Ξαπλωμένη σε ένα στρώμα, η «Green», ένας θηλυκός ουρακοτάγκος, παραμένει αβοήθητη και εμφανώς δυστυχισμένη, τις τελευταίες ώρες προτού πεθάνει.
Ο φυσικός της βιότοπος ήταν ένα τροπικό δάσος της Ινδονησίας, το οποίο κάηκε ολοσχερώς, ύστερα από μια αδίστακτη απόπειρα αποψίλωσης του.
Ύστερα από λίγες ημέρες, οι διασώστες απομακρύνουν από το δωμάτιο το νεκρό σώμα του ουρακοτάγκου, ο οποίος υπέκυψε στα σοβαρά του τραύματα.
Αυτή η συγκινητική ιστορία αποτελεί μέρος μιας 48λεπτης ταινίας του σκηνοθέτη Patrick Rouxel , γυρισμένη στην Ινδονησία, η οποία παρουσιάζει τις καταστροφικές συνέπειες της αποδάσωσης για το ζωικό βασίλειο.
Ο σκηνοθέτης θέλει να δείξει πως οι βιομηχανίες πετρελαίου, ξυλείας, χαρτοπολτού και φοινίκων, σε συνδυασμό με τον υπερκαταναλωτισμό, οδηγούν στη καταστροφή των φυσικών πόρων σε παγκόσμιο επίπεδο.
Σε μια ιδιαίτερα θλιβερή σκηνή, η Green βρίσκεται αβοήθητη στο λασπωμένο έδαφος, ενώ γύρω της τα δέντρα είναι είτε κομμένα ή καμένα. Οι διασώστες την πλησιάζουν και την μεταφέρουν αμέσως στο κέντρο διάσωσης.
Η Green έλαβε άμεσα τη φροντίδα των ανθρώπων στο καταφύγιο ουρακοτάγκου στο Καλιμαντάν της Ινδονησίας.
Ωστόσο, ο άτυχος ουρακοτάγκος είχε υποστεί ενδοεγκεφαλική αιμορραγία, αφήνοντας παράλυτη την αριστερή πλευρά του σώματός της.
Ο Rouxel κατέγραψε τη διάσωση της Green, η οποία μετά από τρεις ημέρες έφυγε από τη ζωή.
Ο σκηνοθέτης έχει εργαστεί στο παρελθόν ως εικονολήπτης για την Greenpeace και το WWF στην Ινδονησία και την Αφρική και έλαβε τη παγκόσμια αναγνώριση από τη πρόσφατη ταινία του.
Η ταινία, η οποία δεν έχει ανθρώπινο σχολιασμό, έλαβε πάνω από 35 διεθνή βραβεία σε διάφορα φεστιβάλ.
«Το να είσαι αιχμάλωτο ζώο στην Ινδονησία είναι η απόλυτη κόλαση. Η έννοια της ευημερίας των ζώων είναι άγνωστη εδώ. Κάθε μέρα, από τα πράγματα που αγοράζουμε, ενθαρρύνουμε τη καταστροφή και το πόνο τους», δήλωσε ο σκηνοθέτης.
