Είναι γνωστό ότι οι θαλάσσιες χελώνες είναι ζώα μεταναστευτικά. Σε άλλες περιοχές τρέφονται και σε άλλες αναπαράγονται. Αν και οι περιοχές αυτές μπορεί να απέχουν μεταξύ τους εκατοντάδες χιλιόμετρα, μέχρι κι ένα ημισφαίριο της γης, οι χελώνες καταφέρνουν να τις βρουν με αξιοθαύμαστη ευκολία.
Είναι κι αυτό ένα από τα μυστήρια της φύσης. Πώς καταφέρνουν να προσανατολίζονται μέσα στη θάλασσα; Από επιστροφές των tags (σημάτων αναγνώρισης) γνωρίζουμε ότι οι χελώνες που ωοτοκούν στη Ζάκυνθο μεταναστεύουν στην Τυνησία και στην βόρεια Αδριατική για να τραφούν. Εκεί παραμένουν από δύο έως τρία χρόνια μέχρι να μεταναστεύσουν πάλι στη Ζάκυνθο όταν έλθει η περίοδος αναπαραγωγής τους.
Ταξινομώντας και συσχετίζοντας πληροφορίες από τα αρχεία του Συλλόγου ΑΡΧΕΛΩΝ ανακαλύφθηκε ένα τέτοιο παράδειγμα προσανατολισμού. Το 2004 ερευνητές του προγράμματος Ζακύνθου παρατήρησαν μια χελώνα, με άσχημο τραύμα από προπέλα, να γεννάει στο Μαραθονήσι, το νησάκι στον Κόλπο του Λαγανά. Μετά την ωοτοκία οι ερευνητές μετέφεραν τη χελώνα «Brucilla» στο Κέντρο Διάσωσης του ΑΡΧΕΛΩΝ στη Γλυφάδα όπου σε μερικούς μήνες θεραπεύθηκε.
Πού όμως θα έπρεπε να απελευθερωθεί; Μήπως έπρεπε να μεταφερθεί στη Ζάκυνθο ώστε να βρει το δρόμο της προς την περιοχή διατροφής; Ή μήπως θα μπορούσε να βρει τον προορισμό της και από τις ακτές της Αττικής; Για λόγους ευκολίας, χρόνου και εξόδων, αποφασίστηκε το δεύτερο. Η χελώνα μαρκαρίστηκε και απελευθερώθηκε στο Σούνιο τον Οκτώβριο του 2004.
Το αίνιγμα λύθηκε μερικά χρόνια αργότερα. Τον Ιούλιο του 2009 η χελώνα βρέθηκε στη Ζάκυνθο, δυστυχώς νεκρή. Είναι πάντως βέβαιο ότι είχε βρει το δρόμο της αρχικά προς την περιοχή διατροφής της και μετά, όταν ήλθε η περίοδος αναπαραγωγής, έφτασε στη Ζάκυνθο!
