όπως ο σίδηρος, οδηγώντας έτσι στη δημιουργία πλανητών και της ζωής στη Γη.