Ο Ευαγγελισμός της Κασσάνδρας…

Το παραληρηματικό μονόπρακτο του Δ. Δημητριάδη - Παρουσίαση θεατρικών παραστάσεων στο newsbeast.gr

11·03·2015 16:26

Η Κασσάνδρα είναι ένα μυθικό πρόσωπο. Όταν απέρριψε τον έρωτα του Απόλλωνα εκείνος την καταράστηκε να προλέγει την αλήθεια αλλά να μην γίνεται πιστευτή. Ο Δ. Δημητριάδης προσεγγίζοντας το αρχαίο δράμα με ωριμότητα την βγάζει από την δεινή της θέση, καθώς «εκείνη ευαγγελίζεται την επικράτηση του έρωτα και την επερχόμενη αυτοκρατορία του πόθου».

Γράφει η Χαρά Κιούση

Σ’ αυτό το «αντι-ευαγγέλιο του έρωτα» αποκαθίσταται η αγιότητα και η σεμνότητα του σώματος, που περιφρονημένο θυσιάστηκε σε θρησκευτικά σφαγεία.

Νικώντας σκοτεινές ηθικές και προκαταλήψεις, ο σημαντικός θεολογικός και πολιτικός λόγος του συγγραφέα μιλά εξ ονόματος όλου του κόσμου, για την παραγνώριση της ζωής του και την καταστολή της φιλότητας. Αν στερήσεις από τον άνθρωπο την γενετήσια ενστικτώδη ορμή καλλιεργώντας σκόπιμα την αιδώ και την ενοχή για το σώμα, τι μένει
από την ύπαρξή του. Όταν ο άνθρωπος γίνεται ξένος με τον εαυτό του, πόσο φιλικά θα δεχτεί τον συνάνθρωπό του και θα διαπραγματευτεί την θέση του ξένου στην κοινωνία;

Έτσι ως μια ξένη Ασιάτισσα Κασσάνδρα, η Χρύσα Καψούλη περιδιαβαίνει στο Video Wall δρόμους αφιλόξενους, ώσπου να βρεθεί στην σκηνή με την spoken word performance. Τυλιγμένη το εικαστικό της ένδυμα κάτι που παραπέμπει σε διάστικτο με αίμα και χώμα υπνόσακο, αλλά και εντυπωσιακό στο λευκό και κόκκινο φόρεμα γκέισας. Θέλει ως Κασσάνδρα ξένη τον χρόνο της, ωσότου αποδυθεί το ρούχο της στα πόδια της και να γίνει η γυναίκα με το πορφυρό της φόρεμα.

Να κάνει την υπερβατική της έξοδο από ένα σύστημα ολόκληρο που συντηρεί το πρόβλημα της καταγωγής της και να διαχειριστεί πανηγυρικά την ζωή της. Από ανέραστη, άγαμη κι’ εχθρική καθώς δαμάζεται και υποτάσσεται στον πόθο, μεταστρέφεται στο αντίθετό της. Η αποστροφή, ο φόβος, η οργή και η απώθηση γίνονται ταύτιση, παράδοση άνευ όρων στον βωμό του έρωτα. Επικαλείται τον άντρα, τον θεϊκό Απόλλωνα που θα τις δώσει την
ζωή που της λείπει, αλλά και τη θέση της στη ζωή. Επιλέγει συνειδητά τον αφορισμό της άγαμης και του προσφέρεται σ’ ένα σύμπαν ερωτικό (τι ενδιαφέρον αλήθεια το λογοπαίγνιο με την αγάπη-αγάμη ) αντιστρέφοντας την γνωστή εικόνα της.

Κι αυτή η ερωτική της προσφορά βρίσκοντας την αναγεννητική ανταπόδοση, θα φέρει την ριζική τομή στον χρόνο με την επικράτηση του πόθου. Καθώς άντρας και γυναίκα «θα παρθούν ο ένας απ’ τον άλλο μέσα στην άσκεπτη συναρπαγή τους».

«Ο,τι ήταν απώλεια τώρα γίνεται ωφέλεια γιατί εξαγγέλλει την ελπίδα, την χαρά και την αισιοδοξία. Ο έρωτας σε μια μυσταγωγία λέξεων, γονιμοποιημένες από «σπέρμα» γίνεται «η δοξολογία του τώρα», «όταν ο Απόλλων μπαίνει με Αδαμιαία περιβολή στην σκηνή σαν νότα από
εκκλησιαστικό όργανο».

Η Χρύσα Καψούλη ως «φλεγόμενη συνήγορος “στην άριά της για τον έρωτα, με μικρές επαναλαμβανόμενες κινήσεις ορμώμενες από τον πόθο και λόγο σε πολλαπλά εννοιολογικά επίπεδα, σε καθηλώνει σ’ ένα Διονυσιακό δρώμενο. Με τρόπο εγκεφαλικό και θεατρικό ως αρχιέρεια μιας παραληρηματικής γέννησης, που κυοφορούσε την προσωπική της επανάσταση.

Συνεπικουρούμενη από ατμοσφαιρικούς ήχους στον παλμό και στην ορμή του γενετήσιου λόγου.

Στην παράσταση παραβρέθηκε ο συγγραφέας Δ. Δημητριάδης. Στην διαφωτιστική συζήτηση που ακολούθησε, επιβεβαιώθηκε πως η τέχνη ελευθερώνει την αλήθεια για τον άνθρωπο και ανατρέπει τις στενές προκαταλήψεις.

Συντελεστές
Κείμενο: Δημήτρης Δημητριάδης
Σκηνοθεσία, ερμηνεία: Χρύσα Καψούλη
Μουσική σύνθεση: Μιχάλης Δέλτα
Κοστούμι, visual design: Αντώνης Βολανάκης
Σχεδιασμός φωτισμών: Βαλεντίνα Ταμιωλάκη
Βίντεο: Μύρνα Τσάπα
Θεατρολόγος, βοηθός σκηνοθέτη: Ζωή Μαντά
Διεύθυνση παραγωγής: Γιάννης Γκουντάρας